Βλέπετε ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες μπορεί να ολοκληρώθηκε, η αντιπολιτευτική όμως κόντρα κυβέρνησης -αντιπολίτευσης «καλά κρατεί». Με αφορμή την παρομοίωση της κυβερνητικής εκπροσώπου Ο.Γεροβασίλη των τηλεοπτικών σταθμών που λειτουργούν χωρίς άδεια με «αυθαίρετα σε δασική έκταση», η ΝΔ συνέχισε τις επιθέσεις στην κυβέρνηση, προασπιζόμενη το προηγούμενο καθεστώς. Η κόντρα μάλιστα φούντωσε όταν ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι τα έσοδα της δημοπράτησης των συχνοτήτων θα δοθούν με μορφή παροχών πίσω στους πολίτες. Το υψηλό τίμημα που προέκυψε από τη διαδικασία δίνει τη δυνατότητα πολιτικής εκμετάλλευσης στο Μέγαρο Μαξίμου, το οποίο σκοπεύει να εξαγγείλει στη ΔΕΘ εκτεταμένες παροχές προς ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.

Η ΝΔ δυστυχώς, δείχνει μία δυσκολία ή καλύτερα μία απροθυμία να προσαρμοστεί στο νέο μετα-μνημονιακό πολιτικό τοπίο – αφού όλα τα κόμματα πλέον έχουν υπογράψει Μνημόνιο – όπως αυτό σκιαγραφείται σιγά σιγά. Τώρα που ο κύκλος των Μνημονίων έχει ολοκληρωθεί – με την ήττα του Αντιμνημονιακού χώρου – τα πάντα αλλάζουν με ταχείς ρυθμούς. Η ίδια η κοινωνία επιθυμεί δομικές αλλαγές, που θα οδηγήσουν σε αλλαγή σκηνικού και ανανέωση του πολιτικού προσωπικού – που θεωρεί υπεύθυνο για την Κρίση – αργά ή γρήγορα.

Η περίοδος αυτή, δεν είναι παρά μία περίοδος μετάβασης. Η δημοκρατία στην Ελλάδα είναι συνυφασμένη με την έννοια της «αλλαγής» από την εποχή του Καλλέργη και την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου απέναντι στον Όθωνα. Παραδοσιακά όταν γίνεται κάποια αλλαγή στους τομείς της παιδείας, της δικαιοσύνης και των media, αυτή είθισται να θέτει τις βάσεις και μίας πολιτικής αλλαγής. Η κυβέρνηση Τσίπρα παρά τα όσα «στραβά κι ανάποδα» έχει, και τις ψεύτικες υποσχέσεις που μοίρασε, φιλοδοξεί να πραγματοποιήσει μία σειρά σημαντικών αλλαγών και στους τρεις κρίσιμους τομείς (Παιδεία, Δικαιοσύνη, Media).

Η τομή που έγινε πρόσφατα στο τηλεοπτικό τοπίο είναι η αρχή μίας σειράς αλλαγών που έρχονται στον χώρο των media. Εκείνος που αντιμάχεται τέτοιες αλλαγές δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά ακυρώνει την πιθανότητα που είχε να βρεθεί στην εξουσία. Γιατί δεν αντιπολιτεύεται απλά την κυβέρνηση, αλλά εμφανίζεται ως προασπιστής μίας «άρρωστης» κατάστασης (χρέη, θαλασσοδάνεια, διαφθορά) που αργά ή γρήγορα θα οδηγούσε στο μοιραίο. Όσο η αξιωματική αντιπολίτευση αναλώνεται σε μικροπολιτικές πρακτικές, τώρα που δεν υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ των κομμάτων – τουλάχιστον μεταξύ εκείνων που υπέγραψαν το τελευταίο Μνημόνιο – και αφήνει σε «γραφικές» εσωκομματικές μειοψηφίες την διαμόρφωση της αντιπολιτευτικής της γραμμής, τόσο θα ανακαλύπτει έκπληκτη ότι ο στόχος της εξουσίας αποδεικνύεται ολοένα και πιο μακρινός.