γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Στη θλιβερή τρίτη επέτειο του πολέμου στην Ουκρανία, η Ευρώπη στέκει πανικόβλητη και απελπισμένη. Αφαιμαγμένη οικονομικά και αφοπλισμένη έναντι της Ανατολής αντιμετωπίζει ταπεινωτικά το μοιραίο. Κανείς τους δεν μιλούσε για τη σταθερή προέλαση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, παρά μόνο για τη ρωσική επιθετικότητα, τις ρωσικές επεκτατικές δήθεν τάσεις στα εγγύς σύνορα της Ευρώπης. Το μουστάκι της ρωσικής αρκούδας τραβιόταν καθημερινά από δυτικούς πολιτικούς εγκλωβισμένους στην πολεμική ψύχωση. Έτσι οι δυτικές νεοφιλελεύθερες ελίτ εξαπάτησαν τους Ουκρανούς, εξωθώντας τους σε έναν πόλεμο που δεν μπορούσαν να κερδίσουν.
Τους καλλιέργησαν την ψευδαίσθηση του νεοφιλελεύθερου εξαιρετισμού, του ανώτερου πολιτισμού χωρίς σύνορα. Αλλά ο κήπος του Μπορέλ και η ταυτοτική ρευστοποίηση του Klaus Schwab, βασιζόμενα στην υπερκανονικοποίηση και τη συμμόρφωση, αποτελούσαν μια νέα ουτοπία. Ουτοπία παρόμοια με την «L’Internationale» του Eugène Pottier το 1871 όπου δεν θα υπήρχε «ούτε ο Θεός, ούτε ο Καίσαρας, ούτε οι Τριβούνοι» , (Ni Dieu, ni César, ni tribun), την κατάληξη της οποίας ιστορικά και κοινωνικά βιώσαμε. Φωνές συνθηκολόγησης υπήρξαν πολλές, αλλά όλες καταπνίγονταν στο αφήγημα της υποτιθέμενης νίκης.
Ο Αμερικάνος βουλευτή Andy Harris, ανώτερο μέλος της Επιτροπής Πιστώσεων της Βουλής, δήλωνε στο POLITICO (17/8/23) πως ο πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί και θα πρέπει να αρχίσουν διαπραγματεύσεις. Οι Αμερικανοί διέβλεπαν την ήττα. Σήμερα, ακούγοντας το επιτελείο της Αμερικής να ξεφλουδίζει τις νεοφιλελεύθερες αυταπάτες της Ευρώπης για τον κοινωνικό και εθνικό αποχρωματισμό, για τη λαθρομετανάστευση και τον άκρατο κοινωνικό δικαιωματισμό, αποκαλύπτεται ο ρεαλισμός στην πολιτική των ΗΠΑ, που αντιλαμβάνεται έγκαιρα τις κοινωνικές διεργασίες, σε αντίθεση με τη φαντασιόπληκτη Ευρώπη. Ρεαλισμός αυτός επιτάσσει γεωπολιτική κατανόηση και συνεργασία των υπερδυνάμεων ΗΠΑ και Ρωσίας, με τη συμπερίληψη των αναδυόμενων δυνάμεων της Κίνας και της Ινδίας, προκειμένου για την αποφυγή της νεοφιλελεύθερης δυστοπίας των πολέμων και της δημοκρατικής επιβολής. Μια εποχή ισορροπίας και αμοιβαίων αφοπλισμών ανοίγεται μπροστά μας. Για χρόνια οι ΗΠΑ οδηγούσαν τη Ρωσία στην αγκαλιά της Κίνας μέσω ενός συνδυασμού ύβρεως και στρατηγικής μυωπίας. Ωστόσο οι αρμονικές σχέσεις αυτών έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία από τις πολεμοκάπηλες φαντασιώσεις της Ούρσουλας και της Κάλας στην Ευρώπη. Οι ανιστόρητοι ευρωπαίοι δεν έμαθαν τίποτε από την Αθηναϊκή συμμαχία του Θουκυδίδη, οι σύμμαχοι της οποίας κατέστησαν υποτελείς δούλοι των Αθηναίων.
Σήμερα δεν είναι στο τραπέζι των ισχυρών. Δεν είναι καν στο δωμάτιο. Συσκέπτονται εν μέσω τυρού και αχλαδιού, κάνοντας επίδειξη ανόητου εξαιρετισμού, αλλά δεν έχουν καταλάβει πως παραγγέλνει τη μουσική αυτός που βάζει τα χρήματα.
