Τώρα, μυστήριο οι βουλές του μυαλού. Από χειμώνα σε άνοιξη και πάλι σε πολιτικό χειμώνα γύρισα και πρόεδρο σκέφτηκα. Μεγάλο θέμα αυτός ο πρόεδρος και από ότι φαίνεται η Βούλτεψη έχει βαλθεί να το λύσει εδώ και τώρα. Με αυτήν τη Βούλτεψη πρέπει να ασχοληθώ μια μέρα, πριν την πιάσει κανένας ψυχίατρος και την χάσω.
Πάμε λοιπόν. Πρόεδρος της Ελληνικής δημοκρατίας. Μεγάλη κουβέντα που ξεκινάει με το ποιος είναι ο ρόλος αυτού του πρόεδρου και φτάνει στο ποιοι έχουν γίνει πρόεδροι μέχρι σήμερα στη νεότερη ελληνική ιστορία. Η κρίση προσωπική και χωρίς να θέλω να προσβάλω την ιστορία κανενός, αλλά νομίζω ότι από την θέση του Έλληνα Προέδρου πέρασαν δυο καλοί πρόεδροι – ο ένας από πολιτική σκοπιμότητα και ο άλλος κατά λάθος – και δύο Σαρτζετάκηδες. Τι να κάνει αλήθεια αυτός ο άνθρωπος;
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένας μύθος που πολύ φοβάμαι έχει φτάσει ακόμα και στο Προεδρικό Μέγαρο και τον έχουν πιστέψει ακόμα και οι Πρόεδροι. Ότι ο Έλληνας Πρόεδρος δεν έχει καμία εξουσία και είναι απλά διακοσμητικός. Λάθος. Αυτό λέγεται σε σύγκριση με προέδρους στιλ Αμερικής η Γαλλίας που ο πρόεδρος ορίζει και απολύει κυβερνήσεις, δείτε τι κάνει ο Ολάντ τώρα στη Γαλλία. Όχι, ο Έλληνας Πρόεδρος δεν έχει αυτή τη εξουσία. Στην Ελλάδα έχουμε προεδρευόμενη δημοκρατία και όχι προεδρική δημοκρατία. Τον ρόλο της νομοθετικής και ελεγκτικής εξουσίας – και πολύ σωστά – την έχει η εκλεγμένη από τους έλληνες Βουλή των Ελλήνων και όχι ο Πρόεδρος.
Το αν έχει αποτύχει πολλές φορές στο ρόλο της η Ελληνική Βουλή, συμμετοχή έχουμε και εμείς που ψηφίζουμε. Γιατί ούτε ο Γεωργιάδης, ούτε ο Κασιδιάρης είδαν την πόρτα της Βουλής ανοιχτή και μπήκαν. Κάποιοι τους ψήφισαν για να μπουν.
Ας επιστρέψουμε όμως στον «αδύναμο» έλληνα πρόεδρο. Αλλά πρώτα μια διευκρίνηση. Κατ’ εμένα η προεδρευόμενες δημοκρατίες στιλ ΗΠΑ, έχουν στοιχεία ολιγαρχίας. Ένας πρόεδρος που ναι μεν υπόκεινται στον έλεγχο του κογκρέσου αλλά παράλληλα μπορεί να πάρει και αποφάσεις κρίνοντας τες εθνικά αναγκαίες, χωρίς την άδεια του κογκρέσου. Ένας πρόεδρος που είναι και παράλληλα ο υπέρτατος αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων της χώρας, με εξουσίες απόλυτες σε στρατιωτικά θέματα ακόμα κι όταν πρόκειται για επίθεση και εισβολή σε χώρες στην άλλη πλευρά της υδρόγειου.
Την ίδια στιγμή ένας πρόεδρος πνιγμένος μέσα στην ομίχλη πολιτικών ακόμα και κομματικών παθών και σκοπιμοτήτων. Αυτό το βλέπουμε και το διαβάζουμε καθημερινά και από τις ΗΠΑ και από την Γαλλία.
Στην Ελλάδα – όπως και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες – ο πρόεδρος δεν έχει αυτές τις απόλυτες (πάντα κατ’ εμένα) εξουσίες. Στην Ελλάδα ο πρόεδρος είναι εκεί για να διατηρεί την εσωτερική ειρήνη, να εγγυάται για την σωστή λειτουργία της δημοκρατίας και να επεμβαίνει όταν χρειάζεται. Και έχει και τα όπλα και την εξουσία να τα κάνει και τα δυο όταν χρειαστεί. Και οι δυο «καλοί» πρόεδροι που ανέφερα προηγουμένως το έκαναν.
Αυτά τα περί τελετουργικού ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας και ανάγκης αναβάθμισης του ρόλου του, είναι παραμύθια κάποιων που πολύ θα ήθελαν έναν πρόεδρο με απόλυτες εξουσίες σαν αυτό που μαστορεύει αυτό το καιρό ο Σουλτάνος Ερντογκάν στην γείτονα. Και ο λόγος που θέλουν κάτι τέτοιο είναι μόνο η στενή αντίληψη τους περί δημοκρατίας και μάλλον η συμπάθεια τους προς πολιτεύματα, παρωδία δημοκρατίας, που ο αντίλογος φυλακίζεται ή απαγορεύεται για το καλό της …εθνικής ενότητας.
Από τους συγχρόνους έλληνες προέδρους δυο ήταν οι χειρότεροι. Και οι δυο εκλεχτήκαν για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες και οι δυο εκλεχτήκαν με σημαία την εθνική ενότητα. Τι σύμπτωση. Ο Σαρτζετάκης μακράν ο χειρότερος. Ένας άνθρωπος που δεν κατάλαβε τον ρόλο του – πιθανώς και να μην ήθελε – και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις με τον ξύλινο λόγο του και συμπεριφορά του πλήγωσε τον θεσμό με επιπτώσεις που τις ζούμε ακόμα και τώρα. Ένα πολιτικό λάθος, απόρροια πολιτικού πείσματος, που άμεσα το πλήρωσαν και το μετάνιωσαν όλοι, συμπεριλαμβανομένου και του μέντορα της εκλογής Σαρτζετάκη, του Αντρέα.
Στην αντίπερα όχθη στέκεται ο Κωστής Στεφανόπουλος. Ένας πρόεδρος που εκλέχτηκε από συγκυρία, αποδείχτηκε τουλάχιστον για μένα, ο καλύτερος Έλληνας πρόεδρος στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Απόλυτα συνειδητός του ρόλου του, τίμησε την προεδρία της Ελληνικής δημοκρατίας και με το ύφος του αλλά και με το ήθος του. Κατάφερε με τον λόγο του και την παρουσία του να θυμίσει ότι ο πρόεδρος είναι πρόεδρος όλων των ελλήνων, ότι ο πρόεδρος είναι εκεί για να σιγουρευτεί ότι ο Έλληνας ακούγεται πέρα από τους πολιτικαντήδες και τα συμφέροντα και ότι ο πρόεδρος μπορεί αν χρειαστεί να ανυψώσει λόγο που ακόμα και να ρίξει κυβερνήσεις.
Το ότι ο Στεφανόπουλος κατά τη δεκαετή θητεία του απήλαυσε την επιδοκιμασία του 98% των ελλήνων – ασύλληπτος αριθμός για πολιτικό – είναι η καλύτερη απόδειξη της επιτυχίας του. Ο Στεφανόπουλος δεν ήταν ποτέ τζάκι, δεν ήταν ποτέ δικτυωμένος και δεν ήταν ποτέ σε κανένα μηχανισμό και εκλεκτός κανενός. Ήταν απλά ένας τίμιος και ευθύς δημοκράτης με δεξιές ιδέες. Έτσι απλά. Προσέξτε όμως την έμφαση στο δημοκράτης. Γι αυτό και τίμησε την ελληνική προεδρία.
Ο σημερινός πρόεδρος, ο Κάρολος Παπούλιας, είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος. Ο Σαρτζετάκης παραμένει ο χειρότερος. Ο σοσιαλιστής άνθρωπος του προέδρου, που έγινε πρόεδρος με τις ψήφους του Σαμαρά πάντα στο όνομα της εθνικής ενότητας. Άντε πάλι αυτή η εθνική ενότητα.
Ένας πρόεδρος που δεν κατάφερε να γίνει η φωνή του Έλληνα, η τουλάχιστον να ενώσει τον Έλληνα, να τον κάνει να νιώσει ότι υπάρχει κάποιος να τον προστατεύει. Ένας πρόεδρος που δικαιολόγησε την σκόπιμα φτιαγμένη φήμη ότι ο Έλληνας πρόεδρος είναι άβουλος, υποχείριο του πρωθυπουργού και μόνο για διακοσμητικούς και τελετουργικούς λόγους. Ένας πρόεδρος που αδίκησε όλα όσα έχτισε με πραγματικό κόπο ο Κωστής Στεφανόπουλος, και λυπάμαι που το λέω, αλλά ένας πρόεδρος που πλήγωσε τον θεσμό της προεδρίας. Ένας πρόεδρος άτολμος.
Στο απέναντι του άτολμος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή έχουν γραφτεί εκατοντάδες βιβλία και στα χρόνια που έρχονται θα γραφτούν ακόμα πιο πολλά από μελετητές από όλο τον κόσμο. Άνθρωποι σαν τον Καραμανλή γράφουν ιστορία, δεν τους γράφει η ιστορία και πιο τελευταία απόδειξη είναι η ανακοίνωση του ΚΚΕ και ο λόγος της πρώην ΓΓ της Αλέκας Παπαρήγα. Η παρουσία του και μόνο στην προεδρία της ελληνικής προεδρίας έφτανε για να δώσει και αίγλη και δύναμη στο θεσμό. Και το απόδειξε όταν χρειάστηκε ακόμα και όταν εν γνώση του η ανάμειξη του δημιουργούσε πολιτικό και πολιτειακό πρόβλημα.
Εδώ δεν κρίνω αν η ανάμειξη του Καραμανλή ήταν για καλό η για κακό, αλλά ότι απόδειξε ότι η ελληνική προεδρία δεν παίζει ρόλο διακοσμητικό, ούτε τελετουργικό. Απεναντίας ο Έλληνας Πρόεδρος έχει ρόλο και εξουσία που εξαρτάται από τον πρόεδρο και την αντίληψη που έχει για τον ρόλο του σαν τον υπέρτατο υπερασπιστή του Έλληνα πολίτη και της ελληνικής δημοκρατίας.
Για τους Στασινόπουλο και Τσάτσο δεν μπορείς να πεις πολλά, γιατί ήταν πρόεδροι σε μεταβατική κατάσταση που ακόμα και ο ρόλος τους δεν ήταν ακόμα ξεκάθαρος, αλλά περιοριζόταν σε νομικές και νομικίστικες επεξηγήσεις. Ο Αλευράς από την άλλη ήταν ένα περίεργο διάλλειμα, θύμα παράφρασης του θεσμού και του πείσματος του Αντρέα.
Και φτάσαμε στο σήμερα. Ποιος θα είναι ο Πρόεδρος που θα προεδρεύσει στην Ελλάδα των μνημονίων, που θα εγγυηθεί τη δημοκρατία στην Ελλάδα της Χρυσής Αυγής και του Σαμαρά και θα ενώσει τους έλληνες στην απαίτηση τους για ένα καλύτερο αύριο; Αυτόν που θέλει η Βούλτεψη, ο Σαμαράς ή ο Τσίπρας;
Ξέρετε με πιάνει ανατριχίλα και μόνο που σκέπτομαι τις προτάσεις τους ή φήμες που αφήνουν να διαρρέουν. Μετά τον Παπούλια ποιός θα καθίσει εκεί που κάθισαν Κωστής Στεφανόπουλος και Κωνσταντίνος Καραμανλής; Ποιος Σαρτζετάκης;
Εδώ ακούγεται ακόμα και το όνομα του Καρατζαφέρη – αν είναι ποτέ δυνατόν – και ο Άδωνις κάνει όνειρα ανάμεσα εσπρέσο και σαλάτας, στο Κολωνάκι. Και ο Σαμαράς μετράει ψήφους. Γιατί του λείπουν. Όχι για να βγάλει πρόεδρο, αυτό τον θέλει άτολμο και Παπούλια, για να μη πω Σαρτζετάκη, αλλά για την επιβίωση του. Και μάλιστα στις ψήφους μετράει και αυτούς της Χρυσής Αυγής.
Ένας πρωθυπουργός που υποσκάπτει με το χειρότερο τρόπο τον θεσμό της Ελληνικής Προεδρίας θα αποφασίσει ποιος θα είναι ο επόμενος Έλληνας Πρόεδρος; Αλλά δεν είναι και πρωτάρης ο Αντωνάκης, έτσι δεν είναι; Έχει πείρα στο να υποσκάπτει θεσμούς και προεδρίες δημοκρατίας. Το έχει ξανακάνει.
Και ονόματα συνέχεια ακούγονται. Ο Κούβελης είμαι σίγουρος ότι ιστορικά τουλάχιστον, θα σταθεί αντάξιος του Σαρτζετάκη. Είναι θέμα εθνικής ενότητας ο «αριστερός» πρόεδρος. Όπως ήταν πριν από μερικά χρόνια ο Κωνσταντόπουλος. Τον θυμάστε αυτόν; Κι αυτός επιλογή του Σαμαρά ήταν τότε, για λόγους εθνικής ενότητας.
Α, άκουσα και από το Σύριζα κάτι. Σωστά μαντέψατε. Ποιον άλλο θα σκεφτόντουσταν; Τον Μανώλη Γλέζο φυσικά. Όπου εκλογή και η συμμετοχή του Γλέζου είναι απαραίτητη για τον Σύριζα. Καταλαβαίνεις πόσο φτωχοί φαίνεστε με κάτι τέτοιες σκέψεις που διαρρέετε Αλέξη; Και μετά ζητάτε να εμπιστευτεί ο Έλληνας τις επιλογές σας; Πρόεδρος Γλέζος, πρωθυπουργός Αλέξης, υπουργός Γλέζος, υφυπουργός Γλέζος, ευρωβουλευτής Γλέζος, δήμαρχος Γλέζος, κοινοτάρχης Γλέζος. Εδώ ακόμα και η Βούλτεψη έχει το δικαίωμα να γελάσει.
Ο Έλληνας πρόεδρος έχει ρόλο και εξουσία και οι μόνοι που ευτελούν το θεσμό είναι πρόεδροι σαν τον Σαρτζετάκη και τον Παπούλια και πρωθυπουργοί σαν τον Σαμαρά.
Εδώ τώρα ισχύουν δυο πράγματα. Να μην καταφέρει ο Σαμαράς να εκλέξει έναν ακόμα Σαρτζετάκη πρόεδρο, ώστε να περάσουμε από εκλογές και να φύγει αυτή η Πολιτική Λαίλαπα που μας έχει βρει και στη συνεχεία να προκύψει ένας νέος Κωστής Στεφανόπουλος για μια μάχη κρίσιμη που δεν έχει να κάνει μόνο με τα μνημόνια αλλά και με το μέλλον της ελληνικής δημοκρατίας. Αλλά είπαμε, Σαμαράς είναι, με πείρα στη φθορά και της προεδρίας και της δημοκρατίας.
Το μόνο που χρειάζεται είναι ένας τίμιος και ευθύς δημοκράτης ανεξάρτητα προσωπικών ιδεών. Ως πραγματικός δημοκράτης θα ξέρει ποιος είναι ο ρόλος του προέδρου και ποια η εξουσία του θεσμού. Δεν μπορεί να υπήρξε μόνο ένας Στεφανόπουλος!
*********************************************************************
Πλησιάζει 3ης του Σεπτέμβρη. Μήπως χτυπάνε τίποτα καμπάνες για τον Βαγγέλη η ονειρεύεται κι αυτός προεδρία;
*********************************************************************
Άδωνι, στο είπα ότι θα σε καρφώσω!
*********************************************************************
Εσύ με το τσεκούρι, τι το ήθελες να τον επιστρέψεις και τα απλήρωτα γραμμάτια; Κοντεύουν να ξεσηκωθούν τα κουφώματα της Συγγρού.
*********************************************************************
Χαίρε Νικολόπουλε άντρα!!! Στα πόσα βιάγκρα καίγεσαι ρε μεγάλε;
*********************************************************************
Λοιπόν κατά περιόδους έχω εκφράσει αμφιβολίες για τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, τον Μπουτάρη, αλλά αυτό με το αστέρι το χάρηκα και μπράβο του για το θάρρος του και μακάρι να τον ακούσουν όλοι οι έλληνες γιατί αυτό που «είπε» ήταν συγκλονιστικό. Και πάλι μπράβο του.
*********************************************************************
Εκεί στη Συγγρού, επικοινωνείτε ο ένας όροφος με τον άλλο; Απλή απορία; Τι ξέρει; Τι ξέρει;
*********************************************************************
Αντωνάκη, κάποιοι έχουν ξεχάσει, όχι όλοι. Μιλάω για το σεβασμό σου προς τους θεσμούς και ειδικά αυτόν της προεδρίας της δημοκρατίας.
*********************************************************************
Τι κάνει ο Μπαλτάκος, Αντωνάκη; Ξαμολημένος είναι η με εντεταλμένη αποστολή; Τώρα ειδικά που δεν έχει και τους ηθικούς φραγμούς; Λέμε τώρα …ηθικούς, αλλά καταλαβαινόμαστε Αντωνάκη.
*********************************************************************
Παρέα άλλη μια Παρασκευή, προεδρικός Θάνος Ραφτόπουλος.
*********************************************************************
Στη φωτογραφία, ο τίμιος και ευθύς δημοκράτης πρόεδρος της ελληνικής δημοκρατίας που έτυχε να έχει δεξιές ιδέες.
