Οι απόψεις που επικρατούν σαν δικαιολογίες για τη ψήφο προς τα μικρά κόμματα, ότι δηλαδή είναι η εξειδικευμένη έκφραση μιας γενικότερης ιδεολογίας (δεξιάς ή αριστεράς) ή η ψήφος διαμαρτυρίας, είναι λανθασμένη και αποτελεί σπατάλη καλής θέλησης (good will), που δεν αποφέρει κανένα θετικό και πρακτικό αποτέλεσμα για το κοινωνικό σύνολο. Ψηφίζοντας μικρά κόμματα κατεχόμενοι από οργή, από απογοήτευση ή θέλοντας να αναδείξουμε εξειδικευμένα σημεία μιας ορισμένης ιδεολογίας, ξεχνάμε κάτι πολύ βασικό. Ξεχνάμε ότι ένα κόμμα δημιουργείται και υπάρχει με σκοπό και προοπτική μια μέρα να γίνει κυβέρνηση για να μπορέσει να εφαρμόσει το πρόγραμμα που εκπορεύεται από την ιδεολογία του. Σχετικά, συμφωνούμε με τον κ. Βασίλη Γεωργόπουλο, που στην εισαγωγή του βιβλίου του Η ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΩΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑΣ, μας λέει ότι: Διά των κομμάτων η λαϊκή κυριαρχία, η θέληση του λαού μετασχηματίζεται σε κρατική βούληση. Επομένως, η αντίληψη που επικρατεί ότι η Βουλή πρέπει να αντικατοπτρίζει αναλογικά τις λεπτομερείς ιδεολογικές τοποθετήσεις του εκλογικού Σώματος, δεν ευσταθεί διότι οι εκλογές δεν είναι στατιστικό εργαλείο για να καθορίσει οριστικά τα επίσημα ποσοστά συμμετοχής του εκλογικού Σώματος στη Βουλή, αλλά γίνονται για να προέλθει μια κυβέρνηση και ιδανικά ισχυρή. Η κατ’ αναλογίαν ιδεολογική εκπροσώπηση του εκλογικού Σώματος μέσα στη Βουλή, που επιτυγχάνεται με τα αναλογικά εκλογικά συστήματα, μπορεί μεν να ακούγεται και να φαίνεται ρομαντικά ιδανική, είναι όμως , όχι μόνο αμφιβόλου χρησιμότητας, αλλά έχει αποδειχτεί πως μπορεί να είναι πολύ σοβαρό εμπόδιο στη διακυβέρνηση ενός τόπου.
Και τούτο γιατί δεν έχουμε ακόμα δημιουργήσει δημοκρατική συνείδηση. Δημοκρατική ηθική. Γιατί δεν υπάρχει κουλτούρα συναίνεσης. Η πρόσφατη ιστορία μας βρίθει από περιόδους ακυβερνησίας λόγω του πολυκομματισμού. Για τις λεπτομερείς ιδεολογικές τοποθετήσεις του εκλογικού Σώματος, νομίζω πως θα πρέπει να αρκεστούμε με τις πληροφορίες που μας παρέχουν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, οι οποίες κάνουν πολύ καλή δουλειά σχετικά.
Σύμφωνα με το Σύνταγμά μας, η εκλογική διαδικασία διενεργείται και χρησιμοποιείται σαν εργαλείο για να προκύψει η Νομοθετική και μέσα από αυτή η Εκτελεστική Εξουσία. Για να προκύψει όμως μια τέτοια και, επομένως, ισχυρή κυβέρνηση, πρέπει αυτή να στηριχτεί στην αυτοδυναμία ενός κόμματος εξουσίας που θα έχει τη πλειοψηφία των βουλευτικών εδρών στη Βουλή για να της δώσει τη δυνατότητα να νομοθετήσει σύμφωνα με το πρόγραμμά της, χωρίς τους εσωκομματικούς και εσωκοινοβουλευτικούς εκβιασμούς και απρόσκοπτα να δώσει λύσεις στα προβλήματα που απασχολούν τη κοινωνία. Αναγνώριση αυτής της ανάγκης για κυβερνητική αυτοδυναμία, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι, παρ’ όλη το ρομαντικό της Αναλογικής, έρχονται στη Βουλή και ψηφίζονται εκλογικοί νόμοι Ενισχυμένης Αναλογικής, με τους οποίους θεσπίζεται σαν δώρο στο πλειοψηφόν κόμμα ένα σεβαστός αριθμός βουλευτικών εδρών (ήταν 40 τώρα είναι 50) για να προέλθει αυτοδυναμία και εξ αυτής η δυνατότητα σχηματισμού ισχυρής αυτοδύναμης κυβέρνησης. Θεωρούμε δηλαδή τόσο σημαντικό να έχουμε μια σταθερή και αποτελεσματική κυβέρνηση, ώστε χωρίς ενδοιασμούς προσφεύγουμε στην αλλοίωση της δημοκρατίας για να το πετύχουμε.
Οι ηγεσίες των μικρών αστικών κομμάτων και γενικά όλων αυτών που εργάζονται και δίνουν τη ψυχή τους για να τα συντηρούν και να τα κρατούν στην πολιτική επιφάνεια, ξέρουν πολύ καλά πως η πιθανότητα μια μέρα να γίνουν κυβέρνηση για να εφαρμόσουν τα προγράμματά τους, είναι μηδαμινή μέχρι ανύπαρκτη. Επίσης ξέρουν πολύ καλά ότι καμία κυβέρνηση δεν θα αποδεχτεί να γίνει νόμος ένα νομοσχέδιο που θα πρότειναν, έστω και αν αυτό θα ηταν το άριστο. Αποτέλεσμα, οι δραστήριοι και χαρισματικοί πολιτικοί που ηγούνται των μικρών κομμάτων ή τα πλαισιώνουν σαν μέλη ή σαν στελέχη, να σπαταλούνται μένοντας εσαεί στο περιθώριο της εξουσίας χωρίς πιθανότητα να λάβουν ποτέ μέρος στις διαδικασίες διακυβέρνησης, ούτε και να γίνουν ποτέ χρήσιμοι σαν υπουργοί ή διευθυντικοί παράγοντες.
Παράδειγμα: Ένα από τα μικρά κόμματα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας(Κ.Κ.Ε.), σύμφωνα με την ομολογία του κάποτε εκπροσώπου του κ. Μ. Μαίλη, δεν έπρεπε καν να είναι στη Βουλή. Το κομμουνιστικό κόμμα, είπε, είναι ταξικό κόμμα και όχι αστικό, επομένως δεν πιστεύουμε στο διάλογο αλλά στη ταξική πάλη”, Αυτά μας είπε προσπαθώντας να δικαιολογήσει τη παρεμπόδιση από τους εργατοπατέρες του των εκπροσώπων των κοινωνικών φορέων να μπουν στο Υπουργείο Εργασίας για να πάρουν μέρος στη συζήτηση για την αναμόρφωση του ασφαλιστικού. Μα, αφού δεν πιστεύουν στο διάλογο, τότε τι θέλουν μέσα στη Βουλή που είναι ο κατεξοχήν τόπος διαλόγου; Σύμφωνα με τη θεωρία αυτού του κόμματος, ο μεγάλος εχθρός του κομμουνισμού, δεν είναι το κεφάλαιο, όπως διατείνονται, αλλά η αστική τάξη, ιδανική έκφραση πολιτεύματος της οποίας (αστικής τάξης) είναι ο κοινοβουλευτισμός. Επομένως η παρουσία τους στο κοινοβούλιο αποτελεί οξύμωρον και το άκρον άωτον υποκρισίας, εφόσον η ιδεολογική τους γραμμή έχει σαν σκοπό την απαξίωση και, ει δυνατόν, τη κατάργηση του κοινοβουλευτισμού.
Το ίδιο ισχύει και για το άλλο ακραίο κόμμα «Χρυσή Αυγή». Με το να το παίζουν αστικό κόμμα, εξυπηρετεί τη δυνατότητά τους να βρίσκονται στο προσκήνιο της πολιτικής και να έχουν την ικανότητα να δημιουργούν προσκόματα στη λειτουργία της δημοκρατίας, εκμεταλευόμενοι την ανεκτικότητα της ελεύθερης έκφρασης που πηγάζει από τις δημοκρατικές αρχές που διέπουν τη δημοκρατία. Όπως ανάφερα παραπάνω, είναι υποκρισία να παρουσιάζονται σαν μέρος του αστικού κοινοβουλευτισμού και να λένε ότι συμβάλουν με τις ιδέες τους, τις γνώσεις τους και τις ικανότητές τους στη λύση των προβλημάτων της κοινωνίας και στην ανάπτυξη του τόπου μας, αφού δεν πιστεύουν στο πολυκομματισμό, αφού το ιδανικό τους πολίτευμα είναι μονοκομματικό, όπου οι εκλογές γίνονται με ένα ψηφοδέλτιο και ένα κόμμα.
Ως εκ τούτου, νομίζω πως είναι κρίμα να σπαταλώνται τόσοι πόροι για γραφεία, για υπαλλήλους, για συνέδρια, για προεκλογικές καμπάνιες, σε μια προσπάθεια, που δεν πρόκειται ποτέ να συνεισφέρει τίποτα θετικό στη κοινωνία, παρά μόνον μερικές καρέκλες προέδρων, γραμματέων, κοινοβουλευτικών εκπροσώπων μόνο και μόνο για να ικανοποιούν τη ματαιοδοξία των ηγετών τους. Η νεώτερη ιστορία μας είναι κατάσπαρτη από πτώματα μικρών κομμάτων, που παρόλες τις περισπούδαστες ιδρυτικές τους διακηρύξεις, δεν βρήκαν καμμία απήχηση στο λαό και δεν πήγαν πουθενά. Γενικά, τα ελατήρια για τη δημιουργία ενός κόμματος, είναι στη πλειοψηφία τους εγωκεντρικά και αποσκοπούν στην ικανοποίηση του υπερτροφικού “εγώ” κάποιου πολιτικού που θεωρεί τον εαυτό του ότι αδικείται ή δεν συμφωνεί απόλυτα με τη καθορισμένη πολιτική γραμμή.
Και επειδή δεν συνηθίζω να διαπιστώνω μόνον τα προβλήματα, θα προτείνω και λύσεις που κατά τη γνώμη μου λύνουν τα προβλήματα που διαπιστώνω. Και σαν μοναδικό φάρμακο όλων αυτών των νοσημάτων που ανέφερα παραπάνω, προτείνω το Μονοεδρικό Πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα. Το σύστημα αυτό: Πρώτον, δεν παραχαράσσει τη δημοκρατία για να συγκροτηθεί σταθερή κυβέρνηση. Δεύτερον, αναγκάζει τους πολιτικούς να συνδιαλέγονται να συμβιβάζονται, να συναινούν. Τρίτον, δείχνει την έξοδο από τη Βουλή στα ακραία κόμματα που δεν πιστεύουν στο κοινοβουλευτισμό και Τέταρτον, Μας δίνει ισχυρή και σταθερή κυβέρνηση. Το Αμερικανικό θαύμα αποδεικνύει περίτρανα του λόγου το αληθές. Αλλά, και αν ακόμα παραδεχτούμε ότι ο δικομματισμός, είναι κακός, τότε το Μονοεδρικό-Πλειοψηφικό είναι αναγκαίον κακόν.
