γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Οι κυβερνώντες σωστά εκτιμούν το διεθνές δίκαιο, αλλά είναι εντελώς αφελείς στο να το λατρεύουν. Τα γεγονότα γύρω μας το αποδεικνύουν εμφατικά. Φαίνεται πως ότι κάνουμε στην εξωτερική πολιτική στερείται διορατικότητας. Στηρίξαμε φανατικά τον Ζελένσκι με όπλα, με τον Αζοφίτη νεοναζιστή πολεμιστή στη Βουλή και με πόσες ακόμη διευκολύνσεις και βρισκόμαστε στη δυσμενή θέση των εχθρών, χωρίς ορατή στρατηγική επιδίωξη. Μια αποχώρηση μάλιστα των ΗΠΑ από την ειρηνευτική διαδικασία, θα μας βρει στον άξονα των εχθρών πολλαπλά ζημιωμένους. Επιπρόσθετα, καμία θετική συμμετοχή της χώρας μας δεν φαίνεται στην μεταπολεμική ανοικοδόμηση της Ουκρανίας. Εκλιπαρούμε απλά στο να είμαστε χρήσιμοι.
Στην πρόσφατη περίπτωση της Ι.Μ. Αγ. Αικατερίνης, η Ευρώπη, θρησκευτικά και πολιτιστικά αποχρωματισμένη, στέκει εντυπωσιακά αδιάφορη, χωρίς μάλιστα να μπορούμε να ζητήσουμε βοήθεια από την ισχυρή ομόδοξη Ρωσία.
15 αιώνες μετά και τα γεγονότα δείχνουν συρρίκνωση του Ελληνισμού. Το ιδιοκτησιακό καθεστώς που είναι το κύριο ζήτημα της υπόθεσης και όχι το αν θα μείνει η Μονή ελληνόρθοδοξη κατά την κυβερνητική προπαγάνδα, σαν ένα θρησκευτικό πάρκο με ατραξιόν μερικούς περιφερόμενους μοναχούς, παραπέμπεται στο απώτερο μέλλον. Οι οργισμένες δηλώσεις των ιεραρχών διαψεύδουν την κυβέρνηση. Εξυφαίναμε το αφήγημα της πολιτικής και γεωπολιτικής απομόνωσης του Ερντογάν και καταλήξαμε στην ξεδιάντροπη υπόκλιση του υπουργού εξωτερικών Γεραπετρίτη.
Χειρότερα ακόμη, στην αδιανόητη αποδοχή της Τουρκίας ως εταίρος στους αμυντικούς εξοπλισμούς στην Ευρώπη, κάνοντας τον Δένδια να ονομάσει τον κανονισμό Safe ως κανονισμό της κερκόπορτας.
Η παντελής έλλειψη αποφασιστικότητας ή εσκεμμένης αδράνειας, όπως αποδείχθηκε στην περίπτωση του καλωδίου στην Κάσο, δεν δείχνουν ήρεμα νερά, παρά έμμεση φινλανδοποίηση. Η περίπτωση δε του τουρκο-λιβυκού μνημονίου πιθανότατα θα αποτελέσει μια νέα ήττα, καθώς ο στρατηγός Χάφταρ, που τόσα είχε επενδύσει πάνω του η κυβέρνηση, φαίνεται να θέλει να το επικυρώσει. Βαρύγδουπες οι κορώνες του Κυριάκου στη 3η Διάσκεψη του ΟΗΕ για τους Ωκεανούς, αλλά θαλάσσια πάρκα θα κάνουμε ένα στο Ιόνιο Πέλαγος και ένα στις νότιες Κυκλάδες. Στο κεντρικό ή ανατολικό Αιγαίο θα περιμένουμε άδεια από ποιόν;
Η εξωτερική πολιτική, πέρα από βαρύγδουπες κορώνες, εξαντλείται σε ανώφελες χειραψίες και φωτογραφίες, στο βωμό της κυβερνητικής προπαγάνδας, αλλά η αποφυγή της πραγματικότητας δεν σημαίνει πολιτική και γεωπολιτική ορατότητα.
Η γεωπολιτική νομοτέλεια απαιτεί να διεκδικείς ακόμη και το εύλογο δίκαιο, για να έχεις από-λαμβάνειν. Στο ραγδαία λοιπόν μεταβαλλόμενο περιβάλλον απαιτείται επαναπροσδιορισμός της εξωτερικής πολιτικής, καθώς η χώρα μας καθίσταται μια φοβική νησίδα, εν μέσω βερμπαλισμών και ανούσιων αφηγημάτων δικαιοσύνης.
