γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Βρισκόμαστε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Οι δυνάμεις μας ετοιμάζονται να αντεπιτεθούν και να απελευθερώσουν ένα πολύ σημαντικό ύψωμα, κομβικό για την εξέλιξη της μάχης.
Ο λοχαγός μαζεύει τους στρατιώτες και τους εξηγεί το σχέδιο. «Άντρες, ξέρουμε πολύ καλά πόσα διακυβεύονται από το να ελέγξουμε αυτό το πέρασμα και, όποιος βρίσκεται στην κορυφή του λόφου, ελέγχει όλο το πέρασμα. Δεν θα είναι εύκολο. Σε εμάς όμως βασίζονται τα αδέρφια μας που πολεμάνε μαζί μας κόντρα στους ανελέητους Ναζί, αλλά και οι οικογένειες που έχουμε αφήσει απροστάτευτες στα σπίτια μας.»
Από το βάθος πετάγεται μία αργή, μακρόσυρτη φωνή
«Κύριε Λοχαγέ, να ρωτήσω κάτι;»
«Ρώτα στρατιώτη Δημήτρη, τι απορία έχεις;»
«Υπάρχει περίπτωση να πεθάνουμε εκεί πάνω;»
«Στρατιώτη ο εχθρός έχει πολυβόλα και μπαζούκας στραμμένα επάνω μας. Εσύ τι νομίζεις;»
«Νομίζω ότι παραείναι επικίνδυνα και βασικά δεν πολυψήνομαι κιόλας. Κοίτα Λοχαγέ, δεν λέω, εσείς που θέλετε καλά κάνετε και πάτε και πολεμάτε, αλλά εγώ νομίζω θα βρω κάποια άλλη δουλειά να κάνω που δεν θα κινδυνεύω να φάω καμιά σφαίρα».
«ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ΣΟΒΑΡΟΛΟΓΕΙΣ;;;»
«Ξέρετε κάτι, με έναν ξάδερφο που έχω στην Αυστρία και μίλαγα, μου είπε ότι αυτά γενικά συμβαίνουν και είναι πολύ φυσιολογικό κάποια στιγμή να αφήνεις τους Γερμανούς να κάνουν τη δουλειά τους, να ξεμπερδεύουν και μετά θα φύγουν από μόνοι τους. Αν δεν είσαι στις ομάδες υψηλού κινδύνου, δεν σε πειράζουν και ιδιαίτερα, συνήθως καθόλου. Λέω καλύτερα να μείνουμε εδώ και να μη πάμε να μας κυνηγάνε με τα μπαζούκας ή, ακόμα καλύτερα, να γυρίσουμε πίσω και να κάνουμε κανονικά τη ζωούλα μας, χωρίς Γερμανούς Ναζί και άλλες τέτοιες αηδίες».
Όπως καταλαβαίνεις αγαπητέ αναγνώστη, δεν κάνουμε όλοι για στρατιώτες. Δεν είναι κακό. Δεν θα ήθελα για κανένα λόγο να βρεθώ στην ανάγκη να με υπερασπιστεί ο Στρατιώτης Δημήτρης της ιστορίας μας. Δεν φταίει αυτός που βγήκε έτσι. Μπορεί να είναι πάρα πολύ καλός σε άλλα πράγματα, απλά δεν κάνει για αυτή τη δουλειά.
Οι περισσότερες δουλειές έχουν τις προϋποθέσεις τους. Δεν μπορείς να γίνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής αν σου λείπει ένα πόδι. Δεν μπορείς να γίνεις πυρηνικός φυσικός αν είσαι κακός στα μαθηματικά. Δεν μπορείς να γίνεις δάσκαλος αν αντιπαθείς με μένος τα παιδάκια και δεν μπορείς να γίνεις πυροσβέστης αν παραλύεις όποτε βλέπεις φωτιά. Αυτό που μας έλεγαν όταν ήμασταν μικροί «όταν μεγαλώσεις θα μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις!» ήταν ψέμα και δεν φταίει αυτός που το πίστεψε.
Όταν λοιπόν κάποιοι αποφάσισαν να γίνουν γιατροί και νοσοκόμοι (και όχι ερευνητές), έκαναν μία πάρα πολύ απλή παραδοχή:
Υπάρχουν άλλοι που ξέρουν καλύτερα και θα μου λένε τι να κάνω.
Αυτό το απλό πραγματάκι, δεν αρκεί κάποιος να το καταλαβαίνει. Σε αυτή τη δουλειά πρέπει πραγματικά να το πιστεύει και να το κάνει τρόπο ζωής.
Ξέρετε γιατί το ντεπόν αντιμετωπίζει τον πονοκέφαλο; Όχι και δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι κάποιοι που ξέρουν καλύτερα από εμάς μας είπαν ότι αντιμετωπίζει τον πονοκέφαλο. Τέλος.
Ξέρετε γιατί όταν κάποιος έχει αλλεργικό σοκ χρειάζεται ένεση κορτιζόνης για να μη πεθάνει; Όχι; Ούτε εγώ και δεν έχω σκοπό να μάθω, γιατί υπάρχουν άτομα που αφιέρωσαν κυριολεκτικά ολόκληρη τη ζωή τους σε αυτό.
Ξέρετε γιατί κάποιος που έχει καρκίνο θα πάει για χημειοθεραπεία και όχι για φραπελιά; Ξέρετε γιατί κάνουν εγχείρηση ανοικτής καρδιάς αντί για θυσία στον Sol Invictus και γιατί γίνονται μεταγγίσεις αίματος αντί για θεραπεία με βδέλλες;
Ξέρετε γιατί πρέπει να κάνουμε το εμβόλιο για τον κορωνοϊό; Μη πείτε ναι, ψέμα θα είναι. Ούτε εγώ, και πιθανότατα ούτε εσείς γνωρίζετε πώς ακριβώς αντιδρά ο οργανισμός μας στο κομμάτι με mRNA της ακίδας του κορωνοϊού που του δίνουμε. Ξέρετε τι γνωρίζω όμως; Ότι χιλιάδες άτομα αφιέρωσαν κυριολεκτικά όλη τη ζωή τους σε αυτό. Στο να μελετάνε κορωνοϊούς, στο να μελετάνε mRNA εμβόλια, στο να μελετάνε πώς θα γίνουν παράλληλες μελέτες σε μια περίπτωση πανδημίας, στο να μελετάνε πώς η πολυετής γραφειοκρατία θα μπορεί να κυλήσει σε λίγες μόνο ημέρες, στο να μελετάνε μικρολεπτομέρειες που μέχρι πριν από 2 χρόνια, πριν ο WHO και ο EMA γίνουν καθημερινότητα, ήταν για εμάς γνωστές μόνο μέσω της επιστημονικής φαντασίας.
Για να είμαι σαφής: Δεν έχω από κανέναν την απαίτηση να πιστέψει τους επιστήμονες. Μπορούν αν θέλουν να πιστεύουν ότι υπάρχει μία παγκόσμια συνωμοσία για μείωση του πληθυσμού ή ότι μας εμφυτεύουν μηχανή ανίχνευσης στο αίμα. Πρόβλημά τους είναι και δεν θα καταφέρω να τους αλλάξω άποψη όσο και αν προσπαθήσω.
Αυτό που όμως έχω απαίτηση είναι ο γιατρός που θα πάω όταν πονάει η καρδιά μου να μη μου πει ότι και ο θάνατος κομμάτι της ζωής είναι ή, ακόμα χειρότερα, ότι ο πόνος στην καρδιά μου είναι από νανορομπότ που προσπαθούν να βρουν καλύτερο σήμα. Μπορεί να τα πιστεύει από μέσα του αυτά και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Αν όμως δεν μπορεί να ακολουθήσει απλές οδηγίες, δεν κάνει για αυτό το επάγγελμα. Και οι οδηγίες για γιατρούς και νοσηλευτές είναι μόνο μία και πάρα πολύ απλή:
Υπάρχουν άλλοι που ξέρουν καλύτερα και θα μου λένε τι να κάνω.
Αν λοιπόν κάποιος θεωρεί ότι ένα απόγευμα βρήκε μόνος του ότι η θεραπεία για τον κορωνοϊό είναι να τρως ωμό σκόρδο δυο φορές την ημέρα και να ψεκάζεσαι με έντονη κολόνια (όπως είδαμε πχ στην Τουρκία), τότε αυτός δεν κάνει για γιατρός. Μπορεί να έχει πολύ καλό μέλλον στην πολιτική –καλησπέρα στον κύριο Πολάκη- αλλά δεν κάνει για γιατρός.
Άλλωστε, ποιος μου εγγυάται ότι μόνο στον κορωνοϊό θα κάνει του κεφαλιού του; Γιατί να μη κάνει τα ίδια και χειρότερα σε άλλες περιπτώσεις; Γιατί να μη στείλει για φραπελιά τους καρκινοπαθείς και οζονοθεραπεία τους καρδιακούς; Γιατί να υπακούσει μόνο σε κάποιες εντολές των ανωτέρων του και όχι σε κάποιες άλλες;
Ο στρατιωτικός καταλαβαίνει ότι αν δοθεί η εντολή, θα πρέπει να ρίξει το κορμί του μέσα σε βροχή από σφαίρες. Ο πυροσβέστης καταλαβαίνει ότι αν δοθεί η εντολή, θα πρέπει να μπει περπατώντας μέσα στη φωτιά. Και ο γιατρός θα έπρεπε να καταλαβαίνει ότι πρέπει να κάνει ένα ρημαδοεμβόλιο. Ούτε στο μέτωπο να πολεμήσει Ναζί θα πάει, ούτε σε πύρινη κόλαση. Αβαβά το χεράκι του θα κάνει. Ήμαρτον.
Αν λοιπόν κάποιος υγειονομικός δεν έχει αρκετή πίστη στο επάγγελμά του για να κάνει από μόνος του το εμβόλιο, τότε θα έχει πολύ καλή καριέρα σε κάποιο άλλο επάγγελμα. Για γιατρός όμως, δεν κάνει. Η αφαίρεση της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος λοιπόν είναι η μόνη λογική αντίδραση από την κοινωνία μας.
Υ.Γ. Προφανώς η ιστορία στην αρχή είναι φανταστική –όχι ότι δεν έχουν γίνει τέτοια και χειρότερα στον στρατό. Προσωπικά, φαντάζομαι ότι ο Λόχος κατέλαβε το ύψωμα, ο Λοχαγός πέθανε στη μάχη, ο Δημήτρης έφυγε αρκετά νωρίτερα και μετά από λίγα χρόνια πήρε τρεις διαφορετικές συντάξεις για την υπηρεσία του στο μέτωπο.
