Πριν από λίγες μέρες ήταν ο Γιούνκερ. Κι αυτός κατά …βάθος έλληνας. Αυτός από βήματος Βουλής εξύμνησε τη σημασία που έχει η Ελλάδα για την Ευρώπη και έφαγε μεζεδάκι στην παραλία. Όλοι αυτοί …κατά βάθος έλληνες.
Κι εμείς …να το καμάρι. Σαν να ψηλώσαμε και δυο κεφάλια. Ρε, ξέρεις τι είναι να σου λέει ο πρίγκιπας της Ουαλίας ότι είναι έλληνας; Κι αυτή η Μπέτυ ρε γαμώτο, μα κανένας να μην της πει ότι τους γαλαζοαίματους δεν τους ακουμπάμε;
Πως θα δούμε τώρα τις φωτογραφίες και το βίντεο από το γάμο του Χάρι;
Τι ντροπή κι αυτή!
Ξέρετε κάτι; Όλα αυτά, εμένα τουλάχιστον, μου αφήνουν μια πολύ ξινή γεύση. Είμαστε τόσο απελπισμένοι για ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, ένα μπράβο, ένα κοκαλάκι ώστε να μην μας νοιάζει από πού κι από ποιον έρχεται; Ένα έθνος με ιστορία σε βάθος αιώνων που δεν σταματήσει ποτέ να την υπενθυμίζει σε όποιον συναντήσει, έχει εξελιχτεί σε ένα έθνος γεμάτο ανασφάλειες και ανάγκη επιβεβαίωσης; Αυτό είμαστε; Και μάλιστα επιβεβαίωση από τον …πρίγκιπα της Ουαλίας, τον γιο του Φίλιππου ρε γαμώτο;
Μην βιαστείτε μερικοί να απαντήσετε ότι βάζω τους πάντες στο ίδιο το καλάθι. Ακόμα και οι πιο αντιβασιλικοί που ξέρω κάτι βρήκαν να πουν για την επίσκεψη. Η αλήθεια είναι ότι ο χαζούλης πρίγκιπας μονοπώλησε το ενδιαφέρον μας και φυσικά σαν καλός επαγγελματίας δημοσιοσχετίστας (το μόνο πραγματικό του επάγγελμα) φρόντισε να μας κολακεύσει ανάλογα για να τον …ξανακαλέσουμε. Παρατηρώντας τα προσεκτικά διαλεγμένα μανικετόκουμπα και τη σχέση τους με την ελληνική ιστορία ξεχάσαμε ότι από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους και μέχρι παραχώρησης στους αμερικανούς, βρετανοί ήταν αυτοί που γράφανε με αίμα μας την ιστορία μας, με τρομακτικές ευθύνες για όσα έχουν συμβεί μέχρι και μετά τον εμφύλιο. Ευθύνες βαμμένες με Ελληνικό και Κυπριακό αίμα.
Ο Κάρολος καλά έκανε κι έκανε επίσκεψη στην Ελλαδίτσα και καλά ένιωσε Έλληνας και καλά του αρέσαν και τα κουλούρια. Αυτή είναι η δουλειά του. Ο άνθρωπος είναι εκεί, υποτίθεται σε θέση βιτρίνας, – αν και για το θέμα έχω πολύ συγκεκριμένες απόψεις που κατά περιόδους έχω αναλύσει και μόνο βιτρίνα δεν είναι – και αυτή τη στιγμή σε διττή αποστολή. Πρώτα να ξεπλύνει την Βρετανία από την εικόνα του αποικιοκράτη και δυνάστη παρελθόντος της στη κολυμπήθρα μιας καινούργια γενιάς «γαλαζοαίματων», πιο λαϊκών, πιο χαλαρών, πιο …Χάρι που σε λίγες μέρες παντρεύεται κι όλας. Και δεύτερο να ετοιμάσει το έδαφος για τις βρετανικές κυβερνήσεις του άμεσου μέλλοντος που θα βγουν στη γύρα για διμερείς και διακρατικές συμφωνίες έκτος ΕΕ.
Και η ελληνική κυβέρνηση και η προεδρία καλά κάνανε και παίξανε το παιχνίδι του πρίγκιπα, γιατί το μεν δημοσιοσχετίστικο καλό είναι και για διαφήμιση και λίγοι θα ενοχληθούν, (εδώ αγκαλιαζόμαστε με τον Τραμπ, στον Κάρολο και στην Καμήλα θα κολλήσουμε;) το δε επόμενο, της προετοιμασίας του εδάφους για την μετά- εξόδου από την ΕΕ βρετανική κυβέρνηση, θεμιτό.
Αλλά εμείς ρε παιδιά; Τόση απελπισία για μια καλή κουβέντα;
Για ένα χτύπημα στην πλάτη;
Η αλήθεια είναι ότι ζούμε σε μια πολύ περίεργη χρονική συγκυρία. Σε μια εποχή που ο κόσμος χωρίζεται στους έχοντες και αδιαφορούντες και στους μη έχοντες και απελπισμένους. Είναι επίσης αλήθεια ότι η λέξη πόλεμος έχει μπει για τα καλά στην καθημερινότητα μας και μάλιστα όχι μόνο συνοδευομένη από τον Ερντογκάν αλλά και σε συνοδεία της λέξης παγκόσμιος που σημαίνει ότι το 1/20 των πυρηνικών κεφαλών που υπάρχουν αυτή τη στιγμή σκορπισμένες από Αμερική μέχρι Ισραήλ και Κορέα φτάνουν για να μετατρέψουν την Γη σε Άρη και την ανθρωπότητα σε σκόνη.
Όσο για την Ελλάδα και αυτούς που μας κυβερνάνε ή αυτούς που θέλουν να μας κυβερνήσουν, οι πράξεις τους, οι αποφάσεις τους, οι επεμβάσεις τους και η πραγματικότητα τους, περιορίζεται στο να διαχειριστούν ανάλογα με τις εμμονές τους αυτό που κληρονομήσαν και αυτό που θα τους διατηρήσει ή θα τους φέρει στην εξουσία. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν ανακαλύψει αυτό που ανακάλυψαν κι όλοι οι προηγούμενοι, την χαρά εκπροσώπησης του ..μέσου έλληνα και της μεσαίας τάξης, αδιαφορώντας για τους άστεγους, τους πεινώντες, τους ανέργους και τους έχοντες ανάγκη.
Τραγικό, αλλά αυτή την στιγμή κυβέρνηση κι αντιπολίτευση, Τσίπρας και Μητσοτάκης, – συνοδεία του τρίο σκαλτσόνε: Φώφης, Λεβέντη, Ποταμάκη, και με αρκετή βοήθεια από τα Μαρινακιοκεντρικά ΜΜΕ – έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα που η αναγόρευση του ασήμαντου σε πρωτεύον, ο φόβος στο σημαντικό και η ανάγκη μια «κανονικότητας» από αυτές που συνηθίσαμε την δεκαετία του ’80 και του ’90, πάντα με το άλλοθι των μνημονίων και της κακιάς ΕΕ, λειτουργεί σαν συγκάλυψη για τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτός ο τόπος και δικαιολογία άρνησης της πραγματικότητας για τον «μέσο» έλληνα.
Και βέβαια, κανένα χτύπημα στην πλάτη δεν βοηθάει, ούτε καν το χαμένο …εγώ.
Από την άλλη βέβαια, όταν ο Άδωνις πανηγυρίζει την νίκη της δεξιάς και την είσοδο του ΔΝΤ στην Αργεντινή …τι απαιτήσεις να έχει κανείς; Τι να σου κάνει κι αυτός ο μέσος έλληνας; Να μην ζήσει κι αυτός για ένα έκτος πρωτοκόλλου, χτύπημα στην πλάτη από τον πρίγκιπα της Ουαλίας;
*****************************
Από Αργεντινή με ΔΝΤ το σημερινό σκίτσο του Θάνου Ραφτόπουλου που μου κρατάει συντροφιά.
*****************************
Στη φωτογραφία, όταν ο Κάρολος συνάντησε μια καμήλα.
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
