γράφει ο Νώτης Ιωάννου.
Προέχουν οι Γιορτές, ασφαλώς. Η ανάγκη μας να συλλαβίσουμε μια ευχή που να ξεπερνά τις λέξεις, να την ανατείνουμε με προσδοκία στον αέρα, να γίνει σπορά. Η βαθειά επιθυμία μας να αγκαλιάσουμε σιωπηλά όλους όσους αγαπούμε, αποζητώντας γαλήνιοι την επαλήθευση ότι δεν είμαστε μόνοι. Αυτή η ποθούμενη επίγνωση, της συνεκπλήρωσης, είναι το αρχέγονο ελιξίριο που μας μυεί στην αρμονία των Χριστουγέννων, ένα απαράμιλλο, πάμφωτο Σύμπαν που χτίσαμε παιδιά κι από τότε νοσταλγούμε.
Ωστόσο, στην αρμονία αντιβαίνει το χάος. Όπως τραγικά, με ωμή αγριότητα εκτυλίχθηκε στην αυγή, μόλις, του νέου έτους, αλλά και λίγες ημέρες πριν, στο Βερολίνο. Η θηριωδία εκδηλώθηκε προ διετίας περίπου, υπό μορφήν θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και παροξυσμού, στο Παρίσι, συνταράσσοντας το κοινό αίσθημα και καθηλώνοντας κοινωνίες σε σοκ και απόγνωση. Έκτοτε, η φρίκη και η ανατριχίλα επιστρέφουν στην σιδερόφρακτη πια Ευρώπη, με όρους μάλιστα και κορώνες εσχατολογίας, σαν αρχαία κατάρα ή προφητεία, έχοντας πια προσδώσει διαστάσεις εφιάλτη στην τρομοκρατική απειλή, που όσο πλήττει, τόσο νοιώθει να δικαιώνεται.
Πολύς λόγος έγινε τότε, εξαρχής, για την παλαιόθεν παρεμβατικότητα του Δυτικού εν γένει κόσμου στην Μέση Ανατολή, συλλήβδην αλλά και επισταμένως (Ιράκ, Αφγανιστάν, κ.α). Ιδιαίτερα και επικριτικά συζητήθηκε, επίσης, η απομόνωση, η περιχαράκωση και η διευρυμένη ανισότητα εις βάρος περιθωριοποιημένων Μουσουλμάνων-Γάλλων υπηκόων. Το αστόχημα -Αμερικανικής προφανώς καταγωγής και εμπνεύσεως- των Κυβερνητικών ταγών και ιθυνόντων της Ευρώπης, ήταν ότι έσπευσαν αμέσως, επίσης τότε, επισήμως να κηρύξουν, με ύφος μάλιστα πομπώδες και κενόδοξο, αν όχι βλακώδες, πόλεμο στην Ισλαμική τρομοκρατία. Διερωτάται κανείς, για να τεθεί ανάγλυφα, τι πόλεμο μπορεί να κηρύξει ή, έστω, να κερδίσει, ενάντια π.χ σε ένα ευσεβές ανδρόγυνο Μουσουλμάνων, που αγκαλιάζει με άφατο πόνο τις δυο επτάχρονες κόρες του, ενώ τις ξεπροβοδίζει για βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας.
Αυτά κι ανάλογα αυτών είναι συχνά τα πρόσωπα και της ακραίας, ακόμη, τρομοκρατίας, πρωταγωνιστές της καθημερινής ζωής και εθιμοτυπίας του Ισλάμ. Άνθρωποι απλοί, που μιλούν για τον Θεό και ‘’ματώνουν’’. Παιδιά είκοσι και είκοσι δύο χρονών, που σπέρνουν μηχανικά(;) τον όλεθρο. Ανήλικα σε ρόλο σφαγέα-λαιμητόμου. Αδιανόητες εικόνες που δεν αντέχουμε, ενός κόσμου ανεξερεύνητου για εμάς, στον οποίο όμως η πολιτική ελίτ της Ευρώπης έχει, λέει, κηρύξει διαρκή πόλεμο, σαν να θεωρεί το ζήτημα ‘’τεχνικό’, κάτι σαν ‘’διαχειριστικό κίνδυνο’’ της εξουσίας της. Ωστόσο, τα θύματα, παιδιά κάποιων και αυτά, στοιβάζονται και ο κλαυθμός δεν έχει τέλος. Ασφαλώς βέβαια, υπάρχει κι ο στενός, αρχηγικός, καθοδηγητικός πυρήνας και πιθανόν εντοπισμένα και βραχύχρονα να απαιτούνται δραστικές μέθοδοι καταστολής, ερευνητέο. Το πρόβλημα όμως είναι εξόχως πολιτικό και δεν νοείται αντιμετώπισή του με στρατιωτικούς όρους, ούτε βέβαια με αντίληψη μεταπολιτική. Απαιτείται συνδιαλλαγή και ειρηνική συνύπαρξη, αν όχι και συμφιλίωση με το Ισλάμ, κάτι φυσικά ευκταίο.
Η τρομοκρατία θα εξαλειφθεί σταδιακά, μακροπρόθεσμα, εκ των ένδον, δηλαδή μέσα από τον ίδιο τον Ισλαμικό κόσμο, ευρύτερα, μέσω της αποδοκιμασίας και εντέλει αποξένωσης και αποβολής από την Οικογενειακή και Θρησκευτική Εστία όσων βιαιοπραγούν. Η απάντηση είναι ο άνθρωπος, όποια κι αν είναι η ερώτηση, διατύπωσε σαρωτικά ο Α.Μπρετόν, μια ρήση-φάρος, που πρέπει κάποιοι να ενστερνιστούν.
****************************
Λιγότερο καταιγιστική, ωστόσο χαοτική, παρουσιάζεται η καθ’ ημάς επικαιρότητα, παραμονή των Θεοφανείων. Το πρωτεύον ζήτημα του τέλους της β’ αξιολόγησης, τοποθετείται πλέον για την 26η Ιανουαρίου, από τους αισιόδοξους. Πιθανή περαιτέρω μετάθεση του, θα σημάνει και το οριστικό τέλος της ελπίδας ανάπτυξης και εξόδου της Χώρας στις αγορές, κατά τον προ μηνός περίπου συνειρμό του κ. Τσακαλώτου. Τότε η Κυβέρνηση ήλπιζε και διατυμπάνιζε με ευδαιμονία την ημερομηνία της 5ης Δεκεμβρίου, ορόσημο που…ατύπως μετέθεσε για ‘’δυο-τρείς εβδομάδες, εντός στόχων βεβαίως’’(!).
Η ανησυχία κορυφώνεται ενώ πολλοί, υπό δημοσιονομική κόπωση, ομιλούν με φόβο για «τον άδειο σάκκο του Ευκλείδη», της ομάδας των 53τριών ακραιφνών, κόκκινο σάκκο μάλιστα, για τον άδειο, επίσης, συμβολισμό της κατ’ επίφασιν και εν συγχύσει αριστεράς, που σπέρνει την πολιτική εμπάθεια και μισαλλοδοξία με αριστοτεχνία, υψηλή τέχνη στην οποία ξεπερνά και τον επί δεκαετίες πολιτικό της πάτρωνα και σημερινό συνδαιτυμόνα.
Μετά τους λεονταρισμούς, τελικά, του ΠρΘ -που πάντως αδίκησαν τους μακροχρόνια άνεργους- καθώς και την επιστολή επανόρθωσης Τσακαλώτου, άρχισαν οι μεγαλοστομίες με ηρωϊκό πρόσημο και φόρτιση, ίσως και εξαιτίας του χαρακτήρα των ημερών. ‘’Πολιτικά κέντρα του εξωτερικού απεργάζονται την πτώση της Κυβέρνησης και την επάνοδο του ‘’παλαιού καθεστώτος’’, δηλώνει ο κ.Αλεξιάδης, ως Ρομπέν(;) του νέου κομματικού καθεστωτισμού.
‘’Ο Σόϊμπλε επιθυμεί την πτώση της Κυβέρνησης’’, δηλώνει ο κ. Κούλογλου. Και λοιπόν, τι; Έστω ότι την επιδιώκει. Λοιπόν; Δεν επεδίωκε και την πτώση Σαμαρά, όπως αποδείχθηκε; Γυρεύει κανείς άλλοθι ή είναι μόνο λόγια ανέξοδα και πολιτική μωρία; ‘’ Η Ελλάδα αναγεννάται’’, δήλωσε ο ΠρΘ στους ομογενείς των ΗΠΑ, παροτρύνοντας τους σε επενδύσεις. Τα ίδια, σε παραλλαγές, τόνισε και κατά την συζήτηση του προϋπολογισμού. Μήπως απευθύνεται σε λωτοφάγους, αναρωτιέται κανείς καλοπροαίρετα;
Απ’ την άλλη, ταυτόχρονα, στρέφεται στον κ. Μητσοτάκη, για να παραβάλλει. Καλός και ζητούμενος ο πολιτικός ρεαλισμός και η σαφήνεια, αγαθή ίσως και η προμετωπίδα για το ‘’Σύμφωνο Αλήθειας’’. Ειλικρινείς ίσως και οι δηλώσεις πρωτοκλασσάτων βουλευτών, στελεχών και εκπροσώπων, περί δύσκολου, ανηφορικού έργου, νέου ξεκινήματος, κ.α. Όμως ο κόσμος και ιδίως αυτός του πολιτικού, κατά παράδοση, χώρου που επιθυμεί να διαπεράσει με τον λόγο της η Αξ.Αντ/ση, είναι κόσμος που έχουν πετσοκόψει με Δημοσιονομικές αλήθειες και ουδέν άλλο αντέχει μετά από επτά έτη, με συνευθύνη της Ν.Δ. Τελεία. Να γίνει αντιληπτό. Η Χώρα χρειάζεται προάσπιση. Οι Έλληνες και οι Έλληνίδες μια Διακυβέρνηση κοινωνικής ευαισθησίας, Ελευθερίας και Δικαιοσύνης, από ανθρώπους που θα διαθέτουν λόγο και θα τον τηρούν απαρεγκλίτως, κυρίως.
Καλή Χρονιά.
