Κάποιοι έσπευσαν να συνδέσουν την Τουρκική πρόκληση με την ανάμειξη της Τουρκίας στη Συρία ή την «νευρικότητα του Ερντογάν». Το επεισόδιο αυτό όμως δεν αποτελεί τίποτα άλλο από την συνέχιση της Τουρκικής πολιτικής στο Αιγαίο η οποία στοχεύει αρχικά στην δημιουργία γκρίζων ζωνών και, στην συνέχεια, κυριαρχία σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι του.
Η πολιτική αμφισβήτησης του status quo στα σύνορα με την Ελλάδα, ξεκίνησε με την Κύπρο το 1974 στη συνέχεια επεκτάθηκε στο Αιγαίο, ενώ είναι πιθανόν στο μέλλον να δούμε κι αμφισβητήσεις στην Θράκη.
Η απάντηση της Ελλάδας σε όλα αυτά; Αμηχανία και παθητικότητα. Η χώρα μας έχει αποδεχθεί ουσιαστικά την «γκριζοποίηση» του Αιγαίου αφού από το 1988 με την συμφωνία του Νταβός μεταξύ Παπανδρέου και Οζαλ η Ελλάδα συμφώνησε να μην προχωρήσει σε μονομερείς έρευνες για υδρογονάνθρακες στο Αιγαίο αναγνωρίζοντας έτσι και τα Τουρκικά δικαιώματα επί των κοιτασμάτων.
Δυστυχώς την στάση μας σήμερα δεν μας την έχουν επιβάλλει οι «κακοί» σύμμαχοί μας αλλά ούτε και οι «προδότες» πολιτικοί μας, αλλά η καταθλιπτική διαφορά ισχύος που έχουμε με τους Τούρκους (βέβαια το παραπάνω δεν ίσχυε όταν η πλάστιγγα της ισχύος έγερνε προς το μέρος μας και υποστήκαμε μια εθνική καταστροφή στην Κύπρο και σημαντικές υποχωρήσεις όπως στο Νταβός). Η Τουρκία ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 80 έχει ξεπεράσει σε στρατιωτικές δυνατότητες την Ελλάδα ενώ τα τελευταία 15 χρόνια την έχει ξεπεράσει και σε οικονομική δύναμη, τα παραπάνω σε συνδυασμό με την ραγδαία αύξηση του πληθυσμού της (33 εκατομύρια Τούρκοι πολίτες κάτω των 24 ετών) της δημιουργούν μια αίσθηση ασφυξίας και αδικίας ως προς την μοιρασιά στο Αιγαίο.
Ο λόγος που διατηρείται το status quo μέχρι στιγμής στην περιοχή είναι η ισχυρή παρουσία των ΗΠΑ και η (μέχρι στιγμής) απροθυμία τους να μοιραστούν την κυριαρχία στην Αν. Μεσόγειο. Όσων αφορά τώρα τους Ευρωπαίους συμμάχους μας είναι ιδιαίτερα γενναιόδωροι στις δηλώσεις τους, αλλά ανήμποροι ή και απρόθυμοι να στηρίξουν στρατιωτικά (όπως φάνηκε κι απ’ την περίπτωση της Ιταλίας στην Κύπρο) τα δικά τους συμφέροντα, πόσο μάλλον της Ελλάδος. Το σημαντικότερο πάντως που θα πρέπει να κάνει η εκάστοτε πολιτική ηγεσία της Ελλάδας εκτός από την συνέχιση της σωστής στρατηγικής αγνόησης των προκλήσεων είναι να αποφασίσει το «αν» και σε ποια περίπτωση είναι αποφασισμένη να πολεμήσει…
