Όλα καλά λοιπόν κι όλα σε τάξη. Ο χειμώνας ήρθε στην ώρα του. Τα Χριστούγεννα και εκείνα, επίσης, τα περιμένουμε στον προκαθορισμένο χρόνο. Απ’ όσο γνωρίζω, δεν έχει γίνει καμία αναγγελία για καθυστέρηση. Τα μεγάλα εμπορικά κέντρα έχουν ήδη στολίσει και μέχρι το τέλος αυτής της εβδομάδας, θα έχει ολοκληρωθεί και ο εορταστικός στολισμός των περισσότερων Δήμων. Τα καλοριφέρ θα ανάψουν, εκεί όπου είναι προγραμματισμένα να ανάψουν και δεν θα ανάψουν, εκεί όπου έχει πέσει λουκέτο, μαζί με διάφορα άλλα λουκέτα σε μαγαζιά, επιχειρήσεις κλπ. Κι ο άστεγος, κι αυτός σε τάξη. Στη γωνιά του. Χρόνια τώρα. Τίποτα δεν θα αλλάξει και γι αυτόν, όπως χρόνια τώρα δεν άλλαξε. Για έναν ακόμα χειμώνα, θα κουκουλωθεί με την κουβέρτα του, το πάπλωμα ή τον υπνόσακό του – αυτός, βλέπετε, έχει αυτονομία στη θέρμανση – θα τυλιχτεί στο μπουφάν, το σκουφί και το κασκόλ του και θα περιμένει υπομονετικά, να ξαναλάμψει ο λαμπερός ελληνικός ήλιος. Κι έχει ο Θεός. Ευτυχώς, που από την πρόνοια Του σπανίως ξεφεύγουν οι εποχές σ’ αυτήν τη χώρα και ο χειμώνας δεν διαρκεί συνήθως περισσότερο από 4 με 5 μήνες το πολύ. Φαντάσου, να είχαμε τις θερμοκρασίες της Β. Ευρώπης!..

Όλα σε τάξη, λοιπόν. Τα λαμπιόνια θ’ αναβοσβήσουν ρυθμικά, οι χριστουγεννιάτικες μουσικές θα ακουστούν ξανά και οι πράξεις φιλανθρωπίας θα έχουν την τιμητική τους. Πολίτες θα ξανανοίξουν ντουλάπες και πατάρια, για να χαρίσουν πουλόβερ, μπουφάν, παλτό και κουβέρτες, απ’ όσα ελάχιστα έχουν ακόμα απομείνει διαθέσιμα. Στο μεταξύ, τα περισσότερα από αυτά, δεν θα διατεθούν στους έχοντες ανάγκη, κατά τη διάρκεια του φετινού χειμώνα. Όοοοοοοχι! Τα πιο πολλά θα στοιβαχτούν στις ακατάστατες αποθήκες των διαφόρων δομών, όπου κανείς δεν θα μπει στον κόπο να ασχοληθεί με τη διανομή τους! Ε, και; Του χρόνου! Μήπως και του χρόνου δεν θα ξαναχρειαστούν; Κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου θα ανοίξουν τις πόρτες τους για τις πολύ κρύες νύχτες, όταν η θερμοκρασία θα πέσει κοντά στο μηδέν. Εκεί. Στο μηδέν. Εκεί που βρέθηκε, από τη μια μέρα στην άλλη και η ζωή πολλών ανθρώπων. Κοινοποιήσεις στο facebook θα ενημερώνουν για 4ψήφιους αριθμούς κάλυψης εκτάκτων αναγκών, που δεν θα ανταποκρίνονται ακριβώς στην πραγματικότητα. Φιλανθρωπικά παζάρια, παραστάσεις, εκθέσεις και συναυλίες θα κατακλύσουν την πρωτεύουσα για συγκέντρωση χρημάτων. Στη δημοτική αγορά, την Παραμονή, θα μοιραστούν απλόχερα κρέατα στους μη έχοντες, πληρωμένα από φιλάνθρωπες Κυρίες, που θα ζητήσουν να κρατήσουν την ανωνυμία τους και τα πρόσωπά τους καλυμμένα. Κοινωνικές δομές και εκκλησία θα οργανώσουν γεύματα αγάπης. Ζαβλακωμένοι μισθωτοί θα βολτάρουν στην Ερμού, χαζεύοντας βιτρίνες, χωρίς μία στην τσέπη, μιας και το δώρο Χριστουγέννων έχει ήδη φαγωθεί στις ληξιπρόθεσμες δόσεις του στεγαστικού, τον Ενφια και τα τέλη κυκλοφορίας. Θα διασταυρωθούν με ισχνούς Αη Βασίληδες που, στην πλειονότητά τους, χωμένοι σε βρώμικες στολές, βγαλμένες ενδεχομένως και από τα σκουπίδια, θα απλώνουν το χέρι για ελεημοσύνη. Τι να κάνουν κι αυτοί; Αλλά και πού να πρωτοδώσει κι αυτός ο έρμος ο πολίτης, όσο κι αν ραγίσει η καρδιά του, όσο κι αν θα ήθελε να ικανοποιήσει τη δική του εσωτερική ανάγκη, να προσφέρει έστω και ένα ευρώ σε κάποιον που δεν το ‘χει ούτε αυτό; Θα δώσει στον πρώτο, μετά στον δεύτερο και στον αμέσως επόμενο, θα αγανακτήσει κρυφά και θα σφίξει την τσάντα του πάνω στο σώμα του, προστατεύοντας ενστικτώδικα το άδειο πορτοφόλι του από τις επιδρομές απόλυτης ένδειας.

Ωστόσο, παρόλα τα στρεβλά, μια κινητικότητα θα τη φέρει τούτος ο μήνας. Μόνο ο άστεγος δεν θα μετακινηθεί από τη θέση του. Αυτός θα παραμείνει εκεί, γιατί αν το κουνήσει απ’ τη γωνιά του, μπορεί και να την χάσει. Τις νύχτες που θ’ ανοίξουν οι πόρτες του Ρουφ, αυτός δεν θα πάει να ζεσταθεί για μια ή δυο ή τρεις βραδιές. Αν φύγει από το στέκι του, αυτό που με τόσο κόπο κατάφερε να βρει κάτω από μια γέφυρα ή στην εσοχή μιας πολυκατοικίας, όπου μπορεί να κόβει ο πολύς αέρας, ίσως και να μην το ξαναβρεί, επιστρέφοντας. Ίσως να έχει καταλειφθεί από κάποιον άλλο. Για τέτοια είμαστε τώρα; Άσε, που μπορεί και να καλοσυνηθίσει στη ζέστη της μια νύχτας και πώς να ξαναβγεί μετά πάλι στον δρόμο; Βλέπεις, ο άνθρωπος προσαρμόζεται εύκολα και γρήγορα στις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, ενώ για να συνηθίσει το αντίστροφο, του παίρνει χρόνο, συχνά δεν το συνηθίζει ποτέ.

Γιατί όμως; Γιατί; Το 2011 – και έχουν περάσει 4 ολόκληρα χρόνια από τότε – η ανάγκη επίλυσης του προβλήματος των αστέγων, που αυξάνονταν αλματωδώς στην πρωτεύουσα, είχε ήδη καταστεί επείγουσα. Εθελοντές ακόμα τότε, καταθέταμε προτάσεις με λύσεις σχετικά εύκολα εφαρμόσιμες, που στηρίζονταν περισσότερο στην ανθρώπινη βούληση και λιγότερο στην αδύναμη οικονομία της χώρας. Εύποροι Έλληνες της ομογένειας ενδιαφέρονταν να χρηματοδοτήσουν πρωτοβουλίες, επενδύοντας τα χρήματά τους στην ανακαίνιση παλιών εγκαταλελειμμένων ξενοδοχείων και κτιρίων, προκειμένου να περιοριστεί το πρόβλημα. Χρηματικά πακέτα ερχόντουσαν ακόμα από την Ευρώπη, για την κάλυψη προγραμμάτων που σχετίζονταν με την έλλειψη στέγης ή την πρόληψη για την ενδεχόμενη απώλειά της. Πού πήγαν όλα αυτά; Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρθηκε; Γιατί οι εθελοντές αγωνιούσαμε και αγωνιζόμασταν περισσότερο από τους υπεύθυνους και τους διαχειριστές του χρήματος; Θέλω μια απάντηση. Χρόνια τώρα θέλω μια απάντηση. “Μια κουβέρτα αρκεί”, λέγαμε τότε και πιστεύαμε, ότι κινητοποιώντας τον μέσο πολίτη, θα ερχόταν η λύση. Κουραμπιέδες, μελομακάρονα και χειροποίητα σπιτικά γλυκά και φαγητά κατέφθαναν από τους ευαισθητοποιημένους πολίτες – από το υστέρημά τους – και θεωρούσαμε, ότι προσφέραμε έργο. Ζεστά ροφήματα, σούπες, πίτες, μακαρονάδες, παπλώματα, κουβέρτες, τα συγκεντρώσαμε, τα μοιράσαμε, τα εξαντλήσαμε κι εξαντληθήκαμε. Κι ο άστεγος ακόμα εκεί. Στην ίδια πάντα γωνία. Χρόνια τώρα. Θέλω μια απάντηση και δεν υπάρχει κανείς να μου τη δώσει! Άνθρωποι φαντάσματα, σε μια πόλη φάντασμα, ένα κράτος φάντασμα. Θέλω να βγει κάποιος και να μου δώσει μια υπεύθυνη απάντηση! Θέλω να πάψω να έχω τύψεις, βλέποντας τον ίδιο άστεγο, στο ίδιο σημείο, αμετακίνητο για χρόνια, σε έναν κόσμο που θεωρητικά κινείται! Θέλω οριστικές λύσεις! Όχι τσάγια, σοκολάτες και κουβέρτες! Θέλω να πάψω να ντρέπομαι, που οι άνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζονται σαν να είναι αόρατοι! Θέλω να πάψω να ντρέπομαι, που ακόμα έχω τη δυνατότητα, να στολίζω χριστουγεννιάτικο δέντρο!…