γράφει ο Μανώλης Πέπονας.
Στις 22 Ιουνίου 2016 ένας 46χρονος άνδρας βρέθηκε νεκρός. Για το φόνο συνελήφθη μια 22χρονη, η οποία κατηγορήθηκε πως τον δολοφόνησε με μαχαίρι οικιακής χρήσης. Πριν λίγες ημέρες, η κατηγορούμενη καταδικάστηκε σε 15ετή φυλάκιση. Πιθανότατα, αιτία ήταν πως σκότωσε τον επίδοξο βιαστή της. Το δικαστήριο θεώρησε πως βρισκόταν σε ψύχραιμη κατάσταση, πως ο άνδρας δεν κρατούσε μαχαίρι και πως δεν έγινε κάποια κίνηση βιασμού τουλάχιστον με αυστηρά σωματικά κριτήρια. Η πλευρά του νεκρού μάλιστα έφτασε σε σημεία σχεδόν προσβλητικά: η συνήγορος υπεράσπισης τόνισε την ιδιαίτερη ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκονταν το “θύμα” εκείνη τη στιγμή, όντας υπό το καθεστώς επίμονης αναζήτησης ερωτικού συντρόφου καθώς πρόσφατα είχε χωρίσει με την περιστασιακά ερωμένη του. Μάλιστα. Φαντάζομαι δηλαδή πως όποιος χωρίζει με τον περιστασιακό του σύντροφο έχει σαν πρώτη λύση να προσβάλει σεξουαλικά έναν άλλο άνθρωπο και, κατά πάσα πιθανότητα, να προσπαθήσει να το βιάσει. Μια 22χρονη λοιπόν κοπέλα καταδικάστηκε σε μακροχρόνια κάθειρξη, δημιουργώντας ένα ακόμη πλήγμα στην εμπιστοσύνη των μελών της κοινωνίας για την ίδια την κοινωνία.
Δεν θα σταθώ στο αν ο νεκρός πράγματι κρατούσε μαχαίρι. Ούτε καν στο αν σωματικά έγινε βίαιος. Προσωπικά, μου αρκεί πως μέσα στη νύχτα ένας 46χρονος άνδρας προσέβαλλε μια νεαρή κοπέλα και την ανήλικη φίλη της. Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς τα συναισθήματά τους, πόσο μάλλον λαμβάνοντας υπόψιν τις αναρίθμητες -καταγεγραμμένες ή μη- απόπειρες βιασμού που συμβαίνουν στη χώρα μας. Και να με συγχωρείτε, μα οι οπαδοί της άποψης “τα ήθελε και τα έπαθε αυτή έτσι όπως ντυνόταν τέτοια ώρα, κτλπ, κτλπ” μπορείτε απλά να σταματήσετε να διαβάζετε αυτό το άρθρο και να τα πείτε αυτά στους υπεύθυνους για την ανατροφή και τη νοητική σας υπανάπτυξη -αν τουλάχιστον ξέρετε να διαβάζετε.
Οι περισσότεροι άνθρωποι καταδικάζουν την αυτοδικία, ανεξαρτήτως συνθηκών. Δεν συμφωνώ και το δηλώνω εκ των προτέρων. Το βασικό επιχείρημά τους είναι πως αν ο καθένας πάρει το νόμο στα χέρια του, τότε ο δρόμος θα γίνει μια ζούγκλα στην οποία θα επικρατήσει ο σωματικά ισχυρότερος. Προεκτείνοντας αυτό το σκεπτικό, στον κόσμο που οι διάφοροι αντίπαλοι της αυτοδικίας διατείνονται πως φοβούνται, ένας άντρας θα μπορεί να χτυπάει ανενόχλητος μια γυναίκα, ένας ενήλικος έναν ανήλικο, κοκ. Μάλιστα. Επιστρέφοντας στο εξεταζόμενο περιστατικό, η κατηγορούμενη φέρεται να ζούσε σε άθλιες συνθήκες την τελευταία δεκαετία, καθώς ο πατέρας της την κακοποιούσε συστηματικά και η ίδια έμενε συχνά στο δρόμο. Δεν περιμένει κανείς από τους δικαστές να έχουν γνωρίσει μια παρόμοια κατάσταση, είναι όμως υποχρεωμένοι να κατανοούν πως ένα τέτοιο άτομο αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να φέρει μαχαίρι για να προστατευτεί. Πριν λοιπόν το κατηγορήσουμε για παράνομη οπλοκατοχή, ας αναλογιστούμε τί έκαναν αυτοί που νόμιμα οπλοφορούν (οι αστυνομικοί) για να αποτρέψουν την κακοποίησή της και πού ήταν τότε οι διάφοροι δικαστές.
Η σεξιστική βία κυριαρχεί στη χώρα μας. Μια ματιά στα σχόλια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να μας το αποδείξει, αν δεν το έχει ήδη κάνει η καθημερινή μας εμπειρία. Ελάχιστοι αντιδρούν. Ποιος δεν άκουσε ανόητα σφυρίγματα για μια κοπέλα που πέρασε στο δρόμο, ποιος δεν είδε στα λεωφορεία τον κάθε ανώμαλο να ασελγεί ή δεν ήταν αυτόπτης μάρτυρας σε φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας στη γειτονιά του; Και τί έκανε; Και για άλλη μια φορά, πού ήταν η αστυνομία σε αυτές τις περιπτώσεις και πού η δικαιοσύνη; Πού ήσουν εσύ κι εγώ; Κατηγορούμε μια 22χρονη γυναίκα πως μαχαίρωσε έναν άνθρωπο, μάλιστα. Πολύ φοβάμαι όμως πως θα έπρεπε πρώτα να μαχαίρωνε εμάς τους υπόλοιπους για την αδιαφορία μας. Επιτρέψαμε στον πατέρα της να τη χτυπάει και εκθρέψαμε τη συμπεριφορά του 46χρονου. Όσο λαϊκίστικο κι αν ακούγεται, πραγματικά εύχομαι να υπήρχαν περισσότερες τέτοιες γυναίκες, μήπως επιτέλους οι Αρχές καταλάβουν το μέγεθος του προβλήματος. Μέχρι τότε, θα θεωρώ νόμιμη την άμυνα μιας 22χρονης γυναίκας έναντι ενός ατόμου που την προσέβαλλε σεξουαλικά.
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Μανώλη Πέπονα «Ήρωες και Φιλοκτήτες» πατήστε εδώ!
