γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Αντίθετα με την αποχή που δείχνει αδιαφορία και αγανάκτηση, η ψήφος ουσιαστικά δεν ήταν ποτέ χαλαρή υπόθεση. Επιδίωκε να περάσει μηνύματα. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες λοιπόν στο προσυνέδριο της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη και παρά την «καπηλεία» του ιστορικού εμβληματικού πυρσού, πλήθος στελεχών είναι συγκρατημένα.
Αφενός αισθάνονται παραγκωνισμένοι χάριν κεντροαριστερών επιλογών και αφετέρου καλούνται να υπερψηφίσουν μια Φον, καθόλου αγαπητή στους λαούς της Ευρώπης. Καλούνται να συνδράμουν σε ευρωπαϊκές επιλογές αποβιομηχάνισης, κίβδηλων ταυτοτήτων, ανισότητας, κοινωνιών του 1/3ου , ακρίβειας, πράσινων ιδεοληψιών και παράνομης μετανάστευσης. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως η Ευρώπη «βράζει».
Ήρωας για τους φιλελεύθερους της Ευρώπης, αλλά η αλαζονική δημαγωγία του δείχνει να στοιχίζει στην κοινωνική συνοχή. Η συγκαλυμμένη απαίτηση αφομοίωσης στο νεοφιλελεύθερο status quo ως κινητήρια δύναμη της κοινωνικής μεταρρύθμισης, προκαλεί κοινωνικές αντιδράσεις και αγανάκτηση. Στη χώρα μας λοιπόν πέρα των ευρωπαϊκών ζητημάτων, ο πρότερος σφετερισμός των ψήφων του ευρύτερου κέντρου σκοντάφτει στις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες, στον άκρατο ατομισμό, στις αλαζονικές συμπεριφορές, στον υποβόσκοντα ελιτισμό, στη βία που σταδιακά αναπτερώνεται, στην εναντίωση στην παραδοσιακή οικογένεια και τα παραδεδομένα ήθη, αλλά και στις γενικότερες ανησυχίες σχετικά με τον αδιαφανή ελληνοτουρκικό διάλογο.
Οι επανειλημμένοι εκτροχιασμοί της κυβέρνησης, με το αναπάντεχο φορολογικό των επαγγελματιών, την ακρίβεια, τους παράλογους δικαιωματισμούς και τις ασάφειες του δυστυχήματος στα Τέμπη, έχουν επιφέρει μια κοινωνική δυσφορία. Μια κοινωνική αντιπολίτευση περισσότερο ως βιωματική δυσαρέσκεια, απόρροια επιβολής τετελεσμένων, παρά ως αποτέλεσμα οργανωμένης πολιτικής πράξης με ιδεολογικό πρόσημο.
Φαίνεται δηλαδή πως οι κυβερνητικές ελίτ, υπακούοντας μόνο στον οικονομισμό και τα οικονομικά συμφέροντα, υποτίμησαν τη δυναμική των ανθρώπινων αναγκών και αποκόπηκαν από τα λαϊκά στρώματα και τη λαϊκή συνείδηση. Έτσι, ένα υπόκωφο κύμα δυσαρέσκειας πλανάται που δεν αντιμετωπίζεται με ιδεολογικούς όρους πολιτικής, το οποίο δείχνει να αναζητά χαμένες κοινωνικές αξίες, δικαιοσύνη και ταυτοτικές ρίζες απέναντι στο χωνευτήριο της παγκοσμιοποίησης. Αντί λοιπόν οι κυβερνώντες να εξετάσουν το πώς οδηγούν την ανεκτικότητα της Δημοκρατίας σε αναγκαστική επιβολή, απέναντι στο κύμα αυτό βλέπουν απατεώνες, ψευτοπατριώτες, κομματίδια και ακροδεξιές επιρροές.
Το αφήγημα όμως είναι τετριμμένο. Το αυτάρεσκο δημοκρατικό τόξο, ως ο απόλυτος υποτίθεται θεματοφύλακας του λογικού κέντρου, ανακαλύπτει τη φρασεολογία αυτή κάθε φορά που βλέπει την εγχώρια και παγκόσμια τάξη να χάνεται.
Η αμφισβήτηση όμως εξαιτίας υπεροπτικής ιδεοληψίας σε συνδυασμό μ΄ ένα ψαλιδισμένο ποσοστό της ΝΔ, από αποχή είτε από επιλογή, θα οδηγήσει σε πολιτικές εξελίξεις.
