«Θα προτιμήσει λοιπόν να εφαρμόσει το πρόγραμμά του και να συγκρουστεί με τους δανειστές; Θα προτιμήσει την «πτωχή πλην τίμια Ελλάδα»; Θα προτιμήσει να ταΐσει τους Έλληνες «ψωμί κι αξιοπρέπεια», όπως είχε πει με στόμφο σύμβουλός του και νυν υπουργός; Θα προτιμήσει να υλοποιήσει το πρόγραμμά του όχι με ευρώ αλλά με εθνικό νόμισμα τη δραχμή;»
Η επιλογή που έκανε για να οδηγήσει τη χώρα σε ένα δημοψήφισμα με παραπλανητικό ερώτημα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο κ. Τσίπρας επέλεξε τη δραχμή και ότι ποτέ δεν είχε δίλημμα. Πάντα ήταν πιστός στις ιδεολογικές δεσμεύσεις του. Απλά η επιλογή της ρήξης ήταν το όχημα για να υλοποιήσει το στόχο του και αποδείχθηκε λίγο «μπαγασάκος», όπως λέει ο λαός, και κατάφερε να μας ξεγελάσει όλους.
Αλλά αν αυτό δεν είχε τεράστιες οικονομικές και εθνικές επιπτώσεις για τη χώρα μας, ίσως να ήταν και χαριτωμένο, όπως τα γελάκια του κ. Τσίπρα στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής. Δυστυχώς όμως είναι δραματικά τραγικό γιατί οδηγεί την Ελλάδα σε οικονομική και εθνική καταστροφή.
Βέβαια όλο αυτό το διάστημα η κυρία Κωνσταντοπούλου το έλεγε: «Αυτή η Βουλή δεν πρόκειται να ψηφίσει μνημόνιο», αλλά εμείς δεν την πιστεύαμε. Νομίζαμε ότι τελικά ο κ. Τσίπρας ανάμεσα στη ρήξη με τους δανειστές και τη ρήξη με το κόμμα του θα προτιμούσε το δεύτερο. Η ζωή απέδειξε ότι προτίμησε το πρώτο.
Το ερώτημα λοιπόν που πολλοί θέτουν είναι αν θα επιμείνει μέχρι τέλους. Η απάντηση είναι παρακινδυνευμένη. Απορρίπτοντας και την τελευταία χθεσινοβραδυνή πρόταση Γιούνκερ, η οποία, υπό τις παρούσες συνθήκες αποτελούσε την καλύτερη, μέχρι σήμερα, βάση για συζήτηση και συμφωνία, ουσιαστικά μας έδειξε ποια είναι η επιλογή του. Ό,τι και να προσφέρει πλέον ο κ. Γιούνκερ στον κ. Τσίπρα, ο κ. πρωθυπουργός θα το απορρίψει γιατί έτσι επιβάλει η ιδεοληψία του και το κόμπλεξ του απέναντι στην Ευρώπη το οποίο πλέον έχει αποκαλυφθεί.
Μόνο που ο κ. Τσίπρας, ο οποίος επιχειρεί να οικοδομήσει ένα νέο καθεστώς υφαρπάζοντας με ψευδεπίγραφα ερωτήματα την έγκριση του λαού (κάτι ανάλογο έκανε και ο Χίτλερ για να δικαιολογήσει τις θηριωδίες του), πρέπει να καταλάβει ότι τα καθεστώτα γκρεμίζονται. Και γκρεμίζονται με πάταγο… οι δε πρωταγωνιστές τους συνήθως φεύγουν με… ελικόπτερα, αν έχουν καύσιμα να πετάξουν.
Η ευθύνη της αντιπολίτευσης
Βλέποντας την πορεία του κ. Τσίπρα και την έλλειψη οποιασδήποτε σοβαρής αντιπολίτευσης, δύο μήνες μετά (2 Απριλίου) σε αυτήν εδώ τη στήλη, είχα γράψει:
«Η ρευστότητα των εξελίξεων σε εθνικό επίπεδο επιβάλλει το άμεσο ξεκαθάρισμα του ηγετικού προβλήματος στη ΝΔ. Ο κ. Σαμαράς παραμένει ακόμα στην ηγεσία προβάλλοντας μια το επιχείρημα της «Αριστερής παρένθεσης» και μια το ότι δεν μπορεί τώρα που η Ελλάδα κινδυνεύει να οδηγηθεί στα βράχια να ξεκινήσουμε διαδικασίες αλλαγής ηγεσίας. Όλα αυτά είναι δικαιολογίες για να παραμείνει στη θέση του. Αν οι διαδικασίες είχαν ξεκινήσει την επομένη των εκλογών σήμερα η ΝΔ θα είχε εδραιωμένη μια νέα ηγεσία απαλλαγμένη από τα προβλήματα και τα λάθη του παρελθόντος».
Και κατέληγα:
«Τα κορυφαία στελέχη της ΝΔ πρέπει λοιπόν να καταλάβουν ότι αυτή τη στιγμή το πρόβλημα ηγεσίας δεν είναι πρόβλημα του κόμματος. Όταν το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν μπορεί να ασκήσει επαρκώς τα καθήκοντά της και να αποτελέσει εναλλακτική λύση για τη χώρα, τότε το πρόβλημα δεν είναι κομματικό, αλλά εθνικό. Και ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του».
Αλήθεια, πώς άραγε να νιώθουν σήμερα τα κορυφαία στελέχη της ΝΔ;
Πώς νιώθουν όταν οι υπερασπιστές του «όχι» παρουσιάζουν τον κ. Σαμαρά ως… «μπαμπούλα» που έρχεται δικαιωμένος αν υπερισχύσει το «ναι»;
Πώς νιώθουν όταν στην πιο κρίσιμη ώρα για τη χώρα δεν υπάρχει αξιόπιστο πρόσωπο να σηκώσει στους ώμους του την εκστρατεία υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ, υπέρ του «ναι» ;
Από τη μια ο κ. Τσίπρας και από την άλλη ποιος;
Ο λαός, μόνος, χωρίς ηγέτη;
Έχουν συνειδητοποιήσει πόσες ευθύνες θα φέρουν αν χαθεί η παραμονή της χώρας στο ευρώ για λίγες ψήφους;
Χθες αργά το βράδυ, ο κ. Γιούνκερ κατέθεσε μια νέα, βελτιωμένη πρόταση, που αποτελεί μια καλή βάση για συμφωνία. Και αυτήν την πρόταση ο κ. Τσίπρας, λίγες ώρες πριν την επίσημη χρεοκοπία της Ελλάδος, την απέρριψε αποκαλύπτοντας τον πραγματικό του εαυτό.
Ποιος θα πιέσει τον πρωθυπουργό να σκεφθεί το καλό της Ελλάδος και όχι το καλό του ΣΥΡΙΖΑ;
Τις κρίσιμες αυτές ώρες τα μάτια όλων στρέφονται στη χρυσή εφεδρεία της χώρας. Ο ρόλος του Κώστα Καραμανλή στη μάχη υπέρ του ευρώ, δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιοριστεί σε μια γραπτή δήλωση. Απαιτείται η ενεργός συμμετοχή του. Απαιτείται η γνώση, η εμπειρία του, αλλά και οι διασυνδέσεις που έχει στην Ευρώπη, γιατί ο Έλληνας θέλει να ξέρει, στην περίπτωση που υπερισχύσει το «ναι», ποιος θα είναι εκείνος που θα συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.
Το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου ο λαός δεν θέλει καν να το ακούσει. Και η Φώφη και ο Σταύρος, δεν έχουν ούτε την εμπειρία, ούτε τη γνώση για να κάνουν τη διαπραγμάτευση.
Συνεπώς η μόνη λύση που προσφέρει ασφάλεια και στον Έλληνα και στην Ευρώπη είναι ένα τρίτο πρόσωπο. Όποιος γνωρίζει άλλον πλην του Κώστα Καραμανλή, ας τον υποδείξει όσο είναι καιρός και ας τον καλέσει να μπει μπροστάρης στη σωτηρία της χώρας.
Μόνο που το ζήτημα είναι ότι πρέπει να κληθεί τώρα, όσο προλαβαίνει να σώσει κάτι από την αξιοπρέπεια της χώρας. Διαφορετικά οι ζημιές για την Ελλάδα θα είναι, όπως και ο ίδιος ο κ. Καραμανλής είπε, «μη αναστρέψιμες»
