Καλά, οι πολιτικοί θέλουν το εκλογικό σύστημα που τους ευνοεί και το καταλαβαίνω, αλλά δεν υπάρχουν στη χώρα μας σκεπτόμενοι άνθρωποι , μέσα ή έξω από τη πολιτική, που να δουν τα αυτονόητα και να προτείνουν την αντικατάστηση αυτού του καταστρεπτικού εκλογικού συστήματος της «αναλογικής»; Πως είναι δυνατόν να υποστηρίζεται από τους ψηφοφόρους η μισαλλοδοξία μερικών ανθρώπων που θέλουν να το παίζουν «αρχηγός» και που προκαλούν τόσες καταστροφές στη χώρα. Η πρόσφατη ιστορία μας είναι γεμάτη από δικτατορίες και καταστροφές γιατί οι πολιτικοί μας δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν και να βάλουν το κοινό καλό υπεράνω του προσωπικού και του κομματικού. Αποτελεί άκρον άωτον υποκρισίας και παραλογισμού να κάνουμε εκλογές με την αναλογική και να δίνουμε δώρο 50 έδρες στο πρώτο κόμμα για να υπάρξει σταθερή κυβέρνηση. Αφού είναι τόσο καλή η «αναλογική», γιατί την νοθεύουν; Αποδεικνύεται περίτρανα λοιπόν ότι αυτό το σύστημα από μόνο του δεν δουλεύει και θα πρέπει να καταργηθεί.
Αφού λοιπόν αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα της σταθερής κυβέρνησης και συγχρόνως την ανικανότητα της Αναλογικής την παράσχει, γιατί δεν φέρνουμε σε ισχύ το εκλογικό σύστημα που αυτομάτως θα μας δώσει σταθερή μονοκομματική κυβέρνηση; Το «Μονοεδρικό πλειοψηφικό» είναι το ιδανικό εκλογικό σύστημα που θα αλλάξει τη τύχη της χώρας μας. Αυτό το σύστημα εκλογών θα μας λύσει το πρόβλημα της κυβερνητικής σταθερότητας, χωρίς να υπάρχει ανάγκη συνεργασίας των μικρών κομμάτων, αφού από το εκλογικό αυτό σύστημα θα προέλθουν μόνο δύο κόμματα, των οποίων η κυβέρνηση θα έχει τη δυνατότητα να κυβερνήσει. Είναι το σύστημα που θα γεννήσει σταθερούς θεσμούς, που θα δαμάσει τις υπερφίαλες πολιτικές ατομικές επιδιώξεις και θα επικρατήσει η κυβερνητική σταθερότητα, απαραίτητη για την ευημερία του τόπου. Κανένας επενδυτής δεν θα διακινδυνεύσει τα κεφάλαιά του σε μια χώρα που δεν υπάρχει κυβερνητική σταθερότητα.
Τώρα, θα μου πείτε: Τι μας λέει αυτός ο κουνημένος; Δεν γίνινται αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα. Και απαντώ: Όλα γίνονται όταν θέλουμε και σας λέω και σας προτείνω αυτά που βλέπω και αυτά που ζω. Το θαύμα της Αμερικής δεν προήλθε μόνο από την αφθονία των πλουτοπαραγωγικών της πηγών, αλλά πιο πολύ από δύο συνταγματικά καθιερωμένους θεσμούς. Πρώτον, το εκλογικό σύστημα του Μονοεδρικού Πλειοψηφικού και δεύτερον, της επιλογής των υποψηφίων από το λαό με προκριματικές εκλογές ή τοπικά κομματικά συνέδρια. Είναι τοις πάσι γνωστόν ότι μόνο ο λαός έχει το δικαίωμα να επιλέγει τους αντιπροσώπους του και όχι ο κάθε «αρχηγός», γιατί ο λαός ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον ποιος είναι ο καλός , ο τίμιος, ο ικανός, ο άξιος. Με την απεξάρτηση των πολιτικών από τη τυρανία του «αρχηγού», που επιτυγχάνεται με την εφαρμογή αυτών των θεσμών, επιτρέπεται (στους πολιτικούς) να συνδιαλέγωνται, να συνεργάζονται, να συναινούν, να δημιουργούν, ενεργώντας πάντα σύμφωνα με τα συμφέροντα του λαού που εκπροσωπούν και όχι σύμφωνα με τις εντολές του αρχηγού.
Στην Αμερική δεν υπάρχει η κομματική πειθαρχία, τα Πειθαρχικά Συμβούλια, οι διαγραφές. Αφού η εκλογή του αντιπροσώπου δεν εξαρτάται από τον αρχηγό, είναι ελεύθερος να ψηφίζει κατά συνείδηση και σύμφωνα με τις ιδεολογικές του τοποθετήσεις, βάσει των οποίων έχει επιλεγεί και εκλεγεί. Ασφαλώς και στην Αμερική υπάρχουν πολιτικοί που έχουν φιλοδοξίες για να διακριθούν, αλλά αυτές συμπιέζονται και εκδηλώνονται μέσα στα πλαίσια που καθορίζουν τα κόμματα που ανήκουν. Δεν ιδρύουν νέα προσωπικά τους κόμματα.
Ακόμα και αν παραδεχτούμε λοιπόν ότι είναι κακό, τότε το «Μονοεδρικό Πλειοψηφικό», είναι «αναγκαίον κακόν».
