Γράφει η Μελιτίνη Καρρά
Μαθήτρια Α’ Λυκείου
Πώς θα προχωρήσει και θα καταφέρει να πάρει μια ανάσα φρεσκάδας η χώρα μας όταν η νεολαία, το μέλλον αυτής της κοινωνίας, εκπαιδεύεται από ανθρώπους που υποστηρίζουν σάπια και κακόβουλα στερεότυπα; Είναι σωστό οι έφηβοι να συνηθίζουν σε τέτοιες απόψεις, οι οποίες προσβάλλουν μια κατηγορία συνανθρώπων μας;
Δυστυχώς η πικρή αλήθεια είναι ότι οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία δεν είναι καθόλου ανοιχτόμυαλοι, για την ακρίβεια ακριβώς το αντίθετο. Διαθέτουν απόψεις οι οποίες δεν ταυτίζονται με τη δεκαετία την οποία διανύουμε, όπου ο κάθε άνθρωπος είναι αποδεκτός, ανεξαρτήτως ποιο από τα δυο φύλα αποφασίζει να ερωτευτεί. Είναι συγκλονιστικό πώς οι εκπαιδευτικοί λόγω της υποτιθέμενης μόρφωσης που έχουν λάβει, θεωρούνται οι πιο «έξυπνοι» από τους άλλους κοινούς «θνητούς» εργαζόμενους. Όμως σε ορισμένες περιπτώσεις η εξυπνάδα κάποιου φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει κοινωνικά ζητήματα, και όχι από πόσα πτυχία και μεταπτυχιακά έχει στη συλλογή του ή σε πόσα πανεπιστήμια έχει φοιτήσει.
Ένας εκπαιδευτικός μπορεί να θεωρηθεί το άλφα και το ωμέγα στην διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού. Πιθανότατα αυτό να ακούγεται κάπως υπερβολικό, όμως οι εκπαιδευτικοί ασκούν σε μεγάλο βαθμό επιρροή στις σκέψεις ενός μαθητή, με αποτέλεσμα όταν ειπωθεί μέσα στην διδακτική αίθουσα η ανήθικη φράση «Οι γκέι δεν ανήκουν στην κοινωνία μας, δεν είναι ίσοι και όμοιοι με εμάς» ο μαθητής να το πιστέψει κατευθείαν χωρίς να ρωτήσει «πώς;» ή «γιατί;».
Αν το σκεφτείτε στην σημερινή μας εποχή ένας μαθητής περνά περισσότερο χρόνο με έναν καθηγητή παρά με την ίδια του την οικογένεια.
Άραγε είναι αρκετό να μαθαίνουμε να λύνουμε εξισώσεις όταν δε μαθαίνουμε πώς να συμπεριφερόμαστε σωστά σε ανθρώπους με διαφορετικά πιστεύω και προτιμήσεις από εμάς;
Μήπως θα έπρεπε το εκπαιδευτικό σύστημα να επικεντρωθεί πρώτα στην εκμάθηση των ίσων δικαιωμάτων και έπειτα στην αρχαία κλίση του ρήματος λύω;
Κατά την γνώμη μου και με βάση το αμφιλεγόμενο θέμα που έχει τεθεί με τη μεταχείριση των ομοφυλοφίλων, πιστεύω πως θα χρειαστεί να αναθεωρηθούν μερικά ζητήματα. Παραδείγματος χάρη, τί είναι σωστό να υπωθεί μπροστά σε μια τάξη γεμάτη με ανήλικα παιδιά.
Φυσικά ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράσει ελευθέρα την γνώμη του, όμως, ας λάβουμε υπόψη μας πως τα δικαιώματά μας τελειώνουν εκεί που αρχίζουν του διπλανού μας. Πιο αναλυτικά, για να απαιτούμε το σεβασμό των συνανθρώπων μας θα πρέπει να τους σεβόμαστε και εμείς. Για εμένα, ο σεβασμός είναι σαν ένα “μπούμερανγκ”, δηλαδή ο,τι δίνει κάποιος παίρνει.
Σωστό θα ήταν κάποιος εκπαιδευτικός να θέσει την γνώμη του αν ερωτηθεί από τον μαθητή και μόνον. Έπειτα να βρει μια διπλωματική και αξιοπρεπή απάντηση να του δώσει, χωρίς χυδαία ή σαρκαστικά σχόλια. Προσωπικά, με την δική μου λογική θεωρώ καλύτερο ένας καθηγητής να αποφύγει εντελώς να απαντήσει σε μια ερώτηση η οποία δεν έχει μια μία, συγκεκριμένη απάντηση.
Δεν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα να οργανωθεί ένα ειδικό σεμινάριο για τους καθηγητές της χώρας το οποίο θα τους προετοιμάσει για τέτοιες καταστάσεις. Το καλύτερο για όλους μας θα ήταν, σε γενικό βαθμό, οι πολίτες να αποδέχονται τον καθένα χωρίς να έχουν σημασία οι προτιμήσεις του. Όμως, το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι αδύνατον να αλλάξουν τα πιστεύω κάποιου τόσο εύκολα.
Ως μια δεκαεξάχρονη μαθήτρια ευτυχώς δεν θα κινδύνευα ποτέ να επηρεαστώ από τέτοιες απόψεις και γνώμες, διότι προέρχομαι από ένα σπίτι με αρχές και αξίες. Οι γονείς μου με ανέθρεψαν με έναν βασικό κανόνα. Να μην κάνω «πέρα» τους ανθρώπους που έχουν διαφορετικά πιστεύω από εμένα, αλλά ακόμα και αν δεν συμφωνώ μαζί τους να μην τους προσβάλω ποτέ. Από την άλλη, ένα παιδί το οποίο δυστυχώς δεν είχε την ευκαιρία να μάθει από μικρή ηλικία τα χαρακτηριστικά της σωστής συμπεριφοράς, οδηγείται στο αποτέλεσμα ο χαρακτήρας του να διαπλαστεί στο σχολείο. Επομένως, τείνει να υιοθετεί μια συμπεριφορά η οποία μπορεί να μην γίνεται αποδεκτή.
Κάπου εδώ θα ήθελα να προσθέσω πως ο καθένας μπορεί να έχει την δική του γνώμη για κάθε κατάσταση αλλά η συμπεριφορά του πρέπει σε κάθε περίπτωση να είναι ευπρεπής.
Συνοψίζοντας, η διαφοροποίηση στα σχολεία ήταν πάντα ένα κεντρικό θέμα το οποίο συνεχίζεται (και μάλλον θα συνεχίζεται για πολλά χρόνια ακόμα). Ένα παιδί μπορεί να δεχτεί σχολικό εκφοβισμό από τους συμμαθητές αλλά και τους ίδιους τους καθηγητές του επειδή αγαπάει διαφορετικά, ντύνεται διαφορετικά ή προσεύχεται διαφορετικά.
Πιστεύω πως, όπως ακριβώς η τεχνολογία προχωρά καθημερινά, αντίστοιχα θα έπρεπε και το εκπαιδευτικό σύστημα να δείξει βήματα προόδου, ώστε η εμπειρία των εφήβων στο σχολείο να γίνει περισσότερο ευχάριστη και ουσιαστική και λιγότερο τρομακτική.