Κατά την ενσάρκωση ο “αχώρητος παντί, εχωρήθη εν γαστρί” και στο γεγονός αυτό που αποτελεί τον συμπαντικό σκοπό του Θεού, το θαύμα της Θείας οικονομίας, ενώνεται το κτιστό με το άκτιστο, το πεπερασμένο με το άπειρο, ο άνθρωπος με τον Θεό. “Πάντα τοίνυν ανέλαβεν, ίνα πάντα αγιάση” ο Υιός και Λόγος του Θεού σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό. Στην υμνογραφία των ημερών και κύρια στην μακραίωνη εκκλησιαστική εικονογραφία, το εικαστικό αποτύπωμα παρουσιάζει την ύψιστη ταπείνωση, την συγκατάβαση του Λόγου στη δική μας πραγματικότητα και συμβολικά το άρρητο μυστήριο της Ενσαρκώσεως του Θεού, το μήνυμα της αναγέννησης και της μελλοντικής σωτηρίας του ανθρώπου, την εσχατολογική του λύτρωση.

Η γέννηση μας δείχνει τον τρόπο και τις οικουμενικές προκλήσεις που σήμερα καλούμαστε να απαντήσουμε. Μας παρουσιάζει τη μοναδικότητα του προσώπου ως προϋπόθεση κάθε κοινωνικότητας, τη διαδικασία πρόσληψης και νοηματοδότησης του άλλου, όχι με θαυματοποιό τρόπο αλλά δια της συνάντησης και της κοινωνικότητας και κύρια καταδεικνύει την εσχατολογική νοηματοδότηση του άλλου στο σήμερα. Ο Θεός Λόγος ενσαρκώθηκε το ξένο αποτελώντας παράδειγμα προς μίμηση. Η υπέρβαση λοιπόν του ατομισμού και του ωφελιμισμού αποτελούν την αναγκαία συνθήκη για την χριστιανική κοινωνικότητα, ώστε εν πάσι τω πλησίον κοινωνήσωμεν.

Η γέννηση του Θεανθρώπου μας προτρέπει να κοινωνήσουμε την διαφορετικότητα και την ιδιαιτερότητα ως φορέα του ανθρώπου και μόνο εφόσον μιμηθούμε την ψυχή του Σαμαρείτη θα βιώσουμε πραγματικά τον ανιδιοτελή ανθρωπισμό, μακριά από την εθνικιστική και συχνά την εκκλησιαστική κλειστοφοβική μας ανεπάρκεια του κανονιστικού ηθικισμού, μακριά από ρητορικές μίσους και φονταμενταλισμούς. Εξελληνίσαμε και εκχριστιανίσαμε λαούς και φυλές στην μακραίωνη ιστορία του έθνους μας και γνωρίζουμε καλά ότι η ανθρωπιά εμπνέεται από το Ευαγγέλιο. Αυτό οικοδομεί τη διαλεκτική της αγάπης στην ετερότητα.

Ας απαρνηθούμε λοιπόν την πνευματική μιζέρια και τη συναισθηματική στέρηση της ιλαρότητας των ημερών και ας αφουγκραστούμε την κραυγή της υπαρξιακής μας αγωνίας προκειμένου να επανατοποθετηθούμε ενωτικά, ως κοινωνία προσώπων, στα πλαίσια μιας πολυδιάστατης διακονίας των συνανθρώπων μας. Αυτό το ορθόδοξο πνεύμα της παράδοσης μας, ο ευαγγελισμός του καινούργιου, ας γίνει η απαρχή της προσωπικής φάτνης του καθενός και ας αποτελέσει το σημείο αναφοράς των Χριστουγέννων, ώστε να συμμετέχουμε στο “Χριστός γεννάται…” δια της χαρισματικής και βιωματικής αναφοράς.