Όλοι θέλουν να λυθεί το ζήτημα και πιθανά οι προτεινόμενες λύσεις να βοηθούνε σε αυτή την κατεύθυνση. Εξ αρχής λοιπόν θα έπρεπε οι κυβερνώντες, με τη δέουσα σοβαρότητα για ένα τέτοιο εθνικό ζήτημα, να ενημερώσουν τους πολιτικούς αρχηγούς, ώστε να χαραχτεί εκ νέου μια εθνική κόκκινη γραμμή. Αλλά η αλαζονεία και αναξιοπιστία τους εντοπίζεται σε κάθε σχέση στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ακόμη λοιπόν και αν υπήρχε κάποια ελπίδα, συναινετικά να χαραχτούν οι πολιτικές για να επιλυθεί το ζήτημα, πλέον εξαιτίας της καχυποψίας και της άσκησης ιδιοτελούς πολιτικής οι ελπίδες εξανεμίστηκαν.
Όταν συνδιαλέγεται κανείς στην πρώτη θεσμική συνάντηση με την Εκκλησία, την οποία νωρίτερα λοιδορούσε, το λιγότερο το οποίο εκπέμπει είναι η περιφρόνηση του πολιτικού κόσμου και των θεσμών και η έλλειψη σεβασμού στους πολίτες. Η αξιοπιστία χάθηκε. Ο εθισμός τους στην απαξίωση των Θεσμών και στην περιφρόνηση των κανόνων είναι διαχρονικός.
Τα συλλαλητήρια δεν ασκούν εξωτερική πολιτική για να τα φοβάται κανείς. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν διασφαλίζουν ειρηνικό και χωρίς κομματικούς χρωματισμούς χαρακτήρα. Αποτελούν μέρος της λαϊκής βούλησης, έστω και εσφαλμένης, και αποτελεί υποχρέωση της πολιτείας να τα προστατεύσει και να ερμηνεύσει τις όποιες πολιτικές της.
Δεν αντιλαμβάνονται όμως πως το συνέρχεσθε είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο και εξίστανται για την απώλεια της δικής τους κυριαρχίας. Φοβούνται τη λαϊκή αντίδραση και στοχοποιούν τους πάντες λοιδορώντας τους ως ακραίους. Επιστρατεύουν τον κάθε αριστερίζοντα διεθνιστή προκειμένου να μας πείσουν για το αναγκαίο εθνοτικό γίγνεσθαι της Μακεδονίας και τα φοβικά υποτίθεται σύνδρομα ταυτότητας που έχουμε. Είναι απίστευτη η προπαγάνδα στα κρατικά ΜΜΕ και απίθανη η προσπάθεια δημιουργίας καθολικών ενοχών και τύψεων, από τους απόλυτους εκφραστές της παραποίησης.
Έτσι το ζήτημα δεν είναι η συγκέντρωση αλλά η καθεστωτική νοοτροπία του ολοκληρωτισμού που προσπαθούνε να επιβάλουν, κατακεραυνώνοντας ως ακραίο όποιον εκφράζει αντιρρήσεις. Ωστόσο όταν κανείς καταλαμβάνεται από εμμονές και ναρκισσιστικές ιδεοληψίες αδυνατεί να δώσει τη μάχη των συμβόλων και οδηγείται στην απομόνωση.
Τα αυθόρμητα κοινωνικά κινήματα όσο και να τα καπηλεύονται, τους ξεπερνάνε και ορίζουν τη δική τους ατζέντα. Γιατί οι λαϊκές συναθροίσεις είναι καρπός της τεράστιας απώλειας εμπιστοσύνης των πολιτών. Και αυτός είναι ο ενδόμυχος φόβος τους, η απώλεια του ελέγχου της μάζας, καθώς την αντιλαμβάνονται ως έκφραση διαμαρτυρίας στις πολιτικές τους. Αλλά προοδευτικό είναι ό,τι είναι λαϊκό σύμφωνα με τον Θεοδωράκη που τους χάλασε τη συνταγή.
Μετά τη διάπραξη των ανομημάτων τους λοιπόν θα αρχίσει το μαρτύριο της τιμωρίας. Απομόνωση, εγκατάλειψη, χλευασμός. Η συνάθροιση αποτελεί το εφόδιο και περιέχει τη λύτρωση από το πάθος, τόσο για τους πολίτες όσο και για την κυβέρνηση, ώστε να βγει από το αδιέξοδο και να αποφύγει το διεθνή διασυρμό. Υπό αυτό το πνεύμα η συγκέντρωση πέτυχε.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
