Αυτή η ραστώνη διαπερνά και τη δεξιά παράταξη που άνοιξε την κερκόπορτα για να εισέρχονται στο κόμμα πολιτικοί γυρολόγοι και πολέμιοι αυτής, που σήμερα τη βλέπουν σαν σανίδα σωτηρίας για να επιβιώσουν πολιτικά. Ποιος είπε για το αλάθητο των προέδρων; Τα συγχωροχάρτια να ‘ναι καλά ο sancta simplicitas. Ο άνεμος της συγκυρίας βλέπεις.
Δεν υπάρχει κανένα ζήτημα ηθικής μπροστά στις προσωπικές φιλοδοξίες. Οι πολιτικές πιρουέτες φοριούνται πολύ άλλωστε. Όπως στις διαβατήριες τελετουργίες ενσωμάτωσης του Βαν Γκένεπ, μετά τη μεθοριακότητα, η διεκδίκηση της κοινωνικής ορατότητας στο νέο περιβάλλον περιλαμβάνει τις αναμνηστικές καρποστάλ και το απεταξάμην το παρελθόν.
Σύμφωνα με το Μακιαβέλλι μάλιστα, η φιλοδοξία δεν ικανοποιείται ποτέ και διαμορφώνει τα γεγονότα σύμφωνα με τα σχέδια της. Σημασία έχει ο σκοπός και όχι τα μέσα. Η πολιτική και η κοινωνία λοιπόν αντιμετωπίζονται κυνικά, εργαλειακά, ως μέσο για την προαγωγή του ατομικού συμφέροντος. Ενίοτε η Εκκλησία και η οικογένεια. Το αντίδοτο στην έκπτωση αυτή είναι η αγοραία ηθικολογία, που στοχεύει το κοινωνικό σύνολο, ενοχοποιώντας το, προκειμένου για συμπάθεια και ανοχή. Οι αδίστακτοι και πάλι παρουσιάζονται ως σωτήρες.
Μελετώντας κανείς τις συμπεριφορές αυτές διαπιστώνει ad absurdum ότι το κοινό σημείο είναι η εξουσία, το δημόσιο αξίωμα, η πολυπόθητη αξιοποίηση χωρίς αιδώ σε αρχές ή ιδεολογίες. Δεν συμπορεύονται, διεκδικούν. Σήμερα ο τόπος γέμισε πολιτικά ρετάλια που καμαρώνουν, πουλώντας εκδούλευση ψήφων. Δεν είναι σίγουρο πως όπου κοιμηθούν εκεί και θα ξυπνήσουν. Εάν μάλιστα τα ιμάτια είναι λιγότερα απ’ όσα τους τάξανε ή όσα ο άμετρος εγωκεντρισμός τους προστάζει, τότε μαύρο φίδι… Κατ’ ουσία εξυπηρετούνε τον εαυτό τους και τα σύνδρομά τους διαμέσου του εκάστοτε κόμματος. Οι απαιτήσεις τους σχετίζονται με το πώς φαντάζονται οι ίδιοι τον εαυτό τους στο περιβάλλον της ματαιοδοξίας τους, παρά με το πώς οφείλουν οι ψηφοφόροι να τους βλέπουν. Εξ αυτού και μόνο αδυνατούν να υπηρετήσουν το λαό.
Σε τέτοιες προσωπικότητες ταιριάζει κλαυσίγελος και απαξίωση, τόσο για την εποχή που επάξια εκπροσωπούν, όσο και κύρια για την αν – ιδεολογική τους ειλικρίνεια. Περσόνες φαντασιακής αθωότητας. Αλλά αυτή η αποσιώπηση της ηθικής τάξης ενοχοποιεί το κομματοκρατούμενο πολιτικό σύστημα το οποίο τους αδίκησε υποτίθεται. Εκείνο που τους εξέθρεψε και δυστυχώς συνεχίζει να το κάνει, χωρίς καμία συναίσθηση, χωρίς καμία κοινωνική ευαισθησία, παρά με την ηδονή της άκρατης οργισμένης εξουσίας των 30 αργυρίων, τα ιμάτια της οποίας με πάθος διεκδικούν. Αλλά ελπίδα υπάρχει. Απειροελάχιστη μεν αλλά υπάρχει. Γιατί στη Δημοκρατία η δυνατότητα επιλογής των πολιτών δεν σκοντάφτει σε κανένα γυρολόγο, σε κανέναν ιπτάμενο και αδέσποτο πολιτικό.
