Μετά από δύο πετρελαίκές κρίσεις το 1973 και το 1976, η δεκαετία του ΄70 έμελλε να είναι… μοιραία. Όταν στο Ηνωμένο Βασίλειο η Μάργκαρετ Θάτσερ έβλεπε τον κίνδυνο να τεθεί η χώρα υπό την κηδεμονία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προχωρούσε σε ριζικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες κατέστησαν τη χώρα ανεξάρτητη των εξελίξεων που κυοφορούνταν στη Γηραιά Ήπειρο ενόψει νομισματικής και οικονομικής ένωσης. Εμείς εδώ, κινηθήκαμε σε εντελώς διαφορετική ρότα, καθώς το χάσμα στη χωρισμένη Ελλάδα της δεξιάς και της αριστεράς δεν συνηγορούσε προς την κατεύθυνση φιλελευθεροποίησης της οικονομίας, αλλά αντίθετα, προς την περαιτέρω… κρατικοποίησή της για πολιτικούς λόγους.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 όμως, ακόμη και μια ελεγχόμενη διεύρυνση του κρατικού τομέα δεν μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τη χώρα, από τη στιγμή που το δημόσιο χρέος βρισκόταν πέριξ του 30% του ΑΕΠ. Στη συνέχεια, το ελκυστικό σοσιαλιστικό αφήγημα του Ανδρέα Παπανδρέου, το οποίο βασίστηκε στη μερική σοσιαλμανία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, έβαλε μπουρλότο στα θεμέλια της οικονομίας. Το εύκολο μοίρασμα χρημάτων στον λαό σε μια προοπτική αποκλιμάκωσης των εμφυλιοπολεμικών και μεταδικτατορικών παθών, οδήγησε σε ανεξέλεγκτη αύξηση του κόστους χρήματος που σήμανε την αρχή του τέλους για την ακμάζουσα ελληνική βιομηχανία και τα ελληνικά προϊόντα. Απόδειξη ότι η κατάσταση ξέφευγε ήταν η… επιστράτευση του Κ. Σημίτη, ως υπουργού ΕΘνικής Οικονομίας το 1985 ώστε να βγάλει τα… κάστανα από τη φωτιά. Και όταν το 1987 βρισκόμασταν σε μια καλή αφετηρία επανεκκίνησης για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, ο Ανδρέας Παπανδρέου, υπό το βάρος του σκανδάλου Κοσκωτά έβαλε ταφόπλακα σε ό,τι είχε χτιστεί. Μετά ναρκοθετήθηκε το κλίμα και πολιτικά με την αλλαγή του εκλογικού νόμου και όταν την περίοδο 1990-93 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πήγε να προκαλέσει ένα μεταρρυθμιστικό σοκ, ο ελληνικός λαός ξαναθυμήθηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος δεν χαλούσε χατίρια… Είναι παροιμιώδης η φράση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στις 20 Μαίου 1994 ότι η χώρα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε βοήθεια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ενώ λίγους μήνες νωρίτερα ο επανεκλεγείς Ανδρέας Παπανδρέου δήλωνε στη Βουλή (2 Δεκεμβρίου 1993) ότι «Είτε το έθνος θα εξαφανίσει το χρέος, είτε το χρέος θα αφανίσει το έθνος».
Οι δομικές μεταρρυθμίσεις της Νέας Δημοκρατίας κατά την περίοδο 1990-93 είχαν δώσει πνοή στα δημοσιονομικά και διαρθρωτικά της χώρας και έτσι κερδίσαμε χρόνο μέχρι να μπούμε στο ευρώ και με ατμομηχανή τον πακτωλό κεφαλαίων από τα ευρωπαίκά προγράμματα, τα ολυμπιακά έργα και την ξέφρενη ανάπτυξη της Κίνας και της παγκόσμιας οικονομίας, αντέξαμε έως το 2009. Η τραπεζική κρίση του 2008 στις ΗΠΑ αποτέλεσε όμως το σημείο-κλειδί για τις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι κατά σύστημα δανειζόμενοι περιήλθαν σε μικρό ή μεγαλύτερο αδιέξοδο και έτσι, η Ελλάδα, ως αδύναμος κρίκος βρέθηκε εκτός πορείας προσφεύγοντας αναγκαστικά στη διεθνή στήριξη και… φυσιολογικά στην επιτροπεία. Με εξαίρεση τις περιόδους 1985-87, 1990-93 και κάποιες χρονιές από το 1994 έως το 2008, η χώρα κινήθηκε σταθερά και για πολιτικούς λόγους προς μία πολιτική με εντονότατη αριστερή… essence. Το ασφαλιστικό παρέπαιε, αλλά δεν έπρεπε να χαλάσει η… ησυχία του λαού. Οι ξένες άμεσες επενδύσεις περιορίζονταν αναλογικά, η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας έφθινε, η διάρθρωση της οικονομίας δοκιμαζόταν συνεχώς και ο δημόσιος τομέας γιγαντωνόταν μαζί με το κονδύλι των πάσης φύσεως κρατικών δαπανών.
Έτσι, φτάσαμε στην εποχή των μνημονίων. Μια εποχή όπου αναβίωσαν πάλι τα εμφυλιοπολεμικά πάθη, τα σενάρια συνωμοσίας, οι ύβρεις κατ΄ αυτών που μιλούσαν για άμεση χειρουργική επέμβαση στον ασθενή. Μέχρι που ο… αλάνθαστος ελληνικός λαός θυμήθηκε ότι με μια… ιδιαίτερη συγκυβέρνηση αριστεράς και λαϊκοδεξιάς, μπορεί να βρει και πάλι μια θέση στον… ήλιο. Υποσυνείδητα, διαμορφώθηκε σε όλους η ελπίδα της «πρώτης φοράς αριστερά». Άνθρακες ο θησαυρός. Ούτε… τόλμησαν να βγάλουν την Ελλάδα από το ευρώ, ούτε θέλησαν να λειτουργήσουν με όρους αντίστασης του… βουνού, ούτε κατάφεραν να βρουν τα δισεκατομμύρια ευρώ από τις λίστες με τους πλούσιους, ούτε πέτυχαν να φέρουν στην επιφάνεια με το πάτημα ενός μαγικού κουμπιού τα… τρισεκατομμύρια ευρώ των πετρελαίων και του αερίου. Ιστορίες για άφθονο… μεθάνιο θα μπορούσε να πει κάποιος.
Με κυβέρνηση αριστεράς περικόπτονται συντάξεις, κοινωνικές παροχές, φορολογούνται άγρια ελεύθεροι επαγγελματίες και αγρότες που έψαχναν για την… ελπίδα, η γενιά των 700 ευρώ θεωρούνται πλέον ως υψηλόμισθοι αφού έχουμε τους… 400άρηδες κλπ. Όλα τα… ηθικά πλεονεκτήματα του αριστερού αφηγήματος έχουν καταρρεύσει τώρα. Αυτό που γίνεται πλέον σαφές σε όλους είναι ότι καταρρέει όλη αυτή η αριστερίζουσα φιλοσοφία και νοοτροοπία που κυριάρχησε στα χρόνια μετά την πτώση της Χούντας. Τώρα λοιπόν φαίνεται ότι σιγά-σιγά κλείνουν οριστικά οι λογαριασμοί με το παρελθόν. Φαίνεται ότι αυτό το συνειδητοποιεί σιγά σιγά και η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών.
Η Μεταπολίτευση θα κλείσει έχοντας ως τελευταία πράξη του δράματος τη διακυβέρνηση της χώρας από μια… αριστερή κυβέρνηση. Ο εξευτελισμός κάθε ορθολογικής θεωρίας στην οικονομία και η πλήρης κατάρρευση του λεγόμενου κοινωνικού κράτους συντελούνται στην παρούσα φάση. Ίσως, είναι γραφτό η Μεταπολίτευση να κλείσει ακριβώς με το… αντίθετο μοτίβο σε σχέση με αυτό που άρχισε. Το αριστερό αφήγημα που ήταν της… μόδας στα χρόνια μετά τη Δικτατορία των Συνταγματαρχών φαίνεται ότι θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα του χρεοκοπημένου κύκλου της. Και όταν μιλάμε για Αριστερά δεν εννοούμε μόνο αυτούς που ανήκουν στον συγκεκριμένο χώρο, αλλά και όσους ανήκουν σε άλλους χώρους και λειτούργησαν… αριστερά. Μιλάμε για τους κόκκινους, ροζ, πράσινους αλλά και γαλάζιους αριστερούς. Αυτοί που πρωταγωνίστησαν ιδεολογικά στη Μεταπολίτευση γιατί «τους το χρωστούσε η Ιστορία», θα περάσουν στην Ιστορία ως οι πλέον αρνητικοί πρωταγωνιστές της καθώς το αφήγημά τους (μας) χρεοκόπησε…
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Λουκά Γεωργιάδη πατήστε εδώ!
