γράφει ο Κωνσταντίνος Λυκογιάννης.
Νομίζω, πως στη χώρα μας, οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους. Λέμε Άλφα και εννοούμε Βήτα. Γιατί το Βήτα είναι αυτό που μας βολεύει. Και αυτό γίνεται ολοφάνερο στην εφαρμογή της έννοιας «αγώνας». Από ό,τι καταλαβαίνω, αγώνας είναι μια επίμονη και επίπονη προσπάθεια που μας οδηγεί, μας «άγει», να επιτύχουμε αυτό που επιδιώκουμε. Δεν μπορούμε όμως να αγωνιζόμαστε με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο. Ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα. Δηλαδή, ο αγώνας θα πρέπει να επιχειρείται μέσα στα πλαίσια του νόμου. Δεν μπορείς να μεταχειριστείς τον «αγώνα» σαν εργαλείο βίας και παρανομίας γιατί τότε ο αγώνας σου χάνει το ηθικό του υπόβαθρο και μπορεί να γίνει πλημμέλημα ή και κακούργημα…
Και για να γίνω πιο προσιτός, είναι αγώνας όταν οι δάσκαλοι κλείνουν τα σχολεία, αντιδρώντας σε κάποιο νόμο του υπουργείου Παιδείας και το παιδί χάνει το μάθημά του; Είναι αγώνας να κλείνουν τα πανεπιστήμια και να χάνεται ένα εξεταστικό εξάμηνο για τους φοιτητές επειδή οι υπάλληλοι δεν αποδέχονται να αξιολογηθούν; Είναι αγώνας, να διαδηλώνουν οι εργαζόμενοι και να μην αφήνουν τίποτα όρθιο στο δρόμο τους; Είναι αγώνας διαδηλώνοντας να σπάσεις ένα μαγαζί; Να κάψεις ένα ξένο αυτοκίνητο; Να πετάξεις βόμβες μολότοφ; Είναι αγώνας να βάλεις φωτιά σε ένα κτίριο και να πεθάνουν μέσα τρεις άνθρωποι; Είναι αγώνας να κάνεις κατάληψη στο σχολείο σου και να μην αφήσεις τίποτα άσπαστο;
Δυστυχώς όμως, στη κοινωνία μας, έχει γίνει αποδεκτόν ότι η ανομία στους «αγώνες» περνάει χωρίς συνέπειες. Κανείς δεν τιμωρήθηκε για τις καταστροφές που άφησε πίσω της μια διαδήλωση. Κανένας συνδικαλιστικός φορέας δεν φρόντισε για την αστυνόμευση του «αγώνα» του ούτε και την αποζημίωση αυτών που κατέστρεψαν στο δρόμο της διαδήλωσής του. Κανένας γονέας δεν πλήρωσε για τις καταστροφές που προξένησε το παιδί του στη κατάληψη του σχολείου του. Καμία Αστυνομία και κανένας εισαγγελέας δεν θεώρησε αξιόποινες πράξεις τις παρανομίες των απεργιακών κινητοποιήσεων. Έχει επικρατήσει η άποψη ότι επειδή νομίζουμε ότι έχουμε δίκιο και είμαστε θυμωμένοι, έχουμε και το δικαίωμα να μη τηρούμε κανένα νόμο, με αποτέλεσμα η ανομία να γίνει μέρος της απεργίας, της διαδήλωσης, της κατάληψης, που παρουσιάζονται σαν «αγώνας». Και έτσι επειδή η απεργία έχει απόλυτη νομιμότητα, η ανομία που προέρχεται από αυτή, θεωρείται επίσης απολύτως νόμιμη.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη τραγικότητα της κατάστασης που επικρατεί τώρα τελευταία στη χώρα μας. Την ανεργία, τις αυτοκτονίες, τη φυγή των πτυχιούχων, τα συσσίτια, πολύ περισσότερο να την αγνοήσει. Εκείνο που με τρομάζει όμως είναι ότι η «νόμιμη» ανομία μπορεί να αποτελέσει δυναμίτη στα θεμέλια της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Είναι απαράδεκτον όταν κάποιος είναι θυμωμένος ή έχει πρόβλημα διαβίωσης, να είναι και δικαιολογημένος να πάρει ένα όπλο και να ληστεύσει ή να σκοτώσει το διπλανό του. Κανένας «αγώνας», καμία οργή και οποιαδήποτε άλλη αδικία δεν μπορεί να θεωρηθεί δικαιολογία για να παρανομήσουμε.
Η υπακοή στους νόμους αποτελεί μέρος του ήθους μιας κοινωνίας και καμιά κοινωνία δεν μπορεί να σταθεί χωρίς ηθικά θεμέλια. «Αγώνας» και ανομία είναι δύο αντίθετες έννοιες, που δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνυπάρχουν, σαν στοιχεία μιας οποιασδήποτε προσπάθειας. Εκτός αυτού, πώς θα διδάξουμε τα παιδιά μας να αντιμετωπίσουν τις τυχόν αντιξοότητες της ζωής τους; Με το να δικαιολογούμε τις ανομίες τους και φέρνοντάς τους φαγητό την ώρα που κάνουν κατάληψη στο Σχολείο τους και το καταστρέφουν; Τέτοια κοινωνία θέλουμε να δημιουργήσουμε και να κληρονομήσουμε στις επόμενες γενεές. Χωρίς δημιουργικότητα, χωρίς ευρηματικότητα, χωρίς ηθικά ερείσματα, χωρίς σεβασμό στη νομιμότητα; Μια κοινωνία χωρίς ήθος που συνεχώς, που τα μέλη της θα επαιτούν παριστάνοντας ότι απαιτούν;
Όλοι μιλάμε για πατριωτισμό και όλοι λέμε ότι είμαστε περήφανοι και αγαπάμε τη πατρίδα μας, αλλά ξεχνάμε ότι το άκρον άωτον πατριωτισμού είναι να τηρείς απαρεγκλείτως τους νόμους. Όλους τους νόμους, αυτούς ακόμα που δεν μας βολεύουν. Όλοι μας ορκιζόμαστε στη δημοκρατία αλλά παραδόξως ξεχνάμε κάτι βασικό. Πως στη δημοκρατία έχεις δικαιώματα αλλά έχεις και άλλες τόσες υποχρεώσεις και ότι το δικαίωμα του ενός σταματάει εκεί που αρχίζει το δικαίωμα του άλλου.
