Σε ομιλία του στην Κ.Ο της Ένωσης Κεντρώων, ο Βασίλης Λεβέντης, ζήτησε από τον ελληνικό λαό να του δώσει το 15% καθιστώντας τον ρυθμιστή των εξελίξεων, διαφορετικά τόνισε, δακρύζοντας, γνωρίζει και τον δρόμο του σπιτιού του. Πραγματικά, η άνοδος και η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση ενός τέτοιου κόμματος πριν από μερικά χρόνια θα φάνταζε κάποιου είδους εκλεκτό αστείο, όμως, για να είμαστε ειλικρινείς κανένας δεν θα μπορούσε να διαννοηθεί τον Αλέξη Τσίπρα Πρόεδρο της πρώτης Αριστερής Κυβέρνησης στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Τα αίτια αυτής της ανατροπής όσον αφορά την απροσδόκητη ευόδωση του τριακονταετή «αγώνα» του Βασίλη Λεβέντη, εντοπίζονται στην αυξημένη κομματική αποστοίχιση των τελευταίων ετών και στην ιδιαίτερα κλιμακούμενη δυσάρέσκεια των πολιτών έναντι της καθεστηκυίας τάξης .
Μολονότι, η Ένωση Κεντρώων αρνείται κατηγορηματικά την άποψη ότι η εκλογική της ενίσχυση αποτελεί προϊόν αντίδρασης, αυτή δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Η αντιδραστική ψήφος συνίσταται σε σύνηθες φαινόμενο σε περιόδους οικονομικής, πολιτικής και κυρίως ηθικής κρίσης. Η Χρυσή Αυγή, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ, και η Ένωση Κεντρώων είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα κομμάτων που γιγαντώθηκαν δια της αντιδραστικής ψήφου.
Γνωρίσαμε τον Βασίλη Λεβέντη από τις θρυλικές τρίωρες εκπομπές στο κανάλι 67, τότε που μοίραζε καρκίνους στον Μητσοτάκη και τον Παπανδρέου και συνομιλούσε με τους τηλεθεατές πίνοντας φραπέ και καπνίζοντας. Παρά την μικρή απήχηση της Ένωσης Κεντρώων, ο Λεβέντης, συνέχισε την πολιτική του δράση μέχρι που η κρίση ήρθε για να τον «δικαιώσει». Πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου είχε προβλέψει ότι η Ένωση Κεντρώων θα λάβει ποσοστό τουλάχιστον διψήφιο. Δυστυχώς οι επιδιώξεις του δεν ικανοποιήθηκαν πλήρως, ωστόσο, για πρώτη φορά στην ιστορία της εισήλθε στο κοινοβούλιο, έστω με 3,4 %. Ο Λεβέντης δεν παύει να διεκδικεί την διακυβέρνηση και πιθανολογεί ότι η Ένωση Κεντρώων θα εκπροσωπείται στην επόμενη Βουλή με 20-30-40 βουλευτές. Επιμένει στην ανάγκη συγκρότησης Οικουμενικής Κυβέρνησης.
Όσον αφορά την γνώμη του για τον Αλέξη Τσίπρα αμφιταλαντεύεται διαρκώς αναλόγα με τις περιστάσεις και την επικαιρότητα. Λογικά, δεν έχει αποκρυσταλλώσει άποψη τούτος ο γίγας της πολιτικής, περι αυτού του θέματος. Γενικά εμφανίζει προτίμηση στον Τσίπρα έναντι του Μητσοτάκη. Μιλάει συνεχώς για τις γνωριμίες του στην Ευρώπη, τις προσωπικές του σχέσεις και επαφές με Ευρωπαίους ενώ πριν από μερικούς μήνες είχε διατυπώσει την εξής φράση: Βγάζω την χώρα αμέσως από το μνημόνιο μέσα σε 2 μήνες με τις γνωριμίες μου στην Ευρώπη .. εγώ ο Λεβέντης.
Στην χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού, είναι φυσική εξέλιξη τέτοιοι άνθρωποι να αποκτούν πολιτική ισχύ. Ένας πολιτικός στις ομιλίες του οποίου την δεκαετία του ‘90 μαθητές που σχολούσαν από τα φροντιστήρια της περιοχής μετέβαιναν στην Χαλκοκονδύλη για να διασκεδάσουν, τώρα προσδοκά άνοδο στην εξουσία.
Στο σημείο αυτό θα ήταν χρήσιμη μια ιστορική αναδρομή. Την δεκαετία του 1930, η αθηναϊκή κοινωνία γνώρισε τον Αρμάνδο Δελαπατρίδη, την πιο γραφική πολιτική φιγούρα του 20ου αιώνα. Ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης παρουσιαζόταν ως Αρχηγός του κόμματος των «Κυανόλευκων». Ήταν γνωστός για την υπαίθρια ρητορεία του στην Πλατεία Συντάγματος, τους λόγους του στα καφενεία, το προσεγμένο ντύσιμο του και τα μεγαλομανή πολιτικά του σχέδια. Υποσχόταν ελεύθερο έρωτα και μοίραζε Υπουργεία έναντι ευτελών χρηματικών ποσών. Πέθανε εσώκλειστος στο Δρομοκαΐτειο. Η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη. Το τελευταίο ήταν και το μόνο που κέρδισε ο Δελαπατρίδης από την «πολιτική του δραστηριοποίηση», δηλαδή μια κηδεία παρόμοια με αυτήν των σημαντικών πολιτικών ανδρών της χώρας. Πιθανότατα κάποιος σαν τον Βασίλη Λεβέντη τον περασμένο αιώνα να είχε ανάλογη ΠΟΛΙΤΙΚΗ κατάληξη με αυτήν του Δελαπατρίδη. Η ευπρέπεια και η σοβαρότητα είναι αναγκαία συνθήκη για την αποτελεσματική παρουσιά κάποιου στην πολιτική σκηνή.
Έχω την υποχρέωση να επισημάνω ότι αυτό το κείμενο δεν αποτελεί κάποια μορφή δικαιολόγησης των κατά καιρούς αήθων επιθέσεων προς το πρόσωπο του Βασίλη Λεβέντη. Θυμόμαστε όλοι εκείνη την τραγική για την δημοσιογραφική πορεία του Πάνου Παναγιωτόπουλου συνέντευξη στην οποία ο Βασίλης Λεβέντης αντιμετωπίστηκε με την χείριστη μορφή εμπαιγμού από τον δημοσιογράφο και μετέπειτα Υπουργό και Βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας. Είναι ζήτημα αρχής, ένας Πρόεδρος κόμματος να απολαμβάνει τον δέοντα σεβασμό από τους πολίτες, τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους. Σε διαφορετική περίπτωση αυτή που βγαίνει ζημιωμένη είναι η Δημοκρατία.
Από την άλλη πλευρά, οφείλουμε όλοι να αναλογιστούμε τι πήγε στραβά σε αυτόν τον τόπο, τι λάθη έγιναν, από ποιους και αν φέρουμε και εμείς μερίδιο της ευθύνης για την κατάσταση της πολιτικής μας ζωής. Η Ένωση Κεντρώων πλην της γραφικότητας του Ηγέτη της έχει και ιδεολογία και θέσεις , τις οποίες οφείλουμε να καταρρίψουμε. Ο Λεβέντης θεωρεί εαυτόν συνεχιστή και διάδοχο του Ελευθερίου Βενιζέλου, του Στρατάρχη Πλαστήρα, του Αλέξανδρου Παπαναστασίου και του Γέρου της Δημοκρατίας. Η ανιστόρητη αυτή πεποίθηση είναι που μας προβληματίζει περισσότερο από όλα, αναφορικά με το ποιόν του κόμματος αυτού.
Αλλά και παραβλέψουμε τα παραπάνω, θα συναντήσουμε το πολιτικό της πρόγραμμα. Βασικές θέσεις του κόμματος για την έξοδο της Ελλάδος από την δίνη της κρίσης, είναι η πάταξη της φοροδιαφυγής (το ακούμε από την εποχή του Δηλιγιάννη), το κόψιμο των συντάξεων σε δικαιούχους που έχουν επιπλέον εισοδήματα( άκρως αντί-φιλελεύθερο τυραννικό μέτρο) και εν γένει μια βαθύτατη προσκόλληση στις αρχές του λεγόμενου «Τρίτου Δρόμο», ενός αποτυχημένου πολιτικού & οικονομικού μοντέλου όπως μαρτυρά και το παράδειγμα του Μπαράκ Ομπάμα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο ελληνικός λαός έχει υποπέσει στο ατόπημα να είναι υπέρβολικά ευάλωτος στην δημαγωγία και τον λαϊκισμό. Ψηφίζει με βάση το συναίσθημα της στιγμής και όχι κατόπιν λογικής σκέψης και έρευνας των διαθέσιμων πολιτικών επιλογών, με γνώμονα το γενικό συμφέρον του Έθνους. Το φαινόμενο του εκάστοτε σύγχρονου Δελαπατρίδη θα σβήσει, μόνον όταν ο Έλληνας ξεπεράσει τον ίδιον του τον εαυτό και υπεύθυνα . Αλλά το κατά πόσον είναι πρόθυμος να βαδίσει με αποφασιστικότητα προς αυτήν την κατεύθυνση, θα αποκαλυφθεί στο μέλλον…
