Το Μέγαρο Μαξίμου πρέπει να καταλάβει ότι ένας τρόπος για να απεγκλωβιστεί από τα αδιέξοδα που η προεκλογική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε, είναι η διαμόρφωση εθνικής θέσης με τη συμμετοχή των λοιπών κομμάτων της αντιπολίτευσης. Και ως εντολοδόχος της απόφασης των πολιτικών αρχηγών αλλά και της βούλησης του λαού που εκφράσθηκε μέσω των τελευταίων εκλογών, να διαπραγματευθεί την τελική λύση. Μια λύση που η ίδια η κυβέρνηση δεν μπορεί να αποτυπώσει στο χαρτί και για το λόγο αυτό, υποτίθεται, ζητά χρόνο. Μια κοινή εθνικά θέση προσφέρει όπλα στον πρωθυπουργό και καθιστά πιο ισχυρό το αίτημα της χώρας να της δοθεί χρόνος.
Επίσης ο κ. Τσίπρας οφείλει να καταστήσει σαφές στους υπουργούς του, τους βουλευτές του και τα στελέχη της κάθε συνιστώσας που συναποτελούν το κόμμα του, ότι πρέπει να σωπάσουν. Κάθε δήλωση οιουδήποτε που δεν μετέχει στις διαπραγματεύσεις μόνο κακό κάνει στην τελική διαπραγμάτευση. Κάθε δήλωση αναρμοδίου προβλήματα δημιουργεί και λάθος εντυπώσεις. Δεν δίνει λύσεις. Όλα αυτά βέβαια, αν η κυβέρνηση επιδιώκει με ειλικρίνεια την εξεύρεση μιας εθνικά αξιοπρεπούς λύσης.
Όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει οι εταίροι μας να κατανοήσουν ότι ποτέ η ενωμένη Ευρώπη δεν λειτούργησε με τελεσίγραφα. Βασική αρχή της ήταν ο διάλογος και η αλληλεγγύη. Η σημερινή Ευρώπη, με τα έντονα εσωτερικά οικονομικά προβλήματα που έχει, είναι δύσκολο να δικαιολογήσει την αλλαγή του προγράμματος – μνημονίου προς το ευνοϊκότερο, στους λαούς της. Ωστόσο η ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που είναι μια ιστορία συμβιβασμών και αλληλοϋποχωρήσεων, δημιουργεί τις προϋποθέσεις – εφόσον υπάρχει η διάθεση και από τις δύο πλευρές- να βρεθεί λύση.
Το ναυάγιο του eurogroup της Δευτέρας έδειξε ότι η ελληνική κυβέρνηση – και συνεπώς η Ελλάδα- παραμένει απομονωμένη στην Ευρώπη. Μπορεί με τις ευρωπαϊκές περιοδείες τους οι κ.κ. Τσίπρας και Βαρουφάκης να απέκτησαν τη συμπάθεια μέρους της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, είτε για όσα επαναστατικά εξέφρασαν είτε για το life style τους, αλλά στην πράξη δεν βρέθηκε καμία χώρα να ταχθεί την ώρα της ψηφοφορίας στο πλευρό της Ελλάδος. Και μπορεί ο κ. Μοσχοβισύ να είχε δείξει στον κ. Βαρουφάκη άλλο κείμενο και τελικά άλλο να έφερε στη συνεδρίαση ο κ. Ντάυσελμπλουμ, τελικά όμως και ο κ. Μοσχοβισύ με το κείμενο Ντάυσελμπλουμ συντάχθηκε.
Ό,τι και να έλεγε το κείμενο Μοσχοβισύ, το αποτέλεσμα είναι που μετράει. Ας μην αναζητεί, λοιπόν, άλλοθι και δικαιολογίες ο κ. Βαρουφάκης ότι άλλο κείμενο του έδειξαν αρχικώς και άλλο έφεραν στη σύσκεψη και ας προσαρμοσθεί στη σκληρή πραγματικότητα. Και η σκληρή πραγματικότητα επιβάλει την άμεση εξεύρεση λύσης. Η οριστική ρήξη δεν οφελεί κανέναν αλλά κυρίως δεν οφελεί την Ελλάδα. Καλές οι κορώνες και ο υπερπατριωτισμός αλλά η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να γίνει Κύπρος ούτε για μια εβδομάδα. Αυτό οφείλουν όμως να το συνειδητοποιήσουν πρώτα από όλους οι κυβερνώντες και να αναρωτηθούν: πότε ήταν περισσότερο πατριώτης ο Πρόεδρος της Κύπρου κ. Αναστασιάδης; Όταν έλεγε το «υπερήφανο όχι» στην τρόικα, το οποίο υποστήριξε και ο ΣΥΡΙΖΑ, που είχε όμως ως αποτέλεσμα της κατάρρευση της οικονομίας του νησιού ή όταν μια εβδομάδα μετά επιδίωξε τον έντιμο συμβιβασμό;
