Εκείνη
Ήμουν σίγουρη πως μετά από τόσες μέρες χωρίς κανένα μέσο ενημέρωσης λόγω της μετακόμισης ότι θα συνέβαιναν πολλά, σημαντικά κι ασήμαντα που θα έχανα. Κι όμως, αφού βρέθηκα ξανά Online συνειδητοποίησα το πόσα τελικά ήταν αυτά- και πόσο σημαντικά. «Υπόθεση Μαρινόπουλου» -πήρε και το όνομά του το θέμα, κι αλλού τη χαρακτηρίζουν και ως «θρίλερ». Τι συνέβη με το Μαρινόπουλο; Λουκέτο ο Μαρινόπουλος κι αυτό στο δικό μου μυαλό που παλεύει με την αμφίβολη κι αόριστη κι αγνώστου μέλλοντος ελληνική πραγματικότητα, μεταφράζεται σε κάτι χιλιάδες επιπλέον ανέργους φορτωμένους στα στατιστικά – και ψάχνοντας βρίσκω και τον αριθμό: 13000.
Δεν ξέρω γιατί το συγκεκριμένο νούμερο τη συγκεκριμένη στιγμή με χτύπησε κατακέφαλα, μα μου πήρε κάτι ώρες να το χωνέψω. Τεράστια η λίστα με τα αποτελέσματα στη μηχανή αναζήτησης, κι ούτε που πάτησα σε ένα να διαβάσω. Αυτό το 13000 ήταν αρκετό. Μα πρόλαβε το μάτι μου και είδε διάφορα και βούλιαξα περισσότερο στην καρέκλα μου. Στην επέτειο των capital controls- γράφει το ένα, προβλέπονται τσουνάμι τα λουκέτα στους προμηθευτές του- το άλλο, καπιταλιστικός κανιβαλισμός, η απληστία οδήγησε στην κατάρρευση της αυτοκρατορίας και άλλα τέτοια headlines, από αυτά που τραβούν σα μαγνήτης την περιέργεια του ανθρώπινου είδους μας.
Το τι πραγματικά συνέβη με το Μαρινόπουλο δεν το ξέρω και μάλλον δε θα μπω στη διαδικασία να μάθω, αν και ξέρω ότι τελικά θα μάθω γιατί ουδέν κρυπτόν υπό το ιντερνέτ.
Μα η σκέψη μου γυρίζει συνεχώς στους ανθρώπους, σ’ αυτούς τους ανθρώπους που δούλεψαν για το Μαρινόπουλο και κάθε Μαρινόπουλο σαν κι αυτόν κι έστησαν οικογένειες και χρεώθηκαν για σπίτια και φτιάξανε ζωές πάνω σε μια λεγόμενη αυτοκρατορία που έγινε θρύψαλα, παρασέρνοντας μαζί και τις ζωές τις δικές τους, και των παιδιών τους και το μέλλον τους και τα στείλανε όλα στο διάολο.
Αυτούς σκέφτομαι και το πώς θα ζήσουν. Τι θα κάνουν από δω και πέρα και ξέρω πολύ καλά, πολύ καλά, τα πάγια που τρέχουν ασταμάτητα είτε έχεις, είτε μπορείς, είτε δεν έχεις, είτε δεν μπορείς. Και τρέχει και το μυαλό μου μαζί τους και θέλω κάτι να πω γι’ αυτούς τους ανθρώπους μα δε βρίσκω τίποτα που να μην ακουστεί χιλιοειπωμένο κι ανούσιο κι ηλίθιο, γιατί όταν βρεθείς ανάμεσα στους μη έχοντες, τότε αυτός γίνεται ο κόσμος σου κι έχει τεράστια διαφορά από τον άλλο, τον «έχων» κόσμο. Τότε η ζωή χάνει τη διάσταση και την αίσθηση του χρόνου, και γίνεται ολόκληρη μία ημέρα.
Μία ημέρα.
Η κάθε μέρα που ζεις. Κι έχεις σα μόνο σου στόχο και σκοπό, απλά …να τη βγάλεις. Αυτό είμαστε. Πλάσματα μιας μέρας.
& Εκείνος
Κάθε μέρα πλην Κυριακής και γύρω στις έντεκα το βράδυ, το κεντρικό ταμείο στην υπεραγορά Μαρινόπουλος-Carrefour της Αλίμου κάνει το συγκεντρωτικό της ημέρας. Όταν αυτό το συγκεντρωτικό είναι γύρω στις 100,000 ευρώ, η ημέρα θεωρείται κακή για τους Μαρινοπουλαίους. Γύρω στα 250,000 ευρώ θεωρείται μια μέση προς καλή μέρα και οι ημέρες που ο κόσμος πληρώνεται, προς το τέλος του μηνός, τα έσοδα αγγίζουν τα 400,000 ευρώ. Την ημέρα! Χρήμα ρευστό, ζεστό, φρέσκο να σπαρταράει. Όταν πρόκειται για Πάσχα, Χριστούγεννα ή κάτι μεγάλο …αφήστε την φαντασία σας ελεύθερη.
Τώρα υπολογίστε πόσες υπεραγορές, πόσα σουπερμάρκετ, πόσα μίνιμαρκετ έχει η οικογένεια Μαρινοπούλου, κάντε τους υπολογισμούς σας σε ζεστό χρήμα και βγάλτε τα συμπεράσματα σας όταν θα πατέ στο ΑΤΜ να βγάλετε λεφτά για να ταΐσετε τα μεσημέρι τα παιδιά σας, να πληρώσετε ενοίκιο, φροντιστήρια και παπούτσια για τον μικρό Κωστάκη.
Στο προαύλιο του περιστοιχισμένου οχυρού στον Άλιμο, που φιλοξενεί τα κεντρικά γραφεία όλων των επιχειρήσεων Μαρινοπούλου – που ξεκινάνε από φάρμακα και φτάνουν μέχρι περιοδικά και ραδιόφωνα – υπάρχει ένα ανυψωμένο βάθρο, υπό μορφή αγάλματος, που έχει ένα λευκό τρίκυκλο. Αυτό υποτίθεται ότι είναι το πρώτο τρίκυκλο που χρησιμοποίησε η επιχείρηση του φαρμακοποιού παππού Μαρινοπούλου, για τη διανομή των φαρμάκων. Η σημασία του, πάλι υποτίθεται, είναι να υπενθυμίζει το ταπεινό ξεκίνημα της οικογένειας Μαρινοπούλου. Τρίχες κατσαρές.
Μαυραγορίτες ανταγωνιστές του εξ’ ίσου μαυραγορίτη Μπακάκου, που φτιαχτήκαν χοντρά την περίοδο της δικτατορίας με δάνεια αγύριστα και μέσο τον Μακαρέζο και τον Μπαλόπουλο. Τα λιγδωμένα αστέρια της «επανάστασης». Τόσο ταπεινοί στο ξεκίνημα τους οι Μαρινοπουλαίοι.
Αλλά ας πάμε λίγο πάλι στα νούμερα γιατί εποχές κάπιταλ κοντρόλς, έχουν μεγάλη πλάκα. Είπαμε κάθε μέρα στα ταμεία των Μαρινοπουλαίων μπαίνουν εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως εκατομμύρια, ζεστά ευρουλάκια, αλλά θα μου πείτε έξοδα έχουν, υπαλλήλους πληρώνουν, ο ανταγωνισμός. Για να δούμε λοιπόν πως δουλεύει αυτό το σύστημα με τα έσοδα και τα έξοδα.
Ας πούμε ότι μια κούτα γάλα στοιχίζει 10 ευρώ. Δεν στοιχίζει τόσο, αλλά παράδειγμα είναι στρογγυλοποιούμε τα πράγματα. Ο Μαρινόπουλος και ο κάθε Μαρινόπουλος, δεν πα να λέγεται Βερόπουλος ή Σκλαβενίτης, λέει ότι το κέρδος του είναι μεταξύ 3-5%. Σου λέει τώρα ο Μαρινόπουλος, εγώ βγάζω 10.3 ευρώ – με κέρδος 3% – δίνω 10 ευρώ στον προμηθευτή και με τα υπόλοιπα πρέπει να πληρώσω υπαλλήλους, αποθήκες, φθορές, προώθηση, καταστήματα και του πουλιού το γάλα. Εδώ κάπου έχει λιποθυμήσει η Χαλιμά. Τέζα και οι σαράντα κλέφτες γιατί τους ξεπερνάει.
Για πάμε πάλι από την αρχή. Ο προμηθευτής δίνει το προϊόν – ας πούμε μια κούτα γάλα – στον Μαρινόπουλο ας πούμε για 10 ευρώ. Κάθεται λοιπόν τώρα το Μαρινοπουλάκι στο γραφειάκι που του έχει διαθέσει ο Μαρινόπουλος και σημειωτέον παίρνει και τρεις κι εξήντα, παίρνει το κομπιουτεράκι κι αρχίζει τους υπολογισμούς σύμφωνα με τους πίνακες που του έχει δώσει ο αρχιμαρινόπουλος λογιστής. 5% κέρδος, άρα 10,5 το κουτί. 5% φθορές στις 10,5 μας κάνει 11,2 ευρουλάκια. Προσέξατε το κόλπο; Η αύξηση γίνεται επι της αύξησης. Αλλά δεν τελειώνουμε εδώ. 5% κλοπές, 3% προώθηση, 8% τα πάγια, τρεις το γάλα, τρεις το ξίδι και κάτι για την εφορία, έχουμε φτάσει το κουτί στα 20 ευρουλάκια. Αύξηση επι της αυξήσεως. Τώρα εσύ που αγοράζεις το κουτί τα γαλατά έχεις πληρώσει ποσοστά σε όλα τα έξοδα του Μαρινοπούλου και μάλιστα το κάνεις όχι με βάση τα πραγματικά του έξοδα αλλά με το χειρότερο δυνατό σενάριο και σε ΟΛΑ τα προϊόντα που αγοράζεις. Σαν να σε έχει κάνει συνέταιρο στα έξοδά του ο Μαρινόπουλος. Και θυμηθείτε ότι το αρχικό προϊόν στοίχιζε τα μισά από όσα τελικά πληρώνεις.
Αλλά τι να σου κάνουν 10 ευρουλάκια κέρδος όταν έχεις να ταΐσεις τράπεζα στην Ελβετία και τον Κωστόπουλο ή τον Λαζόπουλο στην Αθήνα; Πάει λοιπόν το Μαρινοπουλάκι στον προμηθευτή και του λέει: Μάγκα εγώ στο κατάστημα του αφεντικούλη μου, σου δίνω 15 πόντους ράφι, αν θες περισσότερο θα του τα σκάσεις. Τι να κάνουν τώρα 15 πόντοι στη κόκα κόλα, που για να απλώσει τα προϊόντα της θέλει αεροδιάδρομο στο Ελληνικό; Πόσο πάει λοιπόν το πεζοδρόμιο στου Μαρινοπούλου; Δεν θα πηγαίνει καμιά 40 χιλιάρικα ευρουλάκια το μέτρο τον μήνα; Λίγα είναι; Ε, ζω μακριά και δεν ξέρω πια. Αλλά μιλάμε για ευρουλάκια, ζεστά. Και διαπραγματεύεται το Μαρινοπουλάκι και παίρνει τα μισά ρευστό και τα μισά σε προϊόν. Προϊόν που μετά το πουλάει στο κατάστημα δίπλα σε αυτά που έχει αγοράσει, στην ίδια τιμή με αυτά που έχει αγοράσει. Δηλαδή το κουτί το γάλα που πήρε σαν προμήθεια για να το βάλει στο ράφι το πουλάει κι αυτό 20 ευρουλάκια με …πόσο κέρδος οεο; Μπερδεύει και τα τιμολόγια, τα δελτία αποστολής με κάτι επιστροφές κούκου, γιατί σιγά μην τα πούμε όλα και στην εφορία. Νομίσατε τώρα ότι τέλειωσα; Οοοοοοοοχι!
Λέει λοιπόν το Μαρινοπουλάκι στον προμηθευτή ότι, ξέρεις εγώ το προϊόν σου μπορώ να το θάψω στο κάτω ράφι και να βάλω το δικό μου βιτρίνα. Αν δεν θέλεις να συμβεί αυτό μπορώ επειδή έχω καλή καρδιά να στο κάνω αφίσα προσφορά στο κατάστημα, ραδιοφωνικό μήνυμα, ακόμα και να στο βάλω στο διαφημιστικό φυλλάδιο. Αλλά θέλω αντάλλαγμα. Και πάρε πάλι διαπραγμάτευση τόσα σε προϊόν τόσα σε ρευστό. Τώρα θυμηθείτε ότι εσείς όταν αγοράζατε το γάλα είχατε πληρώσει και τα πάγια έξοδά, δει το ράφι, και τα διαφημιστικά έξοδά της εταιρίας, δει το φυλλάδιο και τις αφίσες και τα ραδιόφωνα. Με λίγα λόγια, μαυραγοριτισμός, αισχροκέρδεια και νταβατζιλίκι του κερατά και από παντού.
Όπα, δεν τέλειωσα. Γιατί βλέπετε και ο προμηθευτής δεν είναι χάνος, Μαρινοπουλάκι κι αυτός. Έτσι πριν πάει στον Μαρινόπουλο, στον Βασιλόπουλο στον Σκλαβενίτη να πουλήσει και του πουλιού του το γάλα, τα έχει υπολογίσει όλα αυτά με τον δικό του λογιστή. Κι αντί να βγάλει το προϊόν στο πεζοδρόμιο του Μαρινοπούλου 6 ευρουλάκια – που τόσο του έχει στοιχήσει συν το κέρδος του – το έχει βγάλει 10 γιατί πώς να το κάνουμε, μόνο ο Μαρινόπουλος θα κλέβει το μαλάκα τον καταναλωτή;
Και στο τέλος έρχεται και η πληρωμή. Η πληρωμή στον προμηθευτή. Τα 10 ευρουλάκια. Τα 10 ευρουλάκια που ο Μαρινόπουλος τα έκανε 20 μέσα σε δυο-τρεις μέρες. Θα περιμένατε για να είναι σωστός επαγγελματίας να τα δώσει – ο Μαρινόπουλος – άντε σε μια δυο βδομάδες. Μετρητά ζεστά και ολόφρεσκα παίρνει, γιατί να μην τα δώσει; Αμ δε! Επιταγή έξη μηνών ο Μαρινόπουλος στον προμηθευτή. Αν είναι τυχερός. Δεν ψάχνουμε νόμιμη ή μη νόμιμη η εξάμηνη επιταγή, αν θέλει. Έτσι μιλάμε. Αν θέλει γιατί μπορεί να γίνει και 12μηνη. Τι γίνεται σε αυτό το εξάμηνο-δωδεκάμηνο; Του Μαρινοπούλου γίνεται. Γιατί αφού από τα 20 ζεστά ευρουλάκια αφαιρέσουμε τα τρία που πάνε σε άμεσες υποχρεώσεις που δεν μπορούν να αποφευχθούν, μισθοί, λογαριασμοί ΔΕΗ κλπ. τα υπόλοιπα πάνε στην BNP στο Παρίσι στο δρόμο για Παναμά, στην Alpha στο δρόμο για Λουξεμβούργο, στην Πειραιώς στο δρόμο για Μαϊάμι και κάτι λίγα στην εθνική για τη βενζίνη και τα πιάτα που θα σπάσει ο Πανάρας. Στο εξάμηνο τα 17 έχουν γίνει 37 και βιλίτσες στο Φλόριντα και σαλέ στην Ελβετία. Αυτά δεν γίνονται τώρα, αυτά γινόντουσαν και επι Prisunic και επι Continent και με Carrefour. Αυτό που διέφερε ήταν το όνομα της τράπεζας που ξέπλενε το χρήμα και ο τόπος τελικής κατάθεσης. Καϋμάν, Παναμάς, Ελβετία κλπ.
Όταν λοιπόν κάποτε λέγαμε ότι οι ενδιάμεσοι ξεσκίζουν τον παραγωγό και τον καταναλωτή αυτοί οι ενδιάμεσοι είχαν και έχουν ονοματεπώνυμο. Πανάρας, Μαρινοπουλαίοι, Βασιλοπουλαίοι, Βερόπουλοι και δεν ξέρω τι άλλο, μερικά από αυτά. Αλλά εσείς συνεχίζετε …κεφάτοι να ψωνίζετε και του πουλιού το γάλα από τα κατσίκια και τα’ αρνιά. Τέτοια πετυχημένα κορόιδα.
Να σας πω την αλήθεια, σε μια χώρα καπιταλιστική του κώλου, με διαφθορά από τα κόκκαλα βγαλμένη, που τη σκιάζει η φοβέρα και τη πλακώνει η σκλαβιά, κλέφτες μαυραγορίτες σουπερμαρκετάδες απλά κάνουν τη δουλειά τους. Και τόσο μαλακές που είμαστε καλά κάνουν. Αλλά ο αριστερός Τσίπρας; Η αριστερή κυβέρνηση; Η πρώτη φορά αριστερά τι διάολο κάνει; Δεν μιλάω για την αντιπολίτευση γιατί ο Κουλής ψωνίζει κεφάτος Siemens. Για την «αριστερή» κυβέρνηση μιλάω. Γι’ αυτήν που θα προστατεύσει το λαό, τον εργαζόμενο, τον καταναλωτή μιλάω.
Τι κάνει; Ανάπτυξη κάνει με το άρθρο 99 κάνει! Αντί για να πάρει και το χασμένο σώβρακο του Πανάρα, η αριστερή κυβέρνηση, με το άρθρο 99 εξασφαλίζει ότι ο τρισέγγονος της νύφης της κουμπάρας του Μαρινοπούλου θα στείλει το παιδί της σε ιδιωτικό κολέγιο στην Αγγλία, εκτός και εντός ΕΕ. Αυτό κάνει. Βρε άει στο διάολο όλοι σας. Και στο πανηγυράκι να σώσουμε τον Μαρινόπουλο έχουν μπλέξει και οι εργαζόμενοι. Αντε όλοι μαζί να σώσουμε την πόρσε του Πανάρα. Αν είναι δυνατόν.
Είμαι κατά της βίας και το φωνάζω, αλλά ως εδώ. Οι Μαρινοπουλαίοι πρέπει να πληρώσουν. Ακόμα και σε έκτη γενιά στο μέλλον, ό,τι έχουν πάνω από 300 ευρώ να κατάσχεται και να μπαίνει σε ένα ταμείο για τους αστέγους και τους φτωχούς. Και αυτή τη στιγμή να γίνει ένας έλεγχος και να κατασχεθούν στη κυριολεξία ακόμα και τα χαλασμένα σώβρακα του Πανάρα. Ποια εξυγίανση του Μαρινοπούλου; Στο Μαϊάμι, στα Καϋμάν, στο Λιχτενστάιν ή στην Ελβετία; Στο Downtown, στο Nitro με τον άλλο αρπάχτρα τον Κωστόπουλο ή αυτά που έφαγε ο Λαζόπουλος; Κι όλα αυτά με εσάς να αγοράζετε ένα κουτί γάλα για 20 ευρώ που στοίχιζε μόνο 6 ευρουλάκια;
Δεν πάει στο γέρο διάολο ο Μαρινόπουλος και να πάει με το τρίκυκλο του μαυραγορίτη του παππού. Όσο για τους εργαζομένους που ξαφνικά πονέσανε αντί να κλαίνε τον Πανάρα, ας βοηθήσουν να κατασχεθούν τα πάντα από τον Μαρινόπουλο, ας πάρουν αυτοί τα σουπερμάρκετ αντί να βάζουν στο παιχνίδι εν γνώση τους και στην πλάτη τους έναν άλλο Μαρινόπουλο για να κερδίζει από όλους μας. Αν αυτή η κυβέρνηση ήταν αριστερή και ήθελε να βοηθήσει έπρεπε να κατάσχει χτες όλα τα καταστήματα αυτής της λέρας και να τα δώσει στους 13,000 εργαζομένους κι όχι να προστατεύσει την περιουσία του Πανάρα και να κάνει τους εργαζομένους τρίκυκλο. Τότε ίσως και το κουτί το γάλα να πουλιόταν 6 ευρουλάκια και να μπορούσαμε να μιλήσουμε για δικαιοσύνη, ίσως και ανάπτυξη.
