Για να συμβεί όμως αυτό εκτός από βελτίωση των δημοσιονομικών δεικτών πρέπει να βελτιώσουμε και κάτι πολύ πιο σημαντικό: Το επίπεδο της παιδείας μας. Τότε και μόνο τότε μπορεί να αποκτήσουμε άλλη αντίληψη, τότε και μόνο τότε θα μπορέσουμε να αποδώσουμε περισσότερο και να προσφέρουμε τα μέγιστα στην κοινή εθνική προσπάθεια για έξοδο από την πολύπλευρη κρίση που μαστίζει τη χώρα μας.
Το μήνυμα όμως που στέλνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τις προγραμματικές δηλώσεις της για τα θέματα παιδείας μέσω του αρμοδίου υπουργού αλλά και μέσω του κυβερνητικού εκπροσώπου, δεν αφήνει περιθώρια ελπίδας προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο μεν υπερυπουργός Παιδείας και Πολιτισμού κ. Μπαλτάς ξεκαθάρισε ότι πρώτο του μέλημα είναι να καταργήσει το νόμο Διαμαντοπούλου (αυτόν που δεν μπόρεσε να εφαρμόσει ο κ. Αρβανιτόπουλος και οι συν αυτώ), ο δε κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Σακελαρίδης όχι μόνο επιβεβαίωσε ως πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησης τη δέσμευση Μπαλτά, αλλά προχώρησε σε μια καινοφανή θεωρία για το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα.
Είπε ο κ. Γαβριήλ Σακελαρίδης σε συνένετυξή του στον ΣΚΑΙ, όταν ο κ. Άρης Πορτοσάλτε υπερασπιζόμενος το νόμο Διαμαντοπούλου του επισήμανε ότι είναι ένας νόμος που η προπροηγούμενη Βουλή υπερψήφισε με τη μοναδική για τα μεταπολιτευτικά χρονικά πλειοψηφία των 255 βουλευτών, ότι άλλοι ήταν τότε οι συσχετισμοί και άλλοι είναι σήμερα. Και προσέθεσε ότι το άθροισμα των κομμάτων που τότε εξέφραζαν τους 255 σήμερα είναι μειοψηφία στη Βουλή.
Η άποψη αυτή σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι επικίνδυνη, γιατί δεν αποδέχεται τη συνέχεια του κράτους. Έχει ίσως λογική για όσους γαλουχήθηκαν με τη νοοτροπία των καταλήψεων και το χτίσιμο των γραφείων των πρυτάνεων, αλλά δεν μπορεί να σταθεί σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Γιατί με τη λογική Σακελαρίδη θα πρέπει να αλλάξουν όλοι οι νόμοι που ψηφίσθηκαν από το 1974 και μετά, επειδή δεν τους έχει υπερψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αν κάποιος ισχυρισθεί ότι έχει το δικαίωμα μια κυβέρνηση να καταργεί νόμους που έχουν ψηφίσει προηγούμενες κυβερνήσεις όταν οι νόμοι αυτοί δεν συνάδουν με το πρόγραμμά της και έρχονται σε αντίθεση με την επιθυμία της κοινωνίας, η απάντηση είναι ότι σαφέστατα έχει το δικαίωμα αυτό μια νέα κυβέρνηση, εφ’ όσον συντρέχουν οι συγκεκριμένοι λόγοι. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, και με δεδομένο ότι η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ψήφος υπέρ ενός συγκεκριμένου προγράμματος αλλά εντολή να φύγουν όσοι άσκησαν μια σκληρή περιοριστική οικονομική πολιτική, μήπως η κυβέρνηση θα έπρεπε να λάβει περισσότερο υπ’ όψιν της την επιθυμία της κοινωνίας; Και πώς μπορεί να ξέρει η σημερινή κυβέρνηση την επιθυμία της κοινωνίας όταν δεν έχει κάνει διάλογο με την κοινωνία για το συγκεκριμένο ζήτημα που διαπραγματεύεται ο νόμος Διαμαντοπούλου (τη λειτουργία των ΑΕΙ και ΤΕΙ), αλλά αντιθέτως ο διάλογος που μέχρι σήμερα έχει κάνει περιορίζεται με τους κομματικούς αντιπροσώπους της στα πανεπιστήμια, δηλαδή με εκείνους που αντιδρούσαν γιατί εθίγοντο από την εφαρμογή του νόμου, όλους εκείνους που εκφράζουν μια παλιοκομματική νοοτροπία και στενά, προσωπικά στις περισσότερες περιπτώσεις, συμφέροντα;
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταλάβει ότι δεν της δόθηκε εντολή να ξηλώσει ό,τι θετικό είχαν κάνει οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Της δόθηκε εντολή να αλλάξει ό,τι σάπιο υπάρχει στην ελληνική πολιτική σκηνή και στην ελληνική οικονομία και κοινωνία. Η πρόθεσή της να ξεκινήσει τις αλλαγές από νόμους που έτυχαν της ευρύτατης εμπιστοσύνης του Κοινοβουλίου αλλά και της υγιούς ελληνικής κοινωνίας, όπως ο νόμος Διαμαντοπούλου είναι λάθος. Μπορεί να κάνει διορθώσεις ή βελτιώσεις σε ζητήματα που ούτε στο κράτος κοστίζουν οικονομικά, αλλά που ίσως δημιουργούν και αδικίες σε περίοδο οικονομικής κρίσης, αλλά και αυτές οι αλλαγές μπορούν να προκύψουν μέσα από έναν ουσιαστικό διάλογο. Δεν μπορεί όμως να αμφισβητεί τη συνέχεια μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και να δηλώνει ότι θα καταργήσει έναν νόμο που είχε συγκεντρώσει τη στήριξη των 255 από τους 300 βουλευτές, δηλαδή της συντριπτικής πλειοψηφίας των αντιπροσώπων της ελληνικής κοινωνίας, όχι γιατί τα κόμματα που τότε υπερψήφισαν το νόμο είχαν άλλα συμφέροντα, αλλά γιατί αναγκάστηκαν να τον ψηφίσουν υποκύπτοντας στην απαίτηση της πελιοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας. Όπως επίσης είναι επικίνδυνη για τη δημοκρατία η αντίληψη ότι επειδή άλλαξαν οι κομματικοί συσχετισμοί στη Βουλή, οι αντιπρόσωποί της έχουν το δικαίωμα να ξηλώσουν ό,τι κομματικά τους ενοχλεί. Κοινοβουλευτική δημοκρατία έχουμε. Και στην κοινοβουλευτική δημοκρατία υπάρχουν γραπτοί και άγραφοι κανόνες τους οποίους κατά παράδοση σέβονται τα κόμματα που υπηρετούν τον κοινοβουλευτισμό. Εκτός αν έχουμε ήδη επαναστατική κυβέρνηση και δεν το έχουμε καταλάβει…Αλλά εδώ μας έρχεται στο νου ο Διονύσης Σαββόπουλος και το περίφημο «Τιιιιι τρέχει; Μήπως έγινε επανάσταση;». Εντολή, πάντως, για κάτι τέτοιο δεν έχει ο κ. Τσίπρας. Συνεπώς- κι επειδή τον ψήφισε μεγάλη μερίδα του αστικού κόσμου- καλό θα ήταν να συμμαζέψει τέτοιου είδους νοοτροπίες γιατί τρομάζουν περισσότερο από τις διάφορες επαναστατικές κορώνες της «Αριστερής Πρωτοβουλίας», αφού αυτές οι νοοτροπίες αγγίζουν τον πυρήνα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Κι επειδή ο κ. Τσίπρας φιλοδοξεί, όπως αναφέρει, να είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων, ας φροντίσει να περιορισεί τις φιλοδοξίες των κομματικών συνδικαλιστών, αφού κι ο ίδιος γνωρίζει καλά ότι ο λαός για άλλο λόγο τον ψήφισε κι όχι για να δικαιωθεί το συνδικαλιστικό κατεστημένο του ΣΥΡΙΖΑ και των άρτι προσχωρησάντων παλαιοπασόκων. Από τη στιγμή που ο κ. Τσίπρας θελήσει να προχωρήσει σε διορθώσεις ή βελτιώσεις του νόμου Διαμαντοπούλου, ας κάνει ουσιαστικό και σε βάθος διάλογο και όχι προσχηματικό με εκείνους που κρατούν τις σφραγίδες του συνδικαλιστικού παλαιοκομματισμού. Τότε θα έχει και την κοινωνία μαζί του και εκείνους που τον ψήφισαν
