γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Ενίοτε έχουμε την αίσθηση της κοινωνικής ακηδίας, της παραίτησης εξαιτίας της πεποίθησης ότι δεν αλλάζουν τα πράγματα. Όμως τα πράγματα μπορούν και πρέπει να αλλάξουν. Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, είναι αναγκαία μια πολιτική τάξη έναντι της πολιτικής αταξίας που χαρακτηρίζει τη χώρα.
Πολιτική αταξία που εντοπίζεται στην παντελή έλλειψη σχεδιασμού, στις αυταπάτες, στις ασυναρτησίες και στις ιδεοληπτικές αγκυλώσεις με δοξασίες ανορθολογισμού και καθυστέρησης. Τις ιδεοληψίες αυτές εκμεταλλεύονται οι κυβερνώντες προσφέροντας συγκαλυμμένο φανατισμό και μίσος, κουνώντας πάντα απειλητικά το δάχτυλο. Μια αιώνια φαντασιακή πάλη.
Έτσι το ουσιαστικό της φαντασίωσης είναι η προσωποποίηση της απειλής, του φόβου και του υποτιθέμενου εχθρού ώστε να γίνει περισσότερο υποφερτή. Μια εργαλειακή κατάχρηση της πραγματικότητας.
Η προσπάθεια πάντα κατατείνει σε αυτή την κατεύθυνση, διότι αυτή η διαστροφή προσφέρει πόλωση και δημιουργεί αποδιοπομπαίους τράγους. Διχαστική τακτική με ρεβανσιστικά συνθήματα. Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, εμείς ή αυτοί, νόμιμοι και καταπατητές, δίκαιη και άδικη. Περισσότερο μάλιστα αποσείει τις ευθύνες, τις οποίες συνήθως φέρουν οι προηγούμενοι και ο λαός που λάθος αρμένιζε. Οι αριστεροί μπουρζουάδες των ιδιωτικών κολεγίων και της αστικής νομενκλατούρας, το γνωρίζουν καλά, καθώς μετατρέπουν το ηθικό μειονέκτημα σε αρετή, με μια έπαρση μοναδική.
Έτσι ο ατομικός τυχοδιωκτισμός τους έγινε αξιακό σύστημα και η εξαπάτηση αυταπάτη. Καθαρίζουμε την αποτυχία, άλλοτε με κυνικές ομολογίες αυταπάτης και άλλοτε με μια αόριστη ανάληψη ευθύνης και πάμε παρακάτω. Οι παράπλευρες απώλειες της επανάστασης άλλωστε ανήκουν σε αυτή την οπτική, σε μια ηθική που οδηγεί στον σκοπό και στο αποτέλεσμα. Κανένας υπεύθυνος για αυτές. Ήθος, αξιοπρέπεια, ντροπή, λεπτομέρειες τώρα… Άλλωστε σε λίγο η αυλαία θα πέσει, οι λογής επίσημοι κάθε χρώματος θα εξαφανιστούν και τα στεφάνια δεν κρατάνε τόσο πολύ.
Όταν λοιπόν οι καταστάσεις ξεφεύγουν, η πλειοδοσία υποκρισίας εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών χτυπάει κόκκινο. Σε αυτή τη δύσκολη ώρα πάντα υπάρχουν οι από μηχανής ένοχοι με το ανάλογο δέος. Κυνικοί καιροσκόποι, με υποκρισία καθεστωτική εφευρίσκουν συνωμοσίες, ακροδεξιούς επικριτές και υποτιθέμενους τυμβωρύχους για να καλύψουν την ανάλγητη αλαζονεία τους, το άγος της κυβέρνησης. Το τελευταίο μάλιστα δεν είναι αποκλειστικό προσόν της αριστεράς, αλλά το ξεπατίκωσε άναρχα από τους αόρατους εχθρούς της κυβέρνησης Καραμανλή. Η εύκολη λύση βλέπεις. Γιατί και τότε “δεν υπήρχε κανένα σχέδιο αντιμετώπισης του κινδύνου και της σωτηρίας των πολιτών, καμία ενημέρωση και κυρίως κανένας συντονισμός από τους αρμόδιους φορείς” σύμφωνα με την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Πατρών. Γεγονότα ανικανότητας και όχι συνωμοσίας. Οποία ομοιότης… ενόσω έγιναν όλα σωστά. Τι και αν ο βασιλιάς αποδείχθηκε γυμνός. Λίγα περισσότερα ψίχουλα αρκούν και η ελπίδα έρχεται. Αλλά οι κίβδηλες αυθεντίες του ηθικού πλεονεκτήματος, του αλτρουισμού και της αλληλεγγύης πλέον αποκαθηλώνονται γρήγορα. Η παρλάτα της πλατείας τελείωσε.
