Ο χρόνος περνούσε. Πέρασε ένας χρόνος και πέρασε και δεύτερος. Ο πιτσιρίκος, στην εφηβεία πια, είχε ψηλώσει, είχε δέσει, είχε γίνει ένας νεαρός με τετράγωνα στραβά πόδια και αέρα ποδοσφαιριστή. Τρελαμένος με τη μπάλα. Οι γονείς του ακούσιοι μάνατζέρ του, θέλοντας και μη, με αποκτημένες γνώσεις και γνωριμίες και πλάνα εξέλιξης. Στην τρέλα κι αυτοί. Λαμπρό το μέλλον του παιδιού στον αθλητισμό, στα μάτια τους καθρεφτίζονταν κύπελλα όπως τα δολάρια στα μάτια του Σκρουτζ.
Και κάπου εκεί άρχισαν τα προβλήματα. Ο μικρός ξαφνικά άρχισε να κάθεται στον πάγκο. Πέρασαν μερικά παιχνίδια μέχρι να καταλάβουν ότι αυτό γινόταν επίτηδες επειδή όπως ανακάλυψαν το παιδί αποτελούσε (άκουσον άκουσον) απειλή για το γιο του μπατζανάκη του δημάρχου που βρέθηκε στην ίδια ομάδα κι έπρεπε (βεβαίως βεβαίως) να είναι – να δείχνει ότι είναι – ο καλύτερος γιατί …κοτζάμ γιος του μπατζανάκη του δημάρχου ήταν αυτός και ποιος ήταν ο τιποτένιος προπονητής που θα τον έβαζε στον πάγκο επειδή ήταν κακός στη μπάλα.
(Πού να ήταν και ο γιος του Τραμπ.)
Να μην τα πολυλογώ. Η ιστορία αυτή έχει χιλιοειπωθεί από πάρα πολύ κόσμο, από πάρα πολλούς γονείς που είδαν τα παιδιά τους να αδικούνται, από πάρα πολλούς νεαρούς αθλητές που θυσιάστηκαν για το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε» του Ελληνάρα, ή απλά από πάρα πολλούς που έφτασαν αρκετά ψηλά (όμως ποτέ στην κορυφή) μόνο για να διαπιστώσουν ότι το ποδόσφαιρο ή γενικότερα ο αθλητισμός σήμερα δεν έχει τίποτα το αθλητικό, τίποτα το Ολυμπιακό, τίποτα το ιδεώδες, δεν ενώνει λαούς αλλά συμφέροντα, δεν ανυψώνει τον άνθρωπο αλλά το παραγεμισμένο cyborg με αναβολικά, δεν εμπνέει, δεν ελκύει παρά μόνο χορηγίες, και τέλος πάντων, ποιος σήμερα παρακολουθεί όλα αυτά τα προϊόντα υπερανθρώπων με τις ανήκουστες επιδόσεις, περιμένοντας κάποια στιγμή ίσως την αποκάλυψη από τις εξετάσεις αίματος που είχαν αποκρυφτεί;
(Όχι εγώ.)
Δυστυχώς το ελληνικό ποδόσφαιρο και παράλληλα ο ελληνικός αθλητισμός είναι πια κατάντια. Είναι ακόμη ένα εργοστάσιο παραγωγής κέρδους σε πολύ συγκεκριμένες τσέπες, που καταστρέφει όνειρα νέων και σε πολλές περιπτώσεις ολόκληρες ζωές.
Είναι ελάχιστοι οι αθλητές που αγωνίζονται για κάποιο ιδεώδες σφηνωμένο στην καρδιά τους, κι αυτό οπωσδήποτε δεν το έχει καταφέρει καμιά ομάδα και κανένας όμιλος και κανένας μεγάλος προπονητής. Το έχει καταφέρει η οικογένεια, κι ίσως κάποιος ξεχασμένος, απλήρωτος, μόνιμα εθελοντής προπονητής σε κάποια πολύ μικρή ομάδα της επαρχίας, προικισμένος ακόμη με ιδανικά (και όπου ο δήμαρχος δεν είχε μπατζανάκη ή γιο).
Κι είναι κρίμα, γιατί πιθανώς κανένα παιδί πια δε θα καταλάβει ποτέ γιατί σαν πιτσιρικάδες φορούσαμε φανέλες με αγαπημένα ονόματα κάποτε και τι σήμαιναν τα ονόματα αυτά, γιατί εμφανιστήκαμε μια μέρα όλες οι κορασίδες στην τάξη με βαμμένα νύχια μπλε εξαιτίας της Νίκης Μπακογιάννη και τι σήμαιναν οι ενάρξεις των πρωταθλημάτων ή αγώνων στίβου.
Πιθανότατα κανένα από τα σημερινά παιδιά που η κοινωνία έχει εξαναγκάσει να κλειστούν στα σπίτια τους κολλημένα σε μια οθόνη δε θα μάθει ποτέ τι θα πει να μην τα παρατάς στη ζωή σου. Ποτέ. Ό,τι κι αν γίνει.
& Εκείνος
Περίεργη συγκυρία διάλεξε η Κατερίνα για να ασχοληθεί με τον ελληνικό αθλητισμό και το ελληνικό «αθλητικό πνεύμα». Δυο μέρες μετά από την είσοδο του κανονιοφόρου Ιβάν στο γήπεδο να απειλεί θεούς και δαίμονες επιδεικνύοντας στο στυλ του επιδειξία με την καμπαρντίνα, το περίστροφο στη ζώνη του.
Ένα-ένα. Ποιό αθλητικό πνεύμα και ποιά αξιοκρατία ή ταλέντα σε ποιό ποδόσφαιρο που άρχοντες του είναι κάποιες άγνωστες μαριονέτες, ενώ τα πραγματικά νήματα τα κινούν στοιχεία παρακμιακά και παρασιτικά με εγκληματικές σκιές όπως ο Μαρινάκης, ο Μελισσανίδης, ο Αλαφούζος και τελευταία ο Ιβάν. Ο και κανονιοφόρος Ιβάν. Και γύρω από αυτούς τους Νονούς Κορλεόνε υπάρχουν κι όλα τα καραγκιοζάκια, τα κοντά και τα χοντρά, οι μεγαλοδικηγόροι και φυσικά τα λεφτά. Τα πολλά λεφτά γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι 22 παίκτες που κυνηγάνε μια μπάλα και τρεις διαιτητές. Ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι οι τηλεπικοινωνίες, είναι τα στάδια και τα εμπορικά κέντρα, είναι λιμάνια και δρόμοι, διόδια και κρατικά συμβόλαια, είναι μπάζες κι αρπαχτές. Χοντρές αρπαχτές. Αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Θέλετε τώρα να μιλήσουμε για …αθλητισμό; Να πάμε στην ανώτερη αθλητική οργάνωση στον κόσμο; Τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Θα μου συγχωρέσετε τον κυνισμό αλλά το αθλητικό πνεύμα, η αθλητική άμιλλα και το Ολυμπιακό πνεύμα έχουν πνίγει στην κόκα-κολα και τα χαπάκια. Ξέρετε ποιο ήταν το έγκλημα των Θάνου και Κεντέρη; Όχι ότι ήταν τουμπαρισμένοι αλλά ότι τους πιάσανε. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΝΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ τελεία και παύλα. Απόδειξη; Για κοιτάξτε τις λίστες με όλους αυτούς τους θρύλους των Ολυμπιακών Αγώνων και κοιτάξτε και σε τι ηλικίες πέθαναν; Από την Γκριφιθ μέχρι τον Αυστραλό Γουλντριντζ και τους 18 του Λονδίνου, φουσκωμένοι στην ντόπα με δυσκολία φτάνουν τα 40. Εδώ τώρα στη Κορέα βρήκανε τρομπαρισμένους αυτούς που σπρώχνουν το σκουπάκι στο ύψιστο των χειμερινών Ολυμπιακών αθλημάτων, το …curling.
Α, και οι Ολυμπιακές επιτροπές. Εκεί να δείτε ντόπα που πέφτει. Εκεί πέφτει σε μορφή δολαρίων, λιρών, ρούβλια, δηνάρια, γιεν, ό,τι θέλετε. Με ενδοφλέβιες τους την δίνουν. Η πιο βρώμικη διεθνής οργάνωση στον κόσμο μετά την μαφία πρέπει να είναι η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή. Το πρόβλημα τους είναι τα ποσά που θα πάρουν από τα δικαιώματα και τίποτα άλλο. Ποιό Ολυμπιακό πνεύμα και πόσο πάει στο πεζοδρόμιο τους; Θα το πάρει η κόκα κόλα ή η Ζέροξ; Αυτό είναι το Ολυμπιακό Πνεύμα.
Είναι σχεδόν ανέκδοτο να μιλάμε για αθλητικό πνεύμα στο βούρκο του πρωταθλητισμού και μάλιστα του ελληνικού πρωταθλητισμού με όλα τα εγκληματικά στοιχεία που το πνίγουν. Αλλά εγώ θα σταθώ σε κάτι άλλο που γράφει η Κατερίνα και που για μένα αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό από τους βρωμερούς Ολυμπιακούς Αγώνες της ντόπιας και του χρηματισμού. Στο γιο του δημάρχου. Στο γεγονός ότι σε κάτι που είναι μετρήσιμο και ορατά αποδεικτέο, ο άχρηστος γιος του δημάρχου μπορεί να μπαίνει …πρώτος στη γραμμή, όχι γιατί έχει το μετρήσιμο και το ορατά αποδεικτέο, αλλά επειδή είναι ο γιος του δημάρχου. Και αυτό δεν έχει να κάνει με πρωταθλητισμό αλλά με όλη την ελληνική κοινωνία και όλο το ελληνικό κράτος και είναι το καρκίνωμα που μας καταστρέφει όλους και που στο τέλος θα φάει και τον γιο του …δημάρχου. Γιατί βλέπετε πάνω από τον γιο του δημάρχου υπάρχει ο γιος του βουλευτή και ο γιος του υπουργού και ο γιος του πρωθυπουργού και ο γιος του Μαρινάκη….
