ένα ποίημα του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Αγαπημένη μου σκιά…
πού είσαι;
Πόσο όμορφη σαν κρύφτηκες στις γενικεύσεις σου,
στα αθέατα χαρακτηριστικά σου;
Προβάλεις τώρα δα, απλώνεσαι
εικόνα ομόριζη του σκοτεινού εαυτού μου.
Αιώνια νιά ή αιώνια παλιά.
Ποιός μπορεί να πει;
Αφού κανείς δε σ’ αναγνωρίζει.
Σκιά που απλώνεσαι
από το έρεβος τής ανυπαρξίας στον χρόνο μου,
που για λίγο ανέκοψε την αδυσώπητη ροή του.
Μόνο για χάρη μου.
Μόνο για μένα.
Στη σκιά μου απλώθηκε.
Ξάπλωσε στις λεπτομέρειες της ανατομίας της
ως να σηκωθεί, να τυλιχτεί με τα πέπλα της.
Πού είσαι αγαπημένη μου σκιά;
Χωρίς φως σε χάνω.
Ο ήχος που μένει δεν είν’ δικός σου,
αφού ποτέ δεν άκουσα τη φωνή σου.
Φεύγεις ή μήπως ήδη έφυγες;
Βλέπεις εσύ τη σκιά σου ή μήπως δεν έχεις;
Ένας ήχος εσωτερικός έμεινε να χτυπά ρυθμικά.
Την έλλεψη, την προσμονή, τον ερχομό, το φευγιό,
την απουσία τους.
Πού είσαι αγαπημένη μου σκιά;
Πού φως που την έφτιαξες;
