Ξέρετε όμως πού καταλήγουν αδιάφοροι και κουρασμένοι από τους πολιτικούς πολίτες; Στον Τραμπ καταλήγουν. Ταυτοπροσωπίζονται με το πιο πιασάρικο σλόγκαν του, με αυτό που αντιπροσωπεύει κρυφές επιθυμίες και πιθανώς καλυμμένα πάθη, το κάνουν σημαία τους και καπελάκια και ύστερα …ύστερα γίνεται του Τραμπ το κάγκελο. Σε αυτό θα επανέλθω.
Θα μου πείτε τώρα ότι το κάνουν για να μας αποκοιμίσουν και να περάσουν ό,τι θέλουν. Συγγνώμη, πλάκα μου κάνετε; Εδώ και επτά χρόνια έχουν περάσει ό,τι έχουν θελήσει. Έχουν καταστρατηγήσει το σύνταγμα επανειλημμένα και έχουν αδιαφορήσει για την λαϊκή βούληση και θα χρειαστεί να μας κοιμίσουν για να περάσουν ό,τι θέλουν; Λέτε να τους τρομάξει καμιά συγκέντρωση του ΠΑΜΕ ή τα λάικ στο φατσοβιβλίο; Κάνουν τους θεατρινισμούς τους στη Βουλή, για τους φωτογράφους και τα παράθυρα, αλλά μετά περνάνε τα πάντα. Κι αν νιώσουν ότι κάτι δεν περνάει, ε τότε έρχεται το πιο καλό. Το ψηφίζουν όλοι τους παρεΐτσα για το καλό …της πατρίδας κι όχι γιατί συμφωνούν. Το πρόβλημα τους δεν είναι πια η ιδεολογία ή οι θέσεις, το πρόβλημα τους είναι η καρέκλα. Κι όταν πάρουν την καρέκλα τότε θυμούνται την ιδεολογία για να βάλουν φερετζέ στις πράξεις τους.
Αλλά ας επανέλθω για λίγο στον Τραμπ γιατί συνεχίζω να διαβάζω «αναλύσεις» από Ελλάδα. Ο μέσος Αμερικάνος δεν είναι σαν τον μέσο ευρωπαίο, όχι όμως με τον ίδιο τρόπο που ο μέσος Έλληνας δεν είναι το ίδιο με τον μέσο Ιταλό ή Φινλανδό. Ο μέσος Αμερικάνος έχει μεγαλώσει και κοινωνικοποιηθεί σε ένα τελείως διαφορετικό πνεύμα και σύστημα από το ευρωπαϊκό. Στην Ευρώπη είμαστε ένα περίεργο κοκτέιλ συστημάτων – λίγο καπιταλισμός, λίγο σοσιαλισμός, λίγο φιλελεύθεροι, λίγο αριστεροί, λίγο δεξιοί, λίγο έτσι, λίγο αλλιώς – που άλλοτε δουλεύει κι άλλοτε όχι. Ο Έλληνας επαναστατεί που του κλέβουν το σύστημα υγείας και το ίδιο κάνει και ο Ιταλός και ο Φινλανδός, αλλά όλοι αυτοί έχουν πληρώσει μεν με ποσοστά από τη δουλειά τους την ύπαρξη αυτού του συστήματος υγείας, αλλά είναι δουλειά και υποχρέωση του κράτους να εγγυάται την ύπαρξή του και τη σωστή λειτουργία του που συμπεριλαμβάνει από κρατικά νοσοκομεία μέχρι νοσοκόμες. Στην Αμερική όλα αυτά στο μεγαλύτερο ποσοστό τους ανήκουν σε ιδιώτες. Η υγεία του πολίτη είναι θέμα ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών και όχι του κράτους.
Πώς να το κάνω πιο απλό; Φανταστείτε όλα αυτά που ορίζεται σήμερα σαν ΙΚΑ να ήταν Interamerica. Το όνομα είναι τυχαίο, απλά μόλις μου ήρθε στο μυαλό. Θα μπορούσα να είχα γράψει Ασπίς Πρόνοια. Ουπς, έχει χρεωκοπήσει η Ασπίς Πρόνοια κι όσοι ήταν ασφαλισμένοι εκεί χάσανε μέσα σε λίγες ώρες ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Αυτή η μικρή λεπτομέρεια είναι η πραγματικότητα για τον Αμερικανό ασφαλισμένο. Οι ιδιωτικές ασφαλιστικές που στην πραγματικότητα (και στην Ελλάδα) είναι χρηματοοικονομικοί οργανισμοί, εκμεταλλεύονται το ρευστό που εισπράττουν για να κάνουν επενδύσεις (πολλές φορές ριψοκίνδυνες γιατί παίζουν στον τζόγο του χρηματιστήριου) και να κερδίζουν οι ιδιοκτήτες. Είναι σαν να έχετε αποθέσει την υγεία σας και τη σύνταξή σας στο προποτζίδικο της γειτονιάς σας. Αυτό συμβαίνει στην Αμερική. Μια λεπτομέρεια ακόμα για να μην το ξεχάσω, εκεί δεν πληρώνεις ποσοστό και ποσοστό ο εργοδότης, είπαμε …Ασπίς Πρόνοια.
Ούτε η δωρεάν ευρωπαϊκή εκπαίδευση (η όποια εκπαίδευση, ακόμα κι αυτή η ελληνική) είναι δωρεάν. Στην Ελλάδα πολλοί έχετε παιδιά αυτή τη στιγμή που σπουδάζουν ή έχετε περάσει αυτή την εμπειρία. Δεν είναι εύκολη και είναι και πολυέξοδη, ειδικά αν το παιδί είναι εκτός της πόλης που ζείτε εσείς ώστε να μπορείτε τουλάχιστον να καλύψετε στέγη και φαγητό. Αν ήσασταν στην Αμερική, σε όλα αυτά έξοδα θα έπρεπε να προσθέσετε κι ένα ποσό της τάξης των 8,500 ευρώ το χρόνο μόνο για το πανεπιστήμιο, αν δεν είσαστε από την ίδια γειτονιά, τότε αυτό το ποσό πετάγεται στα 20,000 ευρώ. Προσέξτε τώρα, αυτό το ποσό είναι για το πολύ τοπικό πανεπιστήμιο που το πτυχίο του έχει αξία και ανταπόκριση ανάλογη των ιδιωτικών ΤΕΙ στην Ελλάδα και με σειρά από ειδικότητες να μην υπάρχουν, όπως γιατροί κλπ. Αν όμως θέλετε το παιδί σας να έχει ένα μέλλον στο οποίο το πτυχίο του θα έχει συμβάλει, αν θέλετε να έχει μέλλον, τότε πάει στα ιδιωτικά αλλά μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια – και που στην ουσία αυτά είναι τα «πραγματικά» πανεπιστήμια στις ΗΠΑ – οι αμοιβές πια ξεπετάγονται στις 30,000 ευρώ το χρόνο το λιγότερο. Στις ΗΠΑ όταν ένα παιδί κάνει αίτηση σε πανεπιστήμιο, στο πανεπιστήμιο δεν ελέγχουν πρώτα τις επιδόσεις του αλλά την φορολογική δήλωση του πατέρα του. Γιατί νομίζετε ότι από κάτι Χάρβαρντ έχουν μείνει απέξω του κόσμου οι ιδιοφυΐες και πήρε πτυχίο ο Κούλης;
Για μετρηθείτε τώρα, πόσοι από εσάς θα αντέχατε να πληρώσετε για να πάνε τα παιδιά σας στο πανεπιστήμιο αν ίσχυαν τα ίδια με την Αμερική; Υπάρχουν βέβαια τρύπες, αυτές οι περίφημες αθλητικές υποτροφίες κλπ. αλλά πόσοι θα τις πάρουν; Χίλιοι; Δυο χιλιάδες, τρεις χιλιάδες στα εκατομμύρια παιδιών; Και τι; Θα προσεύχεσαι ο γιος σου να βγει ποδοσφαιριστής και μάλιστα Ζλάταν για να σπουδάσει νομική;
Κι αυτά είναι μόνο η κορυφή της πραγματικότητας που αντιμετωπίζει ο μέσος Αμερικάνος. Μην πιστεύετε αυτά που βλέπετε στις ταινίες και σε αυτά που λένε αυτοπαραμυθιασμένοι Ελληνοαμερικάνοι πιατάδες. Ο μέσος Αμερικάνος δεν έχει την σπιταρόνα με τον κήπο που ψήνει μπριζολάκια κάθε Κυριακή ούτε το γκαράζ με τα δυο τεράστια αυτοκίνητα. Ο μέσος Αμερικάνος είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από τον μέσο ευρωπαίο και δεν είναι Αμερική το Λος Άντζελες και η Αστόρια. Αμερική είναι το Τέξας και η Δυτική Βιρτζίνια και το Άρκανσο, που μπορεί να έβγαλε τον Κλίντον, αλλά το μέσο οικογενειακό εισόδημα είναι ίδιο με αυτό της Ελλάδας.
Η μέση αμερικανική οικογένεια για να ανταπεξέλθει σε μια ζωή με αξιοπρέπεια πρέπει να δουλεύουν και οι δυο γονείς και μάλιστα ο ένας τουλάχιστον να έχει καλή δουλειά με καλή αμοιβή. Οι δε περισσότεροι κάνουν και δεύτερες δουλειές ή αρπαχτές όπου μπορούν. Και οι πολλοί ζουν αποκλειστικά με το πλαστικό χρήμα αφού πληρώσουν τα μηνιάτικα χρέη και λογαριασμούς. Η ανεργία δεν είναι απλά κακό πράγμα, είναι συμφορά, γιατί όταν ζεις από μέρα σε μέρα και χάρις στο πλαστικό χρήμα, ανεργία σημαίνει και αντίο σπίτι, καλώς ήρθατε στη καινούργια μου διεύθυνση κάτω από τη γέφυρα.
Αυτός, ο μέσος Αμερικάνος, αδιαφορεί για την πολιτική. Η πολιτική είναι για τους νέους που είναι και πορωμένοι λόγω ηλικίας και ρομαντισμού, γι’ αυτούς που έχουν λεφτά και νιώθουν εξασφαλισμένοι και τους γέρους που έχουν το χρόνο. Σκεφτείτε κάτι ανάλογο να συνέβαινε στην Ελλάδα. Τότε θα είχαμε κληρονομική πρωθυπουργία και σας αφήνω ελεύθερους να φανταστείτε πιο κόμμα θα την είχε.
Φίλη που μετοίκισε στις ΗΠΑ πριν από μερικούς μήνες, μια μέρα έγραφε έκπληκτη στο φατσοβιβλίο ότι το πρώτο πράγμα που της έκανε εντύπωση είναι ότι κανένας δεν μιλάει για πολιτική και αυτό την περίοδο που οι λέξεις πολιτική και ΗΠΑ πηγαίνανε μαζί. Ο μέσος Αμερικάνος έχει στην καθημερινότητά του τόσα πολλά και τόσο σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσει, που το Ιράν, το Αφγανιστάν, το αν πάει καλά το χρηματιστήριο κι αν λέει ψέματα ο Τραμπ – που έτσι κι αλλιώς όλοι οι πολιτικοί λένε ψέματα – του φαίνονται πολύ μακρινά. Η διαφορά ήταν ότι ο Τραμπ είχε πιο πιασάρικο σλόγκαν γι’ αυτούς που δεν βαριόντουσαν και είχαν το χρόνο και το χρήμα να πάνε να ψηφίσουν. Το χρήμα γιατί ακόμα και η ψήφος στις ΗΠΑ δεν είναι κεκτημένο δικαίωμα, αλλά το πληρώνεις, και μάλιστα το πληρώνεις σε συγκεκριμένο κόμμα.
Τον Τραμπ στην Αμερική τον εκλέξανε οι μετακινούμενες μειοψηφίες που εκλέγουν ηγέτες σε όλες τις σύγχρονες δυτικές αποτυχημένα και αντιδημοκρατικά αντιπροσωπευτικές «δημοκρατίες». Και όχι, δεν έγινε ξαφνικά η Αμερική του πρώτου μαύρου προέδρου, ρατσιστική, ξενοφοβική, φασιστική όπως ανακαλύπτουν τα ευκολάκια της πολιτικής ανάλυσης. Η καλύτερη απόδειξη είναι οι πορείες και συγκεντρώσεις που γίνονται αυτή τη στιγμή.
Αλλά όλα αυτά συμβαίνουν γιατί κάνοντας σημαία τους την εξουσία και την καρέκλα (για να φάνε από ό,τι αποδεικνύεται συνέχεια) όλοι οι πολιτικοί, έχουν κάνει πολίτες στο βάρος των προσωπικών τους προβλημάτων – που οι πολιτικοί συμμετείχαν στη δημιουργία τους – αδιάφορους για την πολιτική και πολύ χειρότερο για την δημοκρατία.
Και στην Αμερική ο Τραμπ τα κατάφερε, αλλά από ό,τι βλέπω και στην Ελλάδα Αλέξης και Κούλης κάνουν πολύ καλή δουλειά!
*******************************************************
Ελληνοτουρκικά χμμμμμμμ μήπως δεν βολεύουν εσωτερικά μόνο τον Ερντογκάν; Λέω εγώ τώρα.
*******************************************************
Η εικόνα υγείας και εκπαίδευσης που ανέφερα παραπάνω είναι το όνειρο του Άδωνι, του Βορίδη και του Κούλη!!! Ψηφίστε τους ζώα για να μη χάσετε το …ευρώ!!!
*******************************************************
Τρουμπάκια υπάρχουν και στις μιρκοκοινωνίες μας. Μικρόψυχα, αλαζονικά, εγωκεντρικά ανθρωπάκια του ξέρεις τι έχω κάνει εγώ ρε φιλαράκι, χωρίς εμένα ρε φιλαράκι, ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε φιλαράκι … παρασιτικά χρυσαυγητάκια στη ψυχή που αναπνέουν από δάφνες άλλων και τις οικειοποιούνται! Κι αυτά εξουσία ζητάνε.
*******************************************************
Η δημιουργία Διαστημικής Υπηρεσίας έπρεπε η Ελλάδα να την έχει κάνει εδώ και είκοσι χρόνια, τουλάχιστον. Η έμφαση είναι στη λέξη «έπρεπε» και έστω και αργά, συγχαρητήρια που την έκανε τώρα. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί πολύ αξιόλογοι επιστήμονες που μπορούν να προσφέρουν πάρα πολλά κι αδικούνται σε ένα περιβάλλον χαοτικό και ανίκανο να τους υποστηρίξει. Πολύ περισσότερο και πέρα από την πλάκα, Διαστημική Υπηρεσία δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα θα φτιάξει πύραυλο για να πάει στον Άρη, οι ανακαλύψεις και τα πειράματα που γίνονται από την Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία είναι συγκλονιστικές και επιβάλλεται η συμβολή Ελλήνων επιστημόνων με γνώσεις στο θέμα. Τώρα όμως και …μέσα στη πλάκα, δεν μπορώ να μη συμφωνήσω ότι η ελληνική NASA θα γίνει MAΣΑ!
*******************************************************
NASA ο Τσίπρας; UFO ο Κούλης. Πήρε Κολλαγόνο!!!
*******************************************************
Πριν από μερικές μέρες διάβασα σε μπλογκ ότι η εκλογή Τραμπ μπορεί να είναι και …ευλογία. Δικαιολογία; Ότι μπορεί και κάποιοι να …ξυπνήσουν. Κρίμα που πριν γράψει αυτές τις λέξεις ο «αναλυτής» κι αυτός βλάγκερ, δεν ρώτησε τι είχαν να πουν για το θέμα 25 συν 6 εκατομμύρια συνάνθρωποι μας. Α, πως μου διέφυγε; Είναι νεκροί! Από έναν άλλον Τραμπ!
*******************************************************
Η υποστήριξη των Ελληνοαμερικανών πιατάδων στον Τραμπ δεν πρέπει να προκαλεί καμία έκπληξη και σε κανέναν, όλοι ξέρουμε τι μυαλό ΔΕΝ κουβαλάνε και μάλιστα αυτά τα ζώα κάποτε ονειρευόντουσαν – και πιέζανε – να βάλουν κάτω από την φασιστοομπρέλα τους όλους τους Έλληνες αποδήμους σε όλο το κόσμο. Αχέστα στον κώλο τους. Αυτά να τα βλέπουν οι Έλληνες καμένοι «πολιτικοί» που τους γλύφουν.
*******************************************************
Για μια ακόμα Παρασκευή, παρέα μου κάνει με σκίτσο του, ο Θάνος Ραφτόπουλος.
*******************************************************
Στη φωτογραφία άσχετο, ο γάτος μου στο χιόνι αλλά ήθελα να δω αν …παρατηρεί κανένας τις φωτογραφίες που βάζω ή βλέπετε μόνο φωτογραφίες με γατιά!
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
