γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Ομολογουμένως τα συλλαλητήρια ήταν μεγαλειώδη. Η απόλυτη συμπαράσταση θα έπρεπε να είναι το μοτίβο στη διαδρομές αυτές. Πρώτιστα από τους κυβερνώντες που διαχειρίστηκαν τα γεγονότα του τραγικού δυστυχήματος, καθώς είναι βέβαιο πως οι πολίτες απαιτούν διαφάνεια και δικαιοσύνη. Βεβαιότητα που στηρίζεται στη μαζική συμμετοχή.
Στην πραγματικότητα τα συλλαλητήρια της Παρασκευής δεν είχαν απλά έναν επετειακό χαρακτήρα στη μνήμη των θυμάτων. Υπό το μανδύα του πένθους, έναν πολλαπλασιαστή κοινωνικής οργής και συνεπικουρούμενα από τον καταλύτη του λαϊκισμού την ανασφάλεια, συμπύκνωσαν μια σειρά από διαμαρτυρίες αλλότριες με το αίτημα της δικαιοσύνης, που πολιτικές δυνάμεις καπηλεύονται ως μέσο για τη δική τους κυριαρχία και επιβολή ιδεών, φοβούμενες πως τα γεγονότα θα τους ξεπεράσουν και θα τους υποκαταστήσουν.
Θα ήταν επίσης παράδοξο εάν η καπηλεία και σκύλευση του δυστυχήματος δεν συνέβαινε από τους λογής μπαχαλάκηδες, τους κομματικούς σχηματισμούς που αντιμάχονται την κυβέρνηση και από φορείς που στο άκουσμα της λέξης αξιολόγησης βγάζουν φλύκταινες. Γιατί ήταν το λιγότερο παράδοξο και υποκριτικό, δημόσιοι υπάλληλοι που βδελύσσονται την αξιολόγηση να διαμαρτύρονται για την παράτυπη τοποθέτηση του μοιραίου σταθμάρχη.
Χειρότερα ακόμη για όλους εκείνους που διαχειρίστηκαν τις δυστυχείς περιπτώσεις της Μάνδρας και του Ματιού. Πορευόντουσαν σε ένα κρεσέντο υποκρισίας και πολιτικού φαρισαϊσμού, καθιστάμενοι πραγματικά αξιολύπητοι και εξαιτίας αυτού οι πολίτες τους αποδοκιμάζουν.
Θα περίμενε όμως κανείς οι κυβερνώντες να κινήσουν τις διαδικασίες άμεσα και γρήγορα, τόσο για την παραμυθία των συγγενών όσο και για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών. Γιατί είναι προφανές πως πέραν του ανθρώπινου λάθους, το βασικό σκηνικό του δυστυχήματος αλλοιώθηκε με εγκληματικές παραλείψεις και ενέργειες αποδόμησης, οδηγώντας πιθανά εσκεμμένα σε ανασφαλή συμπεράσματα.
Τα πορίσματα των εμπειρογνωμόνων το επιβεβαιώνουν. Αντ’ αυτού, αφελείς προσπάθειες επικοινωνιακής διαχείρισης και μια σειρά κωλυσιεργιών και καθυστερήσεων, επισκίασαν το τραγικό συμβάν, ωσάν να ήθελαν να περάσει στη λήθη. Δεν έλλειψαν και οι αλαζονικές συμπεριφορές που ήθελαν τον εκλογικό θρίαμβο του 41% να κλίνει την υπόθεση. Συμπεριφορές που εκμεταλλευόμενες την ανυπαρξία της αντιπολίτευσης, κουνούσαν το δάχτυλο στους πολίτες, οδηγώντας τη χώρα σε κοινωνική και θεσμική κρίση.
Είναι εντυπωσιακό ,ωστόσο , το πως οι κυβερνώντες του επιτελικού κράτους και της αριστείας, κατάφεραν να αναστήσουν, έστω και πρόσκαιρα, ένα συρφετό ετερόκλητων πολιτικάντηδων. Εντυπωσιακό επίσης το μασκάρεμα του πρωθυπουργού να ψελλίζει δικαιοσύνη στην κυβέρνησή του. Κύρια όμως το πώς κατάφεραν να κατεβάσουν στο δρόμο τους «κυρπαντελήδες», έχοντας την κοινωνία απέναντι.
Είναι η αλαζονεία, η ατιμωρησία, η έλλειψη λογοδοσίας, οι αρμοί, όλα αυτά μαζί;
