του Θόδωρου Τσίκα.
Στα «παρά ένα τεσσαράκοντα» χρόνια της Μεταπολίτευσης, επιτεύχθηκαν πολλά. Υπήρξε η καλύτερη, πιο ασφαλής, πιο δημιουργική περίοδος από την ίδρυση του ελληνικού κράτους .
Η δυναμική της, όμως, εξαντλήθηκε προ πολλού. Χρειαζόμαστε μια νέα ελληνική Δημοκρατία, με μείζονες αλλαγές.
- «Μητέρα όλων των μεταρρυθμίσεων», η μεταρρύθμιση της Δημόσιας Διοίκησης. Διαρθρωτικές αλλαγές για ένα «κανονικό» κράτος, στην υπηρεσία του πολίτη και της ανάπτυξης.
- Αλλαγή εκλογικού συστήματος. Κατάργηση σταυρού προτίμησης, βασική αιτία πελατειακών σχέσεων και διαφθοράς. Το γερμανικό εκλογικό σύστημα, ή παραλλαγή του, συνδυάζει αναλογικότητα με σταθερότητα. Εκλογή σημαντικού αριθμού βουλευτών με «λίστα» σε εθνικό επίπεδο και των υπολοίπων, σε μονοεδρικές ή ολιγοεδρικές περιφέρειες. Εκδημοκρατισμός των πολιτικών κομμάτων.
- Συνταγματική κατοχύρωση: επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης, προστασίας ανέργων, ισοσκελισμένου προϋπολογισμού, της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, χωρισμού Κράτους- Εκκλησίας , λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας.
- Έλεγχος των οικονομικών κομμάτων και πολιτικών προσώπων, από όργανα χωρίς πλειοψηφία βουλευτών.
- Αποφασιστικός ρόλος της Βουλής στην παρακολούθηση εκτέλεσης του Κρατικού Προϋπολογισμού.
- Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
- Αλλαγή και αυστηροποίηση της διαδικασίας ελέγχου ευθύνης υπουργών.
- Αλλαγές στη Δικαιοσύνη, στην ταχύτητα απονομής της, στις φορολογικές δίκες, στην κρίση επενδυτικών συμβάσεων, στην επιλογή της ηγεσίας της.
