Εκείνη
Είναι κάτι μέρες παράξενες. Μέρες που ό,τι κι αν γίνεται στον κόσμο δε με αγγίζει και δε με αφορά. Είναι κάτι παράξενες μέρες που ο μικρόκοσμός μου περνάει τη δική του κρίση και δεν έχω μάτια ούτε μυαλό για όλα τα άλλα. Δε βλέπω, δεν ακούω, δε σκέφτομαι πέρα από τη μύτη μου. Καμιά φορά αυτό συμβαίνει συχνά. Μα ποτέ δεν κρατάει πάνω από μια, δυο μέρες. Είναι τελικά τόσο συνδεδεμένη η ζωή του καθένα μας με τη ζωή των γύρω μας και τον κόσμο που μας περιβάλλει, που δεν μπορείς να κρατηθείς για πολύ απ’ έξω.
Τώρα θα μου πείτε, περσινά ξινά σταφύλια (συμβαίνουν καθημερινά τόσα πολλά, που κάθε τι περασμένο είναι ήδη παλιό), μα όλες αυτές τις επιθέσεις σκέφτομαι πάλι. Βγήκα από το καβούκι μου, αφήνω τα δικά μου λίγο στην άκρη (δεν τελειώνουν τα δικά μας και ποτέ) κι όταν αφήνω κάτι πιάνω κάτι άλλο. Δυστυχώς ή ευτυχώς το μυαλό μου δε σταματάει ποτέ. Καμιά φορά λέω δυστυχώς. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Γιατί κάποιος νέος άνθρωπος, με όλη τη ζωή μπροστά του, με τα νιάτα και όλες τις δυνάμεις του διαθέσιμα, να θέλει να γίνει αυτό που ονομάζουμε τρομοκράτης – και μάλιστα με την ακραία έννοια, να γίνει «μάρτυρας»; Αναρωτιέμαι. Ίσως να είμαι αφελής. Ίσως και λίγο βλάκας. Μα δεν μπορώ να καταλάβω. Έτσι, σκέφτομαι.
Αυτόχειρες μάρτυρες, αυτό δεν είναι όλοι αυτοί; Γιατί λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι επιλέγουν να κάνουν αυτή την … υπέρβαση; Τι είναι αυτό που τους κάνει να πιστεύουν πως αυτή η έσχατη πράξη είναι ο απόλυτος θρίαμβός τους; Πάνω σε τι; Σε ποιους; Πώς γίνεται κάποιος να μισεί τόσο απόλυτα ανθρώπους που δε γνωρίζει, ώστε να διατίθεται να «θυσιαστεί» με τέτοιο τρόπο;
Κάποιοι τους καθοδηγούν, ναι. Κάποιοι τους πείθουν. Κάποιοι αναλαμβάνουν αυτόν το ρόλο, το ξέρω. Μα και πάλι, δε με καλύπτει αυτό σαν απάντηση. Από την άλλη, πώς θα μπορούσαμε όλοι εμείς – οι του δυτικού και υποτιθέμενα πρώτου (και πλούσιου) κόσμου- να κατανοήσουμε την απελπισία αυτών των ανθρώπων; Γιατί σίγουρα είναι απελπισμένοι.
Άνθρωποι γεννημένοι και μεγαλωμένοι σε στρατόπεδα προσφύγων, που δεν έχουν γνωρίσει κανέναν άλλο κόσμο εκτός από αυτόν. Άνθρωποι που ζουν καθημερινά την αίσθηση πως η ζωή τους και η ζωή όλων των άλλων γύρω τους, δεν έχει καμιά αξία. Κανένα μέλλον.
Άνθρωποι που ψάχνουν καθημερινά μέσα σε σωρούς από σκουπίδια να βρουν κάτι, οτιδήποτε, που θα τους επιτρέψει να επιβιώσουν ακόμη μια μέρα. Που ξέρουν πως δεν έχουν πια δικαιώματα.
Γεννημένοι έτσι. Επί χρόνια και δεκαετίες. Ταπεινωμένοι από την παραδοχή του ότι δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα για να αλλάξουν το παραμικρό, κι όμως ο άνθρωπος μόνο από αυτή την πεποίθηση συνεχίζει να παλεύει για τη ζωή του. Πιστεύοντας πως κάτι, αύριο, θα είναι ίσως καλύτερο.
Ίσως αυτός να είναι ένας καλός λόγος για να πάρει κάποιος τέτοια απόφαση. Η απελπισία.
Κι ύστερα τι γίνεται; Μέτρα ασφαλείας. Ξεκινήσαμε από τους αυστηρότατους ελέγχους στα αεροδρόμια και την απαγόρευση συγκεκριμένων αντικειμένων στις αποσκευές. Φτάσαμε στο να απαγορεύουμε την είσοδο/έξοδο/πρόσβαση/επιβίβαση/απόβαση σε ανθρώπους, επειδή το δέρμα τους είναι έναν τόνο πιο σκούρο από το προβλεπόμενο, ή το μούσι του είναι κάπως, ή η φάτσα τους δε μας αρέσει, τέλος πάντων. Δε δεχόμαστε πρόσφυγες. Κλείνουμε σύνορα. Βάλαμε φύλακες. Τα κάναμε όλα για να διατηρήσουμε την …ειρήνη, την ασφάλεια και την … ευημερία των πολιτών.
Μα όλα αυτά το μόνο αποτέλεσμα που είχαν (έχουν) ήταν να σπείρουν κι άλλο μίσος. Κι άλλη οργή σε ήδη οργισμένους και ταλαιπωρημένους ανθρώπους. Για όλους εμάς που υποφέρουμε καθημερινά από την οικονομική κρίση, μια κρίση που έχει φτάσει πια σ’ ένα σημείο όπου κι εμείς αρχίσαμε επικίνδυνα να απελπιζόμαστε – πολλοί βέβαια έχουν ήδη ξεπεράσει και αυτό το σημείο και έχουν τερματίσει τη ζωή τους- όλα αυτά είναι ένα επιπλέον βάρος. Άγχος. Φόβος. Ένα κλίμα αρρωστημένης αβεβαιότητας.
Στο μυαλό μας ήδη έχουν τρυπώσει κάτι μεγάλα, κατακόκκινα «Χ» σε κινηματογράφους, στο μετρό, στα αεροδρόμια, αισθανόμαστε συνεχώς ανασφαλείς, ευάλωτοι κι εκτεθειμένοι σε μεγάλους χώρους, στα γήπεδα, τα εμπορικά κέντρα, ή τις τράπεζες. Κοιτάζουμε τους γύρω μας και προσπαθούμε να καταλάβουμε ποιος από όλους είναι ο κακός, γιατί κάποιος πρέπει να είναι ο κακός, δεν μπορεί! Κι ας μην το παραδεχόμαστε ανοιχτά. Κι όμως, κάθε μέρα, κάτι από όλα αυτά θα τριβελίζει το μυαλό μας. Και κλεινόμαστε όλο και περισσότερο μέσα μας, κι απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από τους ανθρώπους. Κάποιος πρέπει να είναι ο κακός. Και υποσυνείδητα ήδη έχουμε καταδικάσει κάθε έναν που δεν κυκλοφορεί με ακριβό αμάξι και γυαλιστερά, καλά ρούχα.
Μα πλέον κοντεύουν τα ποσοστά να γίνουν 50-50. Ένας στους δυο είναι πια φτωχός. Φτωχός και το τονίζω επίτηδες, γιατί πλέον όταν μιλάμε για φτώχια στη χώρα μας, μιλάμε για παρόμοιες καταστάσεις που κάποιοι μεγαλύτεροι από εμάς έχουν ήδη ζήσει. Είναι όλοι αυτοί που οι παιδίατροι σε κάθε νέο γονιό λένε χαριτολογώντας «μην αφήνετε τα παιδιά με τις γιαγιάδες, πάσχουν από κατοχικό σύνδρομο και συνεχώς τα μπουκώνουν με ψωμιά και ζάχαρες, γιατί αυτά «σε κρατάνε». Άστεγοι άνθρωποι, παιδιά που δεν τρέφονται σωστά. Οικογένειες στο δρόμο. Μετανάστες. Κι έχεις το σπόρο του μίσους, του ρατσισμού, ενός παράξενου ρατσισμού που ξεφεύγει κι από τις φυλές των ανθρώπων, κι από το χρώμα τους, και περνάει στα ρούχα τους και την οικονομική τους κατάσταση, ένας παράξενος ρατσισμός που διαχωρίζει και απομακρύνει κι άλλο, κι άλλο, όλους μας, κάνοντάς μας να ξεχνάμε πως όλοι μας το ζούμε αυτό, όλοι μας ζούμε το ίδιο. Και το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλο.
& Εκείνος
Είναι πολλές φορές που έχω αναρωτηθεί πόσο καλό ή πόσο κακό μας έχει κάνει αυτή η άμεση πρόσβαση στη πληροφορία και την ενημέρωση. Κάτι συμβαίνει στη Ταϊλάνδη και ξαφνικά γίνεται πρωτοσέλιδο θέμα σε όλα τα διαδικτυακά ειδησεογραφικά πρακτορεία και κλειδώνει τη πόρτα η θεία μην έρθουν κι από δω οι Ταϊλανδοί. Ναι συμφωνώ ότι η άμεση μετάδοση της πληροφορίας είναι ένδειξη δημοκρατίας αλλά ταυτόχρονα πόση μιζέρια κρύβει μέσα της ο τρόπος και η επιλογή αυτής της πληροφορίας;
Ίσως να φταίει και ο τρόπος που είναι στημένη αυτή η μετάδοση πληροφορίας. Κοιτάξτε μια έντυπη εφημερίδα. Έχει κεντρικό τίτλο, δυο τρεις υποτίτλους χαμηλότερου ενδιαφέροντος και μετά μια φωτογραφία για πολιτιστικά, άντε και μια γελιογραφεία. Στο διαδίκτυο η οθόνη γεμίζει με ένα μωσαϊκό δέκα με είκοσι τίτλους, που όλοι έχουν κάτι πιασάρικο. Ανθρώπινη βόμβα στη Βαγδάτη, τι είπε ο Βαρουφάκης, βιασμός ανήλικης στο Δελχί, ο Κυριάκος θέλει εκλογές, παρατημένο μωρό στη Μόσχα, ατύχημα στην Εθνική Πατρών, το αποκαλυπτικό φόρεμα της Καρντάσιαν, κατάρες του Αμβρόσιου, τι είπε η τραγουδιάρα με το ντεκολτέ για το χιόνι και η ίδια πάντα φωτογραφία με τον άστεγο που κοιμάται ξυπόλητος στο παγκάκι. Όλα μαζί μπερδεμένα, το ένα πάνω στο άλλο, γεμάτα φωτογραφίες με αίμα και δάκρυα.
Κι εσύ;
Εσύ στέκεσαι μουδιασμένος και λες …σε τι κόσμο έφερα το παιδί μου;
Είναι πολλές φορές που έχω ακούσει τη φράση, «αυτά στην εποχή μου δεν γινόντουσαν». Ψέμα. Γινόντουσαν και παραγινόντουσαν απλά δεν τα ακούγαμε. Αυτόχειρες μάρτυρες υπήρχαν δεκαετίες τώρα και μάλιστα ήταν οι Παλαιστίνιοι το ’60 που το έκαναν επιστήμη. Αλλά είχαν προηγηθεί οι Ινδοί στην εξέγερση τους κατά των Εγγλέζων. Βιασμοί γινόντουσαν πάντα στην Ινδία του πάνω από ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους και η ευρωπαϊκή ιστορία έχει να δείξει και Βαρουφάκηδες και Μητσοτάκηδες. Και οι Αμβρόσιοι με τα κηρύγματα μίσους είναι παράδοση στην ελληνική εκκλησιά. Απλά δεν τα ακούγαμε. Εδώ δεν ακούγαμε το καυγά ζευγαριών στο διπλανό διαμέρισμα και σήμερα θα γίνει πρώτο θέμα σε κάποιο πρώτο θέμα.
Τρομοκρατία υπήρχε και μάλιστα αν υπήρχε ιντερνέτ και σάιτ το 1821 δεν σας περιγράφω τι θα γράφανε για τον Κολοκοτρώνη και τον Παπαφλέσσα. Η διαφορά είναι ότι σήμερα η τρομοκρατία, η πείνα, η μιζέρια έχουν μπει στο σπίτι μας, σε κάθε δωμάτιο, σε κάθε ντουλάπι και μας βομβαρδίζουν συνέχεια μεταμορφώνοντας και το πιο ψύχραιμο αναγνώστη σε παρανοϊκό. Είσαι στο μετρό και ακούς τον διπλανό σου να αναστενάζει, «όχι γαμώτο, πάλι βόμβα έσκασε, 30 νεκροί.» Και μέχρι να αλλάξεις χρώμα από το χλωμό στο κάτασπρο και να βρίσεις την ώρα και τη στιγμή που μπήκες στο μετρό ακούς τον διπλανό σου να συμπληρώνει, «…στη Συρία.» Μόλις κάποιος το είχε βάλλει στο φατσοβιβλίο και ο διπλανός σου το είδε στο τηλέφωνο του.
Σαφώς το ότι υπήρχε πείνα δεν δικαιολογεί το ότι συνεχίζει να υπάρχει και ότι πάντα γινόντουσαν βιασμοί στην Ινδία δεν σημαίνει ότι πρέπει να συνεχίσουν να συμβαίνουν, πάντα υπήρχαν βλάκες σαν τον Κούλη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να συνεχίσουμε να τους ψηφίζουμε. Κάπως πρέπει να διυλίζουμε αυτά που μας ενημερώνουν, όχι για κανένα άλλο σκοπό, αλλά για να σώσουμε το μικρόκοσμο μας που αναφέρει η Κατερίνα. Αυτό το βομβαρδισμό μιζέριας τον κουβαλάμε συνέχεια μαζί μας και επηρεάζει την συμπεριφορά μας.
Και αυτό ναι μεν συμβαίνει παντού αλλά συγγνώμη, στην Ελλάδα έχει γίνει η απολυτή υπερβολή. Μερικές φορές ξεκινάω τη μέρα μου με ελληνικό ραδιόφωνο. Ωι μάνα μου, ωι! Δεν ξέρεις τι να κάνεις. Πόλεμος ξεκινάει; Πανούκλα έπεσε; Πέθανα και δεν έχω πάρει το μέμο; Δέκα λεπτά Τράγκα και μετά βγαίνεις έξω από το σπίτι σου και μοιράζεις σφαλιάρες σε κάθε περαστικό που συναντάς τις επόμενες οκτώ ώρες. Μετά γυρνάς στο σπίτι και αφού έχεις πάρει φόρα βρίζεις γυναίκα, παιδιά και κλωτσάς τη γάτα.
Και βέβαια η υπερβολή, ο βομβαρδισμός κάνει δυσθεώρητη την αλήθεια από το ψέμα. Μας πήραν Τούρκοι τα νησιά την ώρα που παίρναμε το μεσημεριανό μας ύπνο, ο μπακλαβάς είναι ουκρανικός και το τζατζίκι ανακάλυψη των Αζτέκων που το φέρανε από πλανήτη Τζατζίκιο. Κι αυτά ένας αχταρμάς για να κρατάνε την αδρεναλίνη στο ταβάνι. Αλλά όπως είπα και πριν, αυτός που τα πληρώνει είναι ο μικρόκοσμος μας. Πώς να αντιμετωπίσεις το 4χρονο μετά που θέλει να αμολήσει χαρταετό στο σαλόνι όταν εσύ έχεις διαβάσει για τόση ώρα όλη τη μιζέρια του σύμπαντος; Τον ξεχνάμε. Όπως ξεχνάμε και να κάνουμε απλές συζητήσεις, καθημερινές, ανθρώπινες. Δεν είναι πια «πως πέρασες το σαββατοκύριακο,» αλλά «άκουσες τι είπε ο Τραμπ το σαββατοκύριακο;»
Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Ότι είναι πολλοί που το εκμεταλλεύονται. Εκμεταλλεύονται και το γεγονός ότι έχουμε γίνει εξαρτημένοι του βομβαρδισμού ενημέρωσης αλλά και το γεγονός ότι τις αναμεταδίδουμε. Και αυτό με πρωταγωνιστές ποιους άλλους, από τους εχθρούς τη δημοκρατίας, της αλήθειας και της ελευθέριας. Τους φασίστες.
Με λίγα λόγια, προσοχή πως επιλέγετε την πληροφόρηση και την ενημέρωση σας, βλάπτει σοβαρά το μικρόκοσμο σας!
