γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Αναμφίβολα ο Τραμπ είναι αφοσιωμένος στους στόχους του. Όντας αρκετά επιδέξιος, πιεστικός και επίμονος οδηγεί τα πράγματα εκεί που θέλει. Βλέποντας το πολεμοχαρές φρόνημα των ευρωπαίων και τη διάχυτη καλλιεργούμενη ρωσοφοβία πολλά θα μπορούσε να κάνει, αλλά στην πραγματικότητα θέλει τα εύσημα του ειρηνοποιού. Γνωρίζει καλά την απόλυτη υπεροχή των Ρώσων σε αυτή τη σύγκρουση, καθώς αλέθουν προς τα εμπρός, κατά μήκος ενός εκτεταμένου μετώπου. Είναι βέβαιο πως θα θελήσει να βγει από το κάδρο, καθώς η σχέση των δύο υπερδυνάμεων είναι απείρως σημαντικότερη απ’ ότι γίνεται κατανοητό, διαφορετικά δεν θα υπάρχει εναλλακτική από το να συνυπογράψει με τους ευρωπαίους την ήττα. Τότε όμως η συναλλακτική φύση της υπόθεσης λαμβάνει τέλος.
Η συμφωνία των ορυκτών στην Ουκρανία ήταν μόνο η αρχή. Ο Τράμπ αντιλαμβάνεται τις ανάγκες της Ρωσίας και πιθανότατα το σχέδιό του περιέχει τις de jure θέσεις της, τέτοιες που η Ουκρανία και οι πρωτοστατούντες στο πόλεμο ευρωπαίοι, προς ώρας δεν θα δεχτούν. Η υπομονή θα εξαντληθεί και θα ακολουθήσει η αποχώρηση. Το ανακοίνωσε ο Ρούμπιο ήδη, «ο Τραμπ έχει τη δική του προθεσμία». Πρόκειται για πρόταση εσκεμμένης αποφυγής και όχι για επιλογή συμφωνίας. Μια πιθανή συνάντηση με τον Πούτιν στα μέσα Μαΐου μάλιστα, θα συνέχιζε το διάλογο κατανόησης. Έτσι, απογυμνώνοντας την Ουκρανία από ορυκτούς πόρους και άλλα περιουσιακά στοιχεία, παραμερίζοντας συνάμα τους ευρωπαίους, θα παραδώσει τη ρημαγμένη χώρα στα χέρια των «προθύμων».
Το φιάσκο των «προθύμων» στο Ουκρανικό θα θυμίζει το Βερολίνο του 1945, όπου με παρελάσεις ηλικιωμένων και νεαρών αγοριών προς το μέτωπο, επιδιώκονταν η εικόνα της νίκης. Οι ευρωπαίοι αρέσκονται να ποζάρουν με το Ζελένσκι, αλλά δεν έχουν δορυφόρους, αποθήκες γεμάτες όπλα, πυρομαχικά και άρματα μάχης που θα μπορούσαν να στείλουν στην Ουκρανία. Η Ρωσία με έναν σχετικά μικρό αμυντικό προϋπολογισμό έχει αδειάσει εντελώς τα ράφια του ΝΑΤΟ. Επιπλέον αντιμετωπίζουν σημαντικά οικονομικά προβλήματα και ζητήματα κοινωνικής και πολιτικής συνοχής.
Η κατάρρευση της Ουκρανίας θα καταστήσει την παρέμβαση των ΗΠΑ αναγκαία και το ιππικό θα επιστρέψει σαλπίζοντας ειρήνη. Η Ευρώπη θα αναγκαστεί να επιλέξει μια αποπνικτική αμερικανική πρόταση ή μια οικονομικότερη αμερικανο-ρωσική. Η σταθεροποίηση του ευρωπαϊκού μετώπου μέσω του ρεαλισμού και όχι του ιδεαλισμού θα φέρει το τέλος. Ένα ελεγχόμενο τέλος στη σύγκρουση θα ικανοποιούσε τις βασικές ρωσικές απαιτήσεις ασφαλείας, θα έκανε τους ευρωπαίους να δαπανούν σταθερά για την άμυνά τους και κύρια θα απάλλασσε τις ΗΠΑ από έναν μακροχρόνιο δαπανηρό πόλεμο, εστιάζοντας στον πραγματικό στρατηγικό ανταγωνιστή τους, την Κίνα.
