Εκείνη
Ο Παντελής είναι 4 χρονών, ένας ξανθός μπόμπιρας στρογγυλοπρόσωπος με κάτι μάτια που δεν μπορείς να προσδιορίσεις ακριβώς το χρώμα τους και μακριές βλεφαρίδες που μοιάζουν με βεντάλιες. Η ηλικία του Παντελή σημαίνει ότι θα έπρεπε να πάει σε παιδικό σταθμό όμως δεν υπήρχαν θέσεις (τι πρωτότυπο). Τελικά ο Παντελής έγινε δεκτός σε κάποιο δημόσιο νηπιαγωγείο και παρόλο που είναι ο μόνος τετράχρονος μέσα στα πεντάχρονα κι εξάχρονα, τα πηγαίνει μια χαρά.
Ο Παντελής έχει και μια μεγαλύτερη αδερφή, 5 χρονών και κάτι. Η Μαριάνθη έγινε δεκτή σε ένα άλλο δημόσιο νηπιαγωγείο, ένα χιλιόμετρο μακριά. Από το Σεπτέμβρη η μαμά του κουβαλάει τον Παντελή στην πλάτη για να προλάβει στις 8.15 να αφήσει τη Μαριάνθη στο σχολείο της και σε πέντε λεπτά να περπατήσει το χιλιόμετρο για να αφήσει και τον Παντελή.
Στο νηπιαγωγείο του Παντελή στις 8.20 η πόρτα κλειδώνει. «Μπορείτε να αργήσετε μία φορά, μπορείτε να αργήσετε δύο φορές, αλλά δεν μπορείτε να αργήσετε τρεις φορές», λένε οι υπεύθυνες νηπιαγωγοί, δύο για 25 παιδιά. Δύο για 25 παιδιά και που αποφεύγουν με διάφορες δικαιολογίες να βγάζουν τα παιδιά διάλειμμα γιατί δεν μπορούν να τα ελέγξουν.
Η μαμά του Παντελή εξήγησε ότι έχει κι άλλο παιδί που το πηγαίνει σχολείο ένα χιλιόμετρο μακριά την ίδια ώρα και κανείς δε διατίθεται να ανοίξει την πόρτα του σχολείου 5 λεπτά νωρίτερα ή 5 λεπτά αργότερα για να πάνε και τα δυο παιδιά σχολείο. Η απάντηση που πήρε ήταν ότι «υπάρχουν κανόνες και η κάθε χώρα έχει τους κανόνες της και όποιος θέλει να ζήσει σε μια χώρα πρέπει να συμμορφωθεί με τους κανόνες αυτούς.»
Α ναι, ο Παντελής και η Μαριάνθη είναι από την Αλβανία. Γι αυτό και η μαμά του πήρε αυτή την απάντηση. Βέβαια τα παιδιά έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα. Αλλά λίγη σημασία έχει αυτό.
Ο Παντελής είναι ο μικρότερος και η αδερφή του μεγαλύτερη κι εκείνη έμαθε μόλις να διαβάζει και να γράφει ελληνικά. Ο Παντελής είναι ντροπαλός και στο δικό του νηπιαγωγείο δεν γίνεται προετοιμασία για το δημοτικό.
Έτσι μετά το τέλος του Γενάρη ο Παντελής δεν ξανάρθε σχολείο.
Οι νηπιαγωγοί εξήγησαν στους φίλους του ότι «ο Παντελής φοβάται το κρύο και τη βροχή και δε θα ξανάρθει σχολείο γιατί …δεν είναι από εδώ».
Ελλάδα, 2017.
& Εκείνος
Τι να πω τώρα για τον Παντελή που φοβάται τη βροχή; Τι να πω για την βλακεία και την απανθρωπιά μερικών που θέλουν να ονομάζονται εκπαιδευτικοί και απαιτούν να αποκαλούνται λειτουργοί; Η παιδεία στην Ελλάδα έχει παρα πολλά πράγματα αλλά ένα από τα σημαντικότερα για μένα, ήταν, είναι και θα είναι – αν δεν αλλάξει κάτι – η α-παιδεία των εκπαιδευτικών.
Πριν από τρία χρόνια, αν δεν κάνω λάθος, είχα γράψει ένα άρθρο εδώ στο apopseis, με τον τίτλο «Άκου δασκαλάκο» ή κάτι τέτοιο, ένα άρθρο που είχε ενοχλήσει πολλούς και δει εκπαιδευτικούς. Αυτό που είχε ενοχλήσει ήταν ότι ενώ όλοι συμφωνούν ότι η παιδεία στην Ελλάδα είναι βαριά τραυματισμένη, κανένας δεν δέχεται το μερίδιο ευθύνης που έχει γι’ αυτόν τον τραυματισμό. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν με ένα αόριστο: φταίει το κράτος και ακολουθούν υποσημειώσεις με ονόματα που καλύπτουν από τον Ράλλη μέχρι τον Γιωργάκη και τώρα τον Φίλη και τον Γαβρόγλου.
Κατ’ εμένα η ευθύνη των εκπαιδευτικών είναι τεράστια και στη μοιρασιά έρχεται αμέσως μετά από τις ευθύνες κράτους και πολιτικών για την καταστροφή της παιδείας στην Ελλάδα. Μην στεναχωριέστε, κι οι γονείς έχουν μερίδιο και όσο τραγικό και να ακουστεί, οι εκπαιδευτικοί …συμφωνούν. Μόνο για τις δικές τους ευθύνες μην τους μιλήσεις.
Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτικοί που κοσμούν το λειτούργημα. Εκπαιδευτικοί που λειτουργούν σαν «δάσκαλοι» για τα παιδιά. Εκπαιδευτικοί που φροντίζουν τα παιδιά να μορφώνονται ουσιαστικά και να κοινωνικοποιούνται. Εκπαιδευτικοί που βοηθάνε την ελπίδα και το όνειρο. Είναι πολλοί αλλά δυστυχώς είναι και η εξαίρεση. Γιατί οι πιο πολλοί είναι δασκαλάκοι που κοιτάνε το ρολόι πότε θα περάσει η ώρα να φύγουν από την αίθουσα, γιατί είναι δασκαλάκοι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πρώτη και δεκαπέντε του μηνός, είναι δασκαλάκοι γιατί διδάσκουν παπαγαλία από το βιβλίο και ανταμείβουν μαθητές που πιθηκίζουν στη «διδασκαλία» τους. Είναι αμόρφωτες μετριότητες που τιμωρώντας στο βαθμολόγιο του μαυροπίνακα παιδιά, αδιαφορούν για τα ανθρώπινα πλάσματα που έχουν την ευθύνη τους και ταυτόχρονα βγάζουν όλα τα κόμπλεξ κατωτερότητας που έχουν στο κυνήγι για κάποιας μορφής εξουσία.
Το κράτος φταίει που δεν υπάρχουν αρκετά νηπιαγωγεία για το κάθε παιδάκι που έχει το δικαίωμα να πάει στο νηπιαγωγείο. Το κράτος φταίει γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί νηπιαγωγοί και βοηθοί για να καλύψουν όλα τα νηπιαγωγεία που σύμφωνα με την ευρωπαϊκή πρακτική αυτό σημαίνει ένας βοηθός ανά δυο ή τρία νήπια κι ένας πτυχιούχος και με πείρα νηπιαγωγός για κάθε δώδεκα παιδιά. Αλλά το κράτος δεν φταίει για την αγένεια, την αμορφωσιά, την απανθρωπιά, ακόμα και τον ρατσισμό του καθένα που το παίζει δασκαλάκος. Εκεί έρχεται η ευθύνη των εκπαιδευτικών, των οργάνων τους και της ηθικής που θα έπρεπε να έχουν όλοι αυτοί για να δικαιολογούν τον όρο λειτούργημα.
Στο πολύ προσωπικό μου κύκλο υπάρχει ένα παιδί που αντιμετώπισε τρομακτικό πρόβλημα με την ελληνική παιδεία και τους δασκαλάκους. Από την πρώτη γυμνασίου μέχρι και την τρίτη η κατάσταση του ήταν χειρότερη κι από τον τιτανικό. Με δυσκολία πέρναγε τις τάξεις, οι δάσκαλοι επιμέναν ότι είναι τεμπέλης – γιατί έξυπνος είναι!!! – και υπήρχε μια γενικότερη πίεση από τα δασκαλάκια να γίνονται στο παιδί ιδιαίτερα για να βοηθηθεί. Τι, να μην κονομήσει και κανένας συνάδελφος; Για να μη μακρηγορώ, στην δευτέρα λυκείου επιβεβαιώνεται με γνωμάτευση και υπογραφές ότι το παιδί έχει πολύ βαριάς μορφής δυσλεξία. Άρα αφενός χρειάζεται να του διαβάζουν απέξω όλα τα μαθήματα του για να τα μάθει, αφετέρου όλες οι εξετάσεις πρέπει να γίνονται προφορικά. Έτσι έλεγε η γνωμάτευση, η υπογεγραμμένη. Τα δασκαλάκια όμως που είναι πιο ειδικοί από τους ειδικούς αποφάνθηκαν ότι …δεν είναι αναγνωρισμένες οι μετρήσεις και ότι το παιδί είναι …τεμπέλης! Ευτυχώς το παιδί είχε το κατάλληλο κύκλο που δεν θα το άφηνε να περάσει έτσι, δεν θα αφήναν την …βροχή ανικανότητας και βλακείας να τους τρομάξει. Έτσι με πολύ κόπο και διαβάζοντας ύλη απίστευτη, δυνατά, ο μικρός πέρασε …στο πανεπιστήμιο!
Ο Παντελής δεν φοβάται το κρύο και τη βροχή, κανένας Παντελής δεν φοβάται το κρύο και τη βροχή, αλλά αυτοί που προκαλούν τρόμο είναι τα δασκαλάκια που την ημέρα που έβρεχε μυαλά κρατούσαν ομπρέλα. Αυτοί που είναι συνένοχοι καθημερινοί για την καταστροφή της παιδείας στην Ελλάδα. Αυτοί που συντηρούν την άγνοια και την αμορφωσιά. Και δυστυχώς στην Ελλάδα του 2017 δεν είναι η εξαίρεση.
