Το μυαλό μου είχε σταματήσει και το μόνο πράγμα που μπορούσα να σκεφτώ ήταν, μπας και βγήκαμε από την ΕΕ και ξεχάσαν να μου στείλουν το μέμο; Την κοίταξα γεμάτος ανησυχία και την ρώτησα, μήπως ξέρετε κάτι που δεν ξέρω; Η κοπέλα τον Ιονέσκο δεν πρέπει να τον ήξερε αλλά εκείνη τη στιγμή είμαι σίγουρος σκεφτόταν ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα και ίσως θα έπρεπε να καλέσει κάποιον.
Τι εννοείτε; Με ρώτησε, αυτή τη φορά λιγότερο ευγενικά. Μα την τελευταία φορά που έλεγξα, και είναι μόλις λίγη ώρα πριν, η Ελλάδα ήταν ακόμα μέλος της ΕΕ και δεν χρειαζόμουν βίζα για να πάω στην Ιταλία. Α! Είπε ξανακοιτώντας το διαβατήριο μου, καλό σας ταξίδι λοιπόν και ελπίζω οι Ιταλοί να ξέρουν κάτι περισσότερο από μένα!
Μετά από τεσσεράμισι ώρες βρέθηκα επιτέλους Μπολόνια αλλά δεν σας κρύβω ότι για τεσσεράμισι ώρες αναρωτιόμουν τι θα γίνει στον έλεγχο διαβατηρίων στην Ιταλία και όταν επιτέλους στάθηκα στην έξοδο του αεροδρομίου χρειάστηκα διπλή επέμβαση τσιγάρου για να συνέλθω από το καρδιοχτύπι. Τώρα μη μου πείτε ότι η κοπελίτσα που δουλεύει στο γκισέ του αεροδρομίου στη Βιέννη δεν ήξερε τι έλεγε, ότι ήταν χαζή ή ότι μου έκανε πλάκα.
Η αλήθεια είναι ότι σχετικά με το τι συμβαίνει στον ευρωπαϊκό νότο αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας τέτοιος βαθμός παραπληροφόρησης που αγγίζει τα όρια του παραλόγου. Και βέβαια όπως έχω τονίσει πολλές φορές δεν έχει καμιά σημασία τι λένε οι κυβερνήσεις και οι νόμοι, αυτοί που βρίσκονται πίσω από τον γκισέ έχουν την ίδια μεgαλη πληροφόρηση που έχει και ο μέσος Έλληνας σχετικά με το τι συμβαίνει σε άλλες χώρες.
Αλλά έφτασα στη Μπολόνια έφτασα και στο ξενοδοχείο μου και συνάντησα και κάποιους Ιταλούς φίλους που με περίμεναν για έναν πραγματικό καπουτσίνο. Και όπως ήταν φυσικό αφού ξεπεράσαμε φιλικά το πρόβλημα του ποιο είναι το καλύτερο ελαιόλαδο, το ιταλικό ή το ελληνικό – παλιά διαφωνία με του Ιταλούς φίλους μου που έχει γίνει η αιτία και αφορμή για φανταστικά φαγοπότια – φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση.
Η γενική διαπίστωση ήταν ότι η κατάσταση στην Ιταλία είναι τουλάχιστον παράλογη – να που ήρθε πάλι ο Ιονέσκο – και σχιζοφρενική. Από τη μια πλευρά η Ιταλία με τα εργοστάσια της και την οικονομική ισχύ κάποιων οικονομικών κλάδων – εδώ συμπεριλαμβάνεται και το Βατικανό και μη γελάτε γιατί αν γελάσατε δεν έχετε ιδέα για την ισχύ που έχει το Βατικανό στην οικονομική ζωή της Ιταλίας – είναι υπολογίσιμος παίκτης στην ευρωπαϊκή οικονομία από την άλλη το εξωτερικό χρέος της ιταλικής κυβέρνησης μπορεί να γονατίσει και ίσως να διαλύσει το Ευρώ.
Τα νέα μέτρα της κυβέρνησης Μόντι είναι καθαρό μήνυμα, οι φτωχοί θα φτωχαίνουν περισσότερο και οι πλούσιοι θα πλουτίσουν περισσότερο. Ήδη οι πολλοί έχουν νιώσει την πραγματικότητα και η ανεργία μπορεί να μην φτάνει επίπεδα Ελλάδας και Ισπανίας αλλά έχει αρχίσει να χτυπάει τους νέους και να αυξάνεται με μαθηματική ακρίβεια. Και μιας και μιλάμε για ακρίβεια αυτή ήταν κοινή διαπίστωση από όλους τους συνομιλητές μου, η κατάσταση στην αγορά έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο κι ας λένε ότι θέλουν οι κυβερνητικές ανακοινώσεις.
Οι μετανάστες έχουν στοχοποιηθεί και εδώ μόνο που εδώ υπάρχει και ρατσισμός μπόνους. Οι βόρειοι με τους νότιους. Οι βόρειοι πιστεύουν χρόνια τώρα ότι “ταΐζουν” τους νότιους και τώρα έχουν ακόμα ένα όπλο στη φαρέτρα τους. Η χώρα βυθίζεται γιατί όλα τα λεφτά πάνε στους τεμπέληδες του νότου! Οι χαρακτηρισμοί από ότι μπορείτε να φανταστείτε πλούσιοι και μάλιστα ποιο οξυμένοι από κάθε άλλη φορά. Και εκεί ήταν που άκουσα και κάτι που ακούω τώρα τελευταία και από την Ελλάδα όχι για λίγκα αλλά για …τάγματα. Φυσικά δεν είναι όλοι όσοι υποστηρίζουν αυτές τις απόψεις ιδεολογικά με την Λίγκα του Βορά άλλα να, τους προσφέρει απαντήσεις στη άσχημη κατάσταση που βρίσκονται. Τώρα τι απαντήσεις μπορεί να προσφέρει ένα παρακόμμα που αντιμετωπίζει ρατσιστικά ακόμα και τους συμπατριώτες του εγώ δεν το καταλαβαίνω.
Αλλά εκεί που αρχίσαμε με γέλιο και τελειώσαμε με κλάματα ήταν με την επανεμφάνιση του καβαλιέρο. Μάλιστα, ο κύριος Μπερλουσκόνι επιστρέφει και μάλιστα δριμύτερος. Και το δριμύτερος δεν πάει στη δύναμη που πιθανώς να του δίνουν οι πολλαπλές δόσεις Βιάγκρα που καταναλώνει ημερησίως αλλά στο ότι υπάρχει ρεύμα που θα τον ψηφίσει και όχι απλά θα τον ψηφίσει αλλά μπορεί και να τον ξαναφέρει στην εξουσία.
Γιατί όμως ένας λαός που βρίσκεται με το ένα πόδι στον γκρεμό θέλει να ξαναφέρει στην εξουσία τον άνθρωπο που όχι μόνο τον έσπρωξε προς τον γκρεμό τα τελευταία δέκα χρόνια αλλά και κέρδισε οικονομικά από το σπρώξιμο. Αν στην Ελλάδα υπάρχουν υποψίες και ενδείξεις ότι κάποιοι ακόμα και μέσα από το πολιτικό κατεστημένο κερδοσκόπησαν με την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδος στην Ιταλία για τον Μπερλουσκόνι δεν υπάρχουν αμφιβολίες. Ο Μπερλουσκόνι θρασύτατα καταπάτησε όλες τις αρχές και τους νόμους για προσωπικό του όφελος, φτάνοντας στο σημείο να φτιάξει νόμους που θα τον έβγαζαν λάδι την ίδια ακριβώς στιγμή που έκανε τις λαδιές του.
Αλλά την ίδια στιγμή ο Σίλβιο ήταν …άντρας. Και με μικρούλες πήγαινε και με μεγαλούτσικες περπατούσε και εμφύτευση έκανε στην καράφλα του και άμα λάχει έκανε και την αρπαχτή του. Και τις γυναίκες αγαπούσε πολύ όπως έλεγε και εκείνο το τραγούδι. Ο Μπερλουσκόνι πέρναγε την κρίση της μέσης ηλικίας για ένα ολόκληρο λαό μαζί με ένα ολόκληρο λαό και ένας ολόκληρος λαός τον παρακολουθούσε με την ίδια δίψα και αγωνία που παρακολουθεί τα ρεάλιτη σόου που γεμίζουν τις τηλεοράσεις μας. Άλλωστε ο Μπερλουσκόνι δεν έκανε τίποτα περισσότερο η τίποτα λιγότερο από αυτό που ήθελε και θέλει να κάνει ο κάθε σαραντάρης, πενηντάρης και εξηντάρης στην εποχή της αρπαχτής. Ακόμα και τώρα μπροστά στα προβλήματα και τα αδιέξοδα το όνειρο του μέσου Έλληνα και του μέσου Ιταλού συνεχίζει να είναι μια αρπαχτή.
Αλλά το σημαντικό δεν είναι ούτε εδώ. Το σημαντικό είναι ότι ο Μπερλουσκόνι “μιλάει” μπροστά στη κάμερα. Δεν έχει σημασία το πως και το γιατί, για μια δεκαετία ο Μπερλουσκόνι ήταν καλεσμένος παντού και σε φωτογραφίες με όλους, από τον Πάπα μέχρι τον Μπους – θυμάστε τις φωτογραφίες με τα καουμπόικα καπέλα; – και από τον Μαντέλα μέχρι τις Σπάϊς Γκιρλς. Τώρα ο Μόντι μοιάζει περισσότερο με δημόσιο υπάλληλο που κάθε τόσο παρακαλάει την Μέρκελ να του δώσει παράταση. Ο Μπερλουσκόνι έδινε μέσα από την γυφτομαγκιά του και τους γελοίους του θεατρινισμούς αλλά ακόμα και με τη σκοτεινή και μαφιόζικη πλευρά του κάτι από τη χαμένη αξιοπρέπεια στους Ιταλούς. Ο Μόντι μπορεί να παλεύει και να έχει και σχέδιο και τα πάντα αλλά πολύ φοβάμαι ότι οι ιταμοί θα ξαναψηφίσουν τον Σίλβιο γιατί οι Γερμανοί μπορεί να πιέζουν αλλά το κοντό αντράκι τους …….. και πως να το κάνουμε μπροστά στη χαμένη μας τιμή το μέγεθος δεν έχει καμιά σημασία!!!
Και με τον Μπερλουσκόνι κανένα κοριτσάκι δεν θα τόλμαγε να αμφισβητήσει αν η Ιταλία είναι ακόμα μέλος της ΕΕ αλλά θα χασκογέλαγε με τα καμώματα του καβαλιέρε! Και για άλλη μια φορά θα αποδειχτεί ότι δεν ήταν ο Μπερλουσκόνι που κέρδισε αλλά ο Μόντι που έχασε. Και το λάθος έγκειται στο ότι ένας ολόκληρος λαός “εκπαιδεύτηκε” με λάθος προσδοκίες.
Και κάτι τελευταίο, την δεκαετία του 90 έγινε μεγάλος λόγος σε όλη την Ευρώπη για το τέλος της εποχής των προσωπικοτήτων στις διακυβερνήσεις των κρατών (στιλ Βίλι Μπραντ, Μιτεράν, Σμιτ, Θάτσερ κλπ) και την αρχή της εποχής των …μάνατζερ! Έτσι και στην Ελλάδα μας προκύψαν “μάνατζερ” στιλ Σημίτη κλπ. Έχω την αίσθηση όμως ότι δεν ήρθε το τέλος της εποχής των προσωπικοτήτων αλλά ακόμα και με το αρνητικό του παράδειγμα ο Μπερλουσκόνι μας δείχνει ότι αυτό που τελείωσε ήταν οι …προσωπικότητες!
