Τώρα θα μου πείτε που τα θυμήθηκα αυτά. Μια στιγμούλα και θα καταλάβετε. Προχθές μιλούσα με ένα φίλο στην Ελλάδα και το ότι καλοκαιράκι και Αύγουστος πια, μιλούσαμε για διακοπές. Ο φίλος μου που λέτε ετοιμαζόταν να πάει στο χωριό των πεθερικών του και να περάσει δέκα μέρες εκεί για να κάνει τα μπάνια της η μικρή του κόρη. Όχι ότι ο φίλος μου δεν συνηθίζει να πηγαίνει στο χωριό των πεθερικών, αλλά πάντα ήταν για ένα σαββατοκύριακο. Τώρα το χωριό έγινε διακοπές.
Το χωριό έγινε διακοπές και το ταβερνάκι με το χταποδάκι και το ουζάκι έγινε σουπερμάρκετ και η απέραντη ακρογιαλιά είκοσι λεπτά ποδαράτο. Τώρα πια δεν έχει πάμε στο καφέ για φραπέ και το βράδυ σε ταβερνάκι να ακούσουμε ρεμπέτικα. Τώρα το βράδυ καθόμαστε στο σπίτι, στην αυλή και πίνουμε φραπέ ακούγοντας τα τζιτζίκια. Θα μου πείτε καλύτερα.
Καλύτερα; Μωρέ εγώ ζηλεύω. Και τι θα έδινα να ήμουν στις Μηλιές στην αυλή, με ένα καφεδάκι και να ακούω τα τζιτζίκια. Πως το είπε ο Σαιξπηρίκος; Το βασίλειο μου για ένα καφεδάκι στην αυλή με τα τζιτζίκια. Έτσι ακριβώς. Αλλά κανένας δεν με υποχρέωσε, επιλογή μου. Θέλω μου. Ο φίλος μου όμως δεν έχει άλλη επιλογή και μη μου πείτε ας μην πάει διακοπές ή ότι υπάρχουν κι άλλοι που δεν έχουν ούτε αυτή τη πολυτέλεια. Έχετε δίκιο αλλά αυτό δεν αναιρεί το ότι ο φίλος μου όπως και η πλειονότητα των ελλήνων αυτή τη στιγμή θα προσαρμόσει τις ολιγοήμερες διακοπές τους στα περιορισμένα κουκιά τους.
Κι εκεί ήταν που με χτύπησε. Εγώ θυμάμαι με μια δόση νοσταλγίας τη φωνή της γιαγιάς μου να μου λέει να τελειώσω το μπιφτέκι μου γιατί εκείνη στη κατοχή δεν είχε δει μπιφτέκι ούτε ζωγραφιστό. Κι από τη χροιά της φωνής της άκουγα την πείνα που είχε περάσει τότε και τον πόνο που της έφερνε η ανάμνηση και απλά σκέφτηκα, θα έρθει η μέρα που η κόρη του φίλου μου θα πει το ίδιο στα παιδιά της;
Δεν προσπαθώ να συγκρίνω την κατοχή με αυτά που παίρνει η Ελλάδα σήμερα, όσο μαύρα και οδυνηρά να είναι. Αλλά ταυτόχρονα βλέποντας εικόνες άστεγων, πεινασμένων, να τραβιούνται για μια σακούλα πορτοκάλια, δεν μπορείς να μην νιώσεις οδύνη. Τότε πέθαιναν από πείνα, σήμερα αυτοκτονούν από αξιοπρέπεια πριν πεινάσουν. Και οι πολλοί προσπαθούν να περάσουν διακοπές στα πεθερικά με ότι τους έχουν απομείνει ακόμα.
Ξέρετε υπάρχει κάτι περά από τον θυμό. Είναι όταν ο θυμός δεν είναι πια αρκετός. Όταν οι λέξεις δεν είναι πια αρκετές. Έχω φίλο που έχει ζήσει όλη την τρέλα του άστεγου. Έχω φίλους που είναι άνεργοι και επιβιώνουν δεν ξέρω πως και υπάρχουν κι άλλοι που δεν μου λένε την αλήθεια προσπαθώντας να κρατηθούν με πολύ κόπο στα τελευταία ίχνη αξιοπρεπείας που τους έχουν μείνει.
Κάθε φορά που ακούω ότι κοντεύουν να τελειώσουν τα μνημόνια ανατριχιάζω, κάθε φορά που ακούω ότι έχουμε πλεόνασμα τρελαίνομαι. Μα κι αυτή η Αργεντινή με τρελαίνει. Ρε τι με νοιάζει αν πτώχευσε η όχι η Αργεντινή, εδώ υπάρχουν άνθρωποι στο Παγκράτι που κοιμούνται σε παγκάκια και άλλοι που περιμένουν να σκοτεινιάσει για να πάνε στην εκκλησία να πάρουν αποφάγια μην και τους δει κανένας.
Κάποια στιγμή το μεσημέρι κοιτώντας τις ειδήσεις είδα ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός είπε ότι δεν υπάρχει καιρός για διακοπές. Η κυβέρνηση δεν έχει καιρό για διακοπές. Και δεν θύμωσα. Απλά έκανα πως δεν το είδα. Αλλά ήταν εκεί κι εγώ μπορεί να έκανα ότι δεν το έβλεπα, αλλά εκείνο με κοίταζε με μάτια γουρλωμένα. Η κυβέρνηση δεν πάει διακοπές και το διαδηλώνουμε περήφανα. Φαντάζομαι οι άστεγοι στο Άλσος Παγκρατίου και οι πεινασμένοι στον Άγιο Σώστη νιώθουν καλύτερα τώρα που ο πρωθυπουργός μας δεν θα πάει διακοπές.
Για το φίλο μου τον άστεγο έχετε ξαναδιαβάσει εδώ στο apospeis.gr με την ανοιχτή επιστολή που ευγενικά είχε εκδώσει η διεύθυνση του περιοδικού. Ξέρετε, ευγνωμονώ το ιντερνέτ και το φατσοβιβλίο. Δεν κάνω πλάκα. Χαίρομαι που κάπως του έμεινε το κομπιούτερ του η ότι βρίσκει κάπως κομπιούτερ να επικοινωνήσει και κάθε μέρα η πρώτη μου δουλεία είναι να δω αν έχει βάλει κάτι. Εξήντα δύο χρονών άνεργος από την αρχή της κρίσης και σταδιακά βλέποντας τα πάντα γύρω του να χάνονται, μέχρι που έχασε και το σπίτι του και γύρισε στο πεζοδρόμιο.
αυτόν τον άνθρωπο ο Έλληνας πρωθυπουργός λέει ότι δεν θα πάει διακοπές για να φροντίσει για το πλεόνασμα, για την είσοδο μας στις αγορές και για να είναι καλά η Ελλάδα το 2021. Πόση αλαζονεία ρε γαμώτο.
Άκουγα το μεσημέρι την Βούλτεψη να μιλάει για το πώς θα σώσει την Ελλάδα ο Σαμαράς και πόσο ο λαός τον εμπιστεύεται και αναρωτιόμουν αν ήξερε ότι η Μαρία Αντουανέτα, να αυτή με το παντεσπάνι, κατέληξε στη λαιμητόμο. Δεν μπορείς πια να θυμώσεις, είναι τέτοια η αλαζονεία που σου κόβει ακόμα και τον θυμό.
Κι επειδή δεν πήγε για διακοπές ο Σαμαράς και οι υπόλοιποι της συμμορίας που κυβερνάνε αυτή τη στιγμή, αποφάσισαν να τιμωρήσουν τους Έλληνες. Και επανέφεραν ένα νόμο, ενός άλλου εγκληματία της συμμορίας (που σήμερα καταστρέφει την Τράπεζα της Ελλάδος), τον νόμο ΕΝΦΙΑ. Έτσι για να σιγουρευτούν ότι θα πληθύνουν οι άστεγοι στην Ελλάδα. Γιατί σου λέει, για να πάει στα πεθερικά του για δέκα μέρες κάτι του έχει μείνει, ας του πάρουμε το σπίτι των πεθερικών του.
Εδώ παρενθετικά θέλω να πω κάτι. Καιρό τώρα ακούω ότι οι «ξένοι» δεν εγκρίνουν τον βαθμό ιδιοκτησίας κατοικίας που υπάρχει στην Ελλάδα και θέλουν να το κατεβάσουν στο 40%. Και τι την νοιάζει την Μέρκελ; Μήπως ζηλεύει η θα πάρει ποσοστά;
Λοιπόν στο θέμα υπάρχει μια αλήθεια αλλά όχι εκεί που συνομοσιολογικά την ψάχνετε. Στο εξωτερικό και ειδικά στη βόρειο Ευρώπη υπάρχουν τα οικοδομικά τραστ που είναι και λίγο τράπεζες. Όταν λοιπόν το κράτος δίνει άδεια για την οικοδόμηση μιας περιοχής (όπως το ελληνικό τώρα τελευταία) αυτές οι οικοδομικές εταίρες ανταγωνίζονται για το ποια θα πάρει τη δουλειά (όχι μόνο μια όπως στο Ελληνικό τώρα τελευταία). Όποια κερδίσει και οικοδομήσει την περιοχή στη συνεχεία με συνεργασία με τράπεζες πουλάει, υπενοικιάζει ή νοικιάζει διαμερίσματα και μαγαζιά. Αυτό στην Ελλάδα δεν υπάρχει η καλύτερα τώρα ξεκινάει.
Αυτοί λοιπόν που ανησυχούν γιατί μπορείς να προσλάβεις έναν μηχανικό και με ένα φίλο αρχιτέκτονα μπορείς να στήσεις σπίτι στην Ελλάδα μέχρι πολυκατοικία είναι αυτοί οι μεγάλο-οικοδομικοί καρχαρίες και όχι η Μέρκελ. Δεν είναι ξένοι, αλλά οι γνωστοί άγνωστοι συνδαιτυμόνες του νυνπρωθυπουργού και νταβατζήδες ενός προηγούμενου. Είναι αυτοί που ελέγχουν την ενημέρωση σας με μεgαλα κανάλια, την κυκλοφορία σας με διόδια και θέλουν να ελέγξουν και τη χέστρα που έχετε στο σπίτι σας. Άντε μη λέμε ονόματα τώρα γιατί συντρώγουν και με τον Αντωνάκη και μη στραβοκαταπιούν.
Και ο Φιλανδός, και ο Ολλανδός και ο Γερμανός θέλουν να βάλλουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους και θέλουν και το παΐδι τους να έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια. Και ο Φιλανδός, ο Ολλανδός και ο Γερμανός θα κάνουν τα πάντα να αποκτήσουν αυτό το κεραμίδι ακόμα και το σκατό τους παξιμάδι και πολλοί θα χρεωθούν στη τράπεζα, όπως ακριβώς και ο σύγχρονος Έλληνας. Αν θέλετε να βρείτε ποιος δεν θέλει τον Έλληνα να έχει ιδιοκτησία και δικαίωμα επιλογής ποιος θα του κτίσει το σπίτι του και πως θα είναι αυτό το σπίτι, ψάξτε το στην αυλή αυτού που ξεπούλησε την Αγροτική Τράπεζα στους νταβατζήδες με τραπεζιτικά και οικοδομικά συμφέροντα, στη Συγγρού κι όχι στο Βερολίνο.
Ξέρετε έχω μια προσωπική φοβία με τις λέξεις. Πιστεύω ότι οι λέξεις όταν χρησιμοποιούνται χωρίς σκέψη αποκτούν ζωή από μόνες τους. Γι αυτό και είμαι πολύ προσεκτικός στις λέξεις που χρησιμοποιώ. Στην αρχή σας μίλησα για τον πατερά μου και την κατοχή. Όχι η Ελλάδα – παρ’ ότι ακούω πολλούς να το αναφέρουν – δεν ζει καμία κατοχή σήμερα. Θυμάμαι τις ιστορίες του πατέρα μου σαν να τις ακούω τώρα. Δεν υπάρχουν κατοχικά στρατεύματα στην ακρόπολη και δεν υπάρχουν νεκροί από σφαίρες στις δρόμους, εκτελεστικά αποσπάσματα και χωριά καμένα μέχρι τα θεμέλια.
Όχι η Ελλάδα – παρ’ ότι ακούω πολλούς να το αναφέρουν – δεν έχει δικτατορία αυτή τη στιγμή. Την δικτατορία την έζησα και ξέρω. Αν υπήρχε δικτατορία αυτή τη στιγμή, κανένας σας δεν θα μπορούσε να με διαβάσει για να ξεκινάμε από κάτι απλό. Υπάρχει όμως Σαμαράς, υπάρχει Βούλτεψη, υπάρχει Βορίδης, υπάρχει Γιακουμάτος, υπάρχει Βενιζέλος, υπάρχει ο Κυριάκος, υπάρχει Χρυσοχοΐδης , υπάρχει Βαρβιτσιώτης. Και επειδή δεν υπάρχει κατοχή και δικτατορία όλα αυτά τα υπόλοιπα μιας διαφθαρμένης εποχής, πρέπει να φύγουν το συντομότερο πριν καταστρέψουν ότι έχει απομείνει από την Ελλάδα.
Και όταν ο πρωθυπουργός λέει ότι δεν θα πάει διακοπές αποδεικνύει και την άγνοια του για τις ευθύνες του αλλά και την αλαζονεία του. Ο πρωθυπουργός ορίζεται από τον λαό όχι για να δουλεύει πενθήμερο οκτάωρο με διακοπές με αποδοχές αλλά για να υπηρετήσει τον λαό που τον όρισε εκεί που είναι. Αλλά που να τα καταλάβει αυτά η συμμορία που πρωθυπουργεύει αυτή τη στιγμή. Και είναι τέτοια η αλαζονεία του που βουβαίνει ακόμα και τον θυμό.
********************************************************************
Αντωνάκη τι μαγειρεύεις με τη City Bank; Αλά Αγροτική τη μαγειρεύεις; Με γαρνιτούρα Πειραιώς;
********************************************************************
Γιατί ένας δήμαρχος έχει τόση πρόσβαση σε γραφεία ακόμα και πρωθυπουργικά; Μήπως γιατί κάποιος με ποδοσφαιρικές άκρες και λιμάνια παντιέρα σπρώχνει πράγμα; Ε, Αντωνάκη, γιατί;
********************************************************************
‘Αδωνι μιλάς!!!
********************************************************************
Εσύ με το τσεκούρι, αφήνεις τη Βούλτεψη να ξεφτιλίζεται γιατί κάτι ετοιμάζεις; Και η Σοφούλα σε βολεύει σε αυτό που ετοιμάζεις;
********************************************************************
Έτσι μια απορία, αν δεν είχατε μπαμπά, Κυριάκο, Όλγα, Μιλτιάδη, και μεgάλα γλειψίματα, θα σας ήξερε ο θυρωρός σας;
********************************************************************
Για άλλη μια Παρασκευή και πολύ επίκαιρα μου κάνει παρέα ο Θάνος Ραφτόπουλος με σκίτσο του.
********************************************************************
Στη φωτό, για αυτούς που δεν πάνε διακοπές για να κρατήσουν παρέα στον Αντωνάκη, που παλεύει κάτω από το air–condition για να μας ξαναβάλει στις αγορές και να φέρει πλεόνασμα για να πληρώσουμε τους τοκογλύφους.
