Παράλληλα το ενιαίο μέτωπο των ευρωπαϊκών δυνάμεων του νότου, που θα χαλούσε τα σχέδια του νεοφιλελευθερισμού κατέρρευσε παταγωδώς. Η παραφροσύνη δεν επικράτησε και η συμπαράσταση από τους ομογάλακτους ευρωπαίους δεν μπορεί να λάβει χώρα καθώς υπέστησαν πανωλεθρία.
Η απόλυτη ήττα και χρεοκοπία των πολιτικών της Αριστεράς σε κάθε της έκφανση. Από την παραδοσιακή μέχρι και την ευρωκομμουνιστική. Κατά τον συγγραφέα Ι. Μπαλαμπανίδη, η Αριστερά “κλίνει στη διαμαρτυρία χωρίς έμπνευση, της λείπουν οι ιδέες για το τι πρέπει να γίνει όταν ανατραπεί η παλιά κοινωνία, καθώς έχει καταρρεύσει εδώ και καιρό η αξίωση της μαρξιστικής οπτικής να εκφέρει μια συνολική, διαφωτιστική κοσμοαντίληψη”. (Ευρωκομμουνισμός: από την κομμουνιστική στη ριζοσπαστική ευρωπαϊκή Αριστερά εκδ. Πόλις 2015)
Όλα αυτά βέβαια στην Εσπερία, καθότι στην καθ΄ υμάς ανατολή τα αριστερίστικα μορφώματα βρίσκονται στην εποχή της ήττας του εμφυλίου, στο εμείς ή αυτοί. Φτώχεια, οικονομική δυσπραγία, πνευματικός αποχρωματισμός και εσχατολογική αριστεροσύνη αποτελούν τα βασικά σημεία της αποτυχίας. Αυτό που τις τελευταίες ημέρες βιώσαμε δεν είναι παρά η εκμετάλλευση της δυστυχίας των πολιτών, η διαιώνιση της εξαπάτησης, της αυταπάτης και των ιδεοληψιών.
Στην ουσία υπό το πρόσχημα της εξυγίανσης και του κοινωνικού μεταρρυθμισμού, με απαράμιλλη αυταπάρνηση στη βάση της μαρξιστικής ιδεολογίας, προσπαθούνε να εγκαταστήσουν ένα νέο ολοκληρωτισμό, διατυμπανίζοντας τη νέα δίκαιη μεταμνημονιακή εποχή. Αλληθωρίζουν χωρίς αιδώ δεξιά και αριστερά. Ό,τι και από όπου αρπάξουν.
Άγονται όμως και φέρονται και με όπλο την ηθική ανωτερότητα της εξαπάτησης, της απαξίωσης και της ισοπέδωσης, υπόσχονται την επέκεινα χώρα, ενώ αδυνατούν να εξασφαλίσουν το παρόν. Αποκρύβουν την καταστροφή του ιδιωτικού τομέα και της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, την κοινωνική εξαθλίωση και την καταστροφή των αστικών σχέσεων παραγωγής. Με όπλο την αμφισημία τους και τον ξύλινο λόγο, εκτρέφουν κουλτούρα μίσους και συντηρούν την ύπαρξη του λούμπεν προλεταριάτου και των αντίστοιχων παρασιτικών αστικών τάξεων, καθώς η διατήρησή τους χειραγωγεί τις κοινωνίες και δίνει λαβή για επαναστατικές κορώνες και ανέξοδη ιδεολογία.
Αποτελούν ωστόσο μια θλιβερή μειοψηφία, έναν κωμικό μαρξιστικό ανορθολογισμό. Μια άλογη καθημερινότητα. Αναζητούν εναγωνίως συνεργούς για την υποτιθέμενη προοδευτική διακυβέρνηση της υπερφορολόγησης και της κοινωνικής εξαθλίωσης. Γυρεύουν συνεργάτες στην απαλλοτρίωση του μεγαλύτερου μέρους της ελάχιστης επιχειρηματικής κερδοφορίας. Τα κοινωνικά όμως στρώματα χειραφετούνται τάχιστα από την τραγελαφική σοσιαλιστική επαγγελία και αναζητούν διέξοδο στο ρεαλισμό. Ο πολιτικός απομονωτισμός τους είναι εκκωφαντικός. Η ανοχή έχει εξαντληθεί προ πολλού.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
