Τα θέματα που προκύπτουν εδώ είναι τρία! Α) Πού προσκρούει το κλείσιμο της αξιολόγησης τελικά; Στο αφορολόγητο, στις συντάξεις, στην Δ.Ε.Η. κανείς δεν γνωρίζει με ακρίβεια. Β) Πόσο αποτιμάται σε ευρώ η όλη καθυστέρηση και Γ) Η Κυβέρνηση δεν γνωρίζει και δηλώνει ψευδώς ότι κλείνει η αξιολόγηση ή γνωρίζει και παραπλανεί επί σκοπού τους Έλληνες πολίτες;
Τα παραπάνω, μονίμως αναπάντητα ερωτήματα, έχουν μία ιδιαιτερότητα όμως: Τα έχουμε ξαναζήσει… Μήπως θυμάται κανείς, ότι έχει περάσει πάνω από μήνας, όπου η Κυβέρνηση επαναλαμβάνει συνεχώς, ότι κλείνει την αξιολόγηση ή αντιστοίχως, μήπως ξεχνάει κανείς ότι και στις προηγούμενες αξιολογήσεις που επιχειρούσαν να κλείσουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, υπήρχε απίστευτη καθυστέρηση στη λήψη αποφάσεων και ανάλογες δηλώσεις με αυτές της Παρασκευής που διαψεύδονταν;
Κάθε δήλωση αυτής της Κυβέρνησης ή και στελεχών αυτής, είναι σαν Déjà vu! (Ο όρος αυτός στα ελληνικά ονομάζεται προμνησία και περιγράφει την αίσθηση, ότι κάποιος έχει δει ή βιώσει ξανά στο παρελθόν μία κατάσταση. )Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει με όσα ζούμε από τον Ιανουάριο του 2015; Ένα συνεχές Déjà vu! Κάθε φορά υπάρχει μία αξιολόγηση που δεν κλείνει στην ώρα της, κάθε εβδομάδα υπάρχει μία προκλητική δήλωση στελέχους της Κυβέρνησης, κάθε μέρα ζούμε με τη σκέψη των πρόωρων εκλογών και κάθε λίγο γινόμαστε αποδέχτες αντιαισθητικών εικόνων που δεν τιμούν τη χώρα, όπως για παράδειγμα ενδυματολογικές επιλογές υπουργών σε επίσημα ταξίδια και γέλια του Πρωθυπουργού από τα υπουργικά έδρανα. Δύο χρόνια τώρα όλα είναι ίδια και τα ζούμε ξανά και ξανά από την αρχή.
Αν γυρίζαμε τον χρόνο 6, 7 ή και 8 μήνες πίσω, θα διαπιστώναμε, ότι η ημερήσια ατζέντα της πολιτικής μας πραγματικότητας, ήταν ακριβώς η ίδια με σήμερα. Το φάντασμα της χρεοκοπίας πάνω από την χώρα, αβεβαιότητα για την επερχόμενη αξιολόγηση, κάποιος βουλευτής της συγκυβέρνησης είχε κάνει μία ατυχή δήλωση και σε κάποια Ολομέλεια ο Πρωθυπουργός γελούσε. Σαν να έχει παγώσει ο πολιτικός χρόνος! Είναι άραγε τυχαίο ή ενδεχομένως αποτελεί συνειδητή στρατηγική της Κυβέρνησης το Déjà vu; Επιλέγω να πιστέψω, ότι ισχύει το 1ο καθώς δεν τους έχω ικανούς για ανάπτυξη τόσο σύνθετων επικοινωνιακών τεχνικών. Για να το πω πιο απλά, είδαν ότι τους αποδίδει και το συνεχίζουν και ας μην το κατανοούν. Έτσι περνάμε στην εποχή της «Πολιτικής Προμνησίας» ή αλλιώς Déjà vu Politics.
Στο χώρο του marketing προϊόντων, θα συναντήσει κανείς ως τεχνικό όρο, το «involvement» του καταναλωτή, δηλαδή τεχνικές που όσο ο καταναλωτής βλέπει μία διαφήμιση, με έμμεσο τρόπο εμπλέκεται και ο ίδιος σε αυτή. Κάποτε υπήρχε διαφήμιση γνωστής καπνοβιομηχανίας, όπου φαινόταν ένα άλογο, όμως το άλογο εμφανιζόταν μισό! Αυτό, οδηγούσε το μυαλό του καταναλωτή – ασυνείδητα – να «σχηματίσει» νοερά το υπόλοιπο μισό άλογο, ώστε ο εγκέφαλος να μπορεί να έχει ολόκληρη την εικόνα. Έτσι, ο καταναλωτής χωρίς να το συνειδητοποιεί, γινόταν μέρος της διαφήμισης, εμπλεκόταν σε αυτή δηλαδή (involvment) με αποτέλεσμα να μπορεί να ανακαλέσει πιο εύκολα το συγκεκριμένο προϊόν στη μνήμη του, καθώς είχε καταγραφεί με την μέθοδο αυτή στο μυαλό του.
Το νόημα της παραπάνω τεχνικής, είναι να εξοικειωθεί το καταναλωτικό κοινό με το προϊόν, μέσω της έμμεσης εμπλοκής του σε αυτό. Τι θα γινόταν όμως, αν μεταφέραμε την θεωρία αυτή που εμπλέκει τα συναισθήματα και τη μνήμη σε όρους σύγχρονης πολιτικής; Τι συμπέρασμα θα εξάγαμε αν λέγαμε ότι το πολιτικό Déjà vu λειτούργει με το ίδιο τρόπο στους πολίτες; Εξηγώ! Κάθε φορά που πλησιάζει μία αξιολόγηση ή που γίνεται μία άτυχης κυβερνητική δήλωση, γνωρίζει πλέον ο πολίτης το τι θα επακολουθήσει είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Η Κυβέρνηση, θα ανακοινώσει ότι η αξιολόγηση κλείνει, αλλά οι Θεσμοί θα το διαψεύσουν και η ατυχής πολιτική δήλωση, δεν θα καταδικαστεί ποτέ από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, παρά ένας – δύο βουλευτές θα εκφράσουν τη δυσαρέσκεια τους. Έτσι, επιτυγχάνεται το involvment που λέγαμε νωρίτερα. Με την ίδια λογική, αν σας πω ότι σε δύο μέρες θα έρθει ο τάδε πολιτικός αρχηγός, μπορείτε να σχηματίσετε νοερά την εικόνα του Πρωθυπουργού σε κάποια μη κολακευτική γκριμάτσα ,που τον έχει απαθανατίσει ο φακός. Με το που σχηματίζετε την εικόνα, αυτομάτως περνάτε στο πολιτικό (εν προκειμένω) involvment που επιτυγχάνεται μέσω Déjà vu.
Από τη στιγμή που δεν είναι επιχείρηση όμως η Κυβέρνηση, τι επιτυγχάνει με τη μέθοδο αυτή που – επαναλαμβάνω για να μην θεωρηθώ συνωμοσιολόγος – άθελα τους χρησιμοποιούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Αυτό που επιτυγχάνουν, είναι η οικειότητα που γεννά η επανάληψη. Όταν έχεις την αίσθηση, ότι ξέρεις τι θα ακολουθήσει και την αίσθηση, ότι το έχεις ξαναζήσει όλο αυτό, δημιουργείται η σκέψη πως «ελέγχεις» την κατάσταση και κυρίως, αυτό που δημιουργείται, είναι η ασφάλεια ότι κινείσαι σε γνώριμες και οικίες καταστάσεις. Είναι αυτό που στην ψυχολογία ορίζουν ως «comfort zone». Η δημιουργία του comfort zone επομένως, μέσω του πολιτικού Déjà vu κάνει τους πολίτες να νιώθουν σε τελευταία ανάλυση, ότι γίνονται κι αυτοί κοινωνοί (involve) της πολιτικής πραγματικότητας κα ότι κινούνται σε ασφαλή πλαίσια.
Όλα τα παραπάνω στο τέλος της ημέρας, πείθουν μέρος της κοινωνίας ότι η Κυβέρνηση διαπραγματεύεται σκληρά, ότι θα παρθούν μέτρα, αλλά ο Υπουργός των Οικονομικών θα φέρει το «λιγότερο κακό» από τη συμφωνία, ότι ο Πρωθυπουργός γελάει συχνά, γιατί ελέγχει την κατάσταση και στο τέλος, η σκέψη που νοερά σχηματίζεται, είναι ότι κουτσά – στραβά θα την «σκαπουλάρουμε» και θα πέσουμε στα μαλακά πάλι. Νιώθουν οι πολίτες, ότι ξέρουν τι θα επακολουθήσει και με ποιον τρόπο. Ακριβώς, όπως έχει «εκπαιδευτεί» επί δυο χρόνια το μυαλό τους.
Ίσως όλα αυτά να απαντούν και στο ερώτημα: «Πού έχουν χαθεί οι αγανακτισμένοι που έβγαιναν κάποτε στις πλατείες;»
Για περισσότερα άρθρα του Βασίλη Βρανά πατήστε εδώ!
