γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η υπέρμετρη επιβάρυνση εργοδοτών και εργαζομένων στη χώρα μας είναι προφανής. Σύμφωνα με την Έκθεση της ΤτΕ στα τέλη του ’18, ξεπερνά τις 10 μονάδες συγκριτικά με το μέσο όρο της ΕΕ και του ΟΟΣΑ. Για την οικονομία του λαϊκισμού ωστόσο ο ιδιωτικός τομέας αντιμετωπίστηκε με ιδεολογική τρομοκρατία, με ανεύθυνο συνδικαλισμό και φθόνο ντυμένο με προοδευτικές ιδεοληψίες. Καλές οι θεωρίες περί ελεύθερης αγοράς, προσφοράς και ζήτησης για τον ιδιωτικό τομέα μόνο βέβαια, αλλά ας μη γελιόμαστε· με 492 ευρώ δεν ζεις, ούτε με 546. Αυτά θυμίζουν σοβιετία. Οι επιλογές των πολιτών δεν επέτρεψαν καλύτερα.
Η κατάργηση του ντροπιαστικού υποκατώτατου για τους νέους έως 25 χρονών, θα έπρεπε να είχε γίνει από το ‘17. Οι θεωρητικολογούντες της ελεύθερης αγοράς, της προσφοράς και ζήτησης, σε αγαστή συνεργασία με τα κροκοδείλια δάκρυα των υποτιθέμενων αριστερών ξεσπάθωσαν. Σήμερα στόχος θα πρέπει να είναι η αύξηση πλέον των 750 ευρώ. Η επίδραση μιας τέτοιας αύξησης μόνο ευεργετική μπορεί να είναι για τη χώρα, υπό ορισμένες ωστόσο προϋποθέσεις. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει τέσσερα σημεία να προσεχθούν ιδιαίτερα από την κυβέρνηση της ΝΔ, πέρα από την υπόσχεση για διπλάσια αύξηση από την ετήσια αύξηση του ΑΕΠ.
Πρώτιστα η δραστική μείωση της φορολογίας των επαγγελματιών και επιχειρήσεων στο 20% από το 29% που είναι σήμερα.
Δεύτερο, ουσιαστική και όχι εικονική μείωση των εισφορών στους επαγγελματίες, χωρίς επαναϋπολογισμό των εισφορών στο εισόδημα, καθότι είναι το λιγότερο εξαπάτηση. Δημιουργία ιδιωτικού προαιρετικού συνταξιοδοτικού – ασφαλιστικού συστήματος, τουλάχιστον για τους επαγγελματίες.
Παράλληλα στις επιχειρήσεις, μείωση του ασφαλιστικού κόστους. Το 25% που επιπλέον πληρώνει στον ΕΦΚΑ ο εργοδότης θα μπορούσε να είναι το ίδιο με τον εργαζόμενο, 16% και μέρος του υπολοίπου να πηγαίνει στον εργαζόμενο. Με μείωση των εισφορών οι εργαζόμενοι μπορούν να δούνε αυξήσεις. Η κοινωνική πολιτική αφορά την αύξηση του καθαρού εισοδήματος των μισθωτών που θα μετακυλιστεί στην αγορά και όχι τα επιδόματα. Επιπλέον η αύξηση του βασικού καθιστά περιττό το εφεύρημα του τέλους επιτηδεύματος, καθότι θα αυξήσει τις ελάχιστες εισφορές των επαγγελματιών.
Τρίτο, θα πρέπει να διευρυνθεί η φορολογική βάση που θα αφορά όλους τους πολίτες χωρίς τεκμήρια βεβαίως, με μέριμνα για απαλλαγές στα πολύ χαμηλά εισοδήματα. Η ευθύνη αφορά όλους.
Τέταρτο και σημαντικότερο, επενδύσεις, επενδύσεις, επενδύσεις. Μετά από δεκάδες οικονομικά roadshow οι κυβερνώντες δεν βλέπουν πως σε μια οικονομία που δεν υπάρχουν κίνητρα για επενδύσεις στην πραγματική οικονομία και όχι στο δημόσιο, δεν μπορεί ούτε η ανεργία να μειωθεί με όρους πλήρους απασχόλησης, ούτε οι εργαζόμενοι να απολαύσουν καλύτερους μισθούς. Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Με καφετέριες και ψησταριές δεν στοιχειοθετείται ανάπτυξη. Παράλληλα και ενόσω η παγκόσμια οικονομία ψηφιοποιείται συνεχώς, είναι μονόδρομος η θεσμική συνεργασία των πανεπιστημίων με τις επιχειρήσεις και την πραγματική οικονομία του μέλλοντος.
Η αναγκαία αυτή προοπτική θα δημιουργήσει νέα κουλτούρα αναπτυξιακής πολιτικής και θα προσδώσει έσοδα και προστιθέμενη αξία στους εργαζόμενους. Οι άνθρωποι, ειδικά στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, είναι η ίδια η επιχείρηση και χρήζουν αυξήσεις αξιοπρέπειας και όχι βιτρίνας.
