γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Ο κόσμος αλλάζει. Για την υπερφίαλη Δύση, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, οι συγκρούσεις μεταξύ των εθνικών κρατών θα ήταν ανύπαρκτες. Ωστόσο ο γεωπολιτικός αναλφαβητισμός και η ιστορική αμνησία, απόρροια του δυτικού ναρκισσιστικού εξαιρετισμού, έκαναν την κοινή ευρωπαϊκή ομπρέλα να τρίζει. Μετανάστευση, ασφάλεια, δημογραφικό, ακρίβεια, ανταγωνιστικότητα, κράτος δικαίου, πόλεμοι, είναι μερικά από τα σημερινά προβλήματα. Πέρα από γενικόλογες επικλήσεις διεθνών κανόνων, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πράσινης ανάπτυξης, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία ουσιαστική λύση για τα προβλήματα που εν πολλοίς η ίδια δημιούργησε. Τουναντίον μάλιστα.
Στην Ε.Ε. η ασυνέπεια και οι αντιφάσεις υποκρύπτουν εκμετάλλευση, νεοαποικιοκρατία και άπλετο ρατσισμό. Είναι γνωστή η θέση του Τζόζεπ Μπορέλ, Ύπατου Εκπροσώπου για τις Εξωτερικές Υποθέσεις της Ε.Ε. πως «Η Ευρώπη είναι ένας κήπος», ενώ «το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου είναι η ζούγκλα.» Ο έκδηλος ρατσισμός παραγνωρίζει όμως πως οι Ασιάτες και Αφρικανοί συρρέουν στην Ευρώπη ακολουθώντας απλά τα χνάρια του κλεμμένου πλούτου τους. Και ενώ οι κυρίαρχες ελίτ απολαμβάνουν το αποικιακό τους γεύμα, διαμοιράζουν τα ενοχικά τους επίχειρα στους λαούς της Ευρώπης. Πραγματικά είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως αυτή είναι η Ευρώπη που οραματίστηκαν ο Καραμανλής, ο Μιτεράν και ο Κολ. Στο σύγχρονο ασταθές περιβάλλον, το σημαντικότερο πράγμα που η Ευρώπη έκανε ήταν η εκλογή ηγεσίας για τα επόμενα 5 χρόνια. Η ταύτισή της όμως με την Ούρσουλα αποτελεί ιδεοληπτικό λάθος.
Ως εξαιρετική διπλωμάτης, στόλισε με υποσχέσεις τους πάντες, εκτός από τα λεγόμενα άκρα, δεξιά και αριστερά, ενισχύοντας τη θεωρία των κακών άκρων έναντι του καλού μεταρρυθμιστικού υποτίθεται κέντρου. Αλλά πραγματικά είναι αμφίβολο εάν επί των ημερών της υπάρχει τομέας στην Ε.Ε. που να πέτυχε σημαντικά αποτελέσματα, εκτός από εκείνον των LGBTQ δικαιωμάτων. Ακόμη και η ηγεσία της ψωροκώσταινας βρήκε τον «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής» και την απελευθέρωση από τα δεινά, στη μισαλλόδοξη συμπερίληψη. 50 χρόνια προχθές η Κύπρος, αλλά κανένα δάκρυ, παρά την εισβολή και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στο χαιρετισμό της ούτε καν ανέφερε την Τουρκία ως εισβολέα.
. Έπεα πτερόεντα δηλαδή από μια κατεστημένη προσωπικότητα, με δύο μέτρα και δύο σταθμά για την Ουκρανία και συνάμα η απόλυτη αδιαφορία για τη Γάζα, σε μια εσκεμμένη σύγχυση αντισημιτισμού και γενοκτονίας. Σήμερα η Ευρώπη είναι δραματικά πιο αδύναμη σε σχέση με πέντε χρόνια νωρίτερα. Η Φον βέβαια δεν είναι παρά το συμπτώματα του προβλήματος το οποίο σπάνια συζητείται∙ η έλλειψη Δημοκρατίας και δικαιοσύνης και η αλα κάρτ απονομή τους.
