γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Για την Εγελιανή “πανουργία της ιστορίας” η διαμαρτυρία ουδέποτε μετουσιώθηκε σε δράση ευημερίας.
Το πρότερο αφήγημά της Αριστεράς ψηλαφούσε με μεσσιανικό τρόπο την πολιτική έκφραση της συσσωρευμένης οργής των μνημονίων, επιδιώκοντας να την μετατρέψει σε μόνιμο σχήμα εξουσίας. Η ηγεσία επέλεξε έναν αναρχοαριστερό ριζοσπαστισμό αντί μιας δημοκρατικής σοσιαλδημοκρατίας, έναν αναδιανεμητικό λαϊκισμό και όχι ένα μεταρρυθμιστικό κρεσέντο κοινωνικών αλλαγών.
Οι πρόσφατες εξαγγελίες των πενήντα πρώτων ημερών, επανάφεραν θύμησες του παρελθόντος. Η κοινωνική προφυλακτική τους αναζητά διαρκώς φαντασιακές φωλιές υπονομευτών∙ δικαστικούς, δημοσιογράφους, τραπεζίτες, καναλάρχες, δημοσκόπους και οτιδήποτε αντιστέκεται στο θεάρεστο σχέδιο της δεύτερης φοράς, όπως την αντιλαμβάνονταν οι σύντροφοι.
Η λυτρωτική διάκριση μεταξύ της «δυναμικής αριστεράς» των προοδευτικών εννοιών και της «βίαιης αριστεράς» της επιβολής των ιδεοληψιών, ουδέποτε ήρθε. Η δικαιοσύνη παντού στα πλαίσια της γενικής σωφρονιστικής των συντρόφων, είναι μια εξαιρετικά ασαφής, απροσδιόριστη και υποκειμενική έννοια.
Αντί για αριστερή στροφή στον αποτρόπαιο καπιταλισμό της αγοράς, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια δυστοπική πλοκή στο αύριο, χωρίς σαφέστερη μελλοντική προοπτική, παρά κοινωνική ανασφάλεια, φόρους και ισότητα προς τα κάτω. Αυτή η απαλλοτρίωση του μέλλοντος δηλώνει την απώλεια της κοινωνικής φαντασίας, τη συνολική κοινωνική αποξένωση και ιδεολογική παρακμή της Αριστεράς, στην ικανότητα να φανταστεί έναν κόσμο ριζικά διαφορετικό από το παρελθόν. Καμία αναφορά για επενδύσεις ή πρόκληση επιπλέον εισοδήματος, παρά διαφορετικοί αλγόριθμοι κοινωνικής σύνθλιψης και φορολόγησης.
Η λαϊκή θυμοσοφία, καυστική και ευφάνταστη, απομαγεύει την πολιτική προκαλώντας γέλιο, ειδικά στα θέματα της οικονομίας με την πρότερη υπερφορολόγηση και αντίστοιχα του λαϊκισμού με το σκίσιμο των μνημονίων. Όταν λοιπόν τα πολιτικά πρόσωπα προκαλούν θυμηδία, γέλιο γκροτέσκο, ενοχλητικό, σκωπτικό, ακόμη και για λόγους αισθητικής, η πρώτη πράξη της αποτυχίας είναι εδώ, με την αξιοπιστία και εμπιστοσύνη να πάνε περίπατο.
Το αυθόρμητο γέλιο συγκαλύπτει την αγωνία που αναζητά μια πιο αισιόδοξη, πιο καταφατική στάση απέναντι στην καθημερινότητα και όχι ένα μαύρο θέατρο σκιών. Οι πολίτες ωρίμασαν. Η εμπάθεια εναντίον του Μητσοτάκη και κυρίως η προσπάθεια πόλωσης με ταξικούς όρους διχασμού ήταν απλά μάταιη. Στη νέα εποχή που ανοίγεται ο τοξικός διχασμός κατέρρευσε, ενώ ο λαϊκίστικος προγραμματικός λόγος καταδικάστηκε ολοσχερώς.
Σήμερα οι διαχωριστικές γραμμές τοποθετούνται μεταξύ αξιοπιστίας και αναξιοπιστίας, μεταξύ αυτονόητου και αδιανόητου, ορθολογισμού και ανορθολογισμού. Απέναντι στην προγραμματική σαφήνεια του Κυριάκου και τη δύσκολη κανονικότητα που προσπορίζει, τα φληναφήματα του Αλέξη περί δικαιοσύνης και αναδιανομής, στέκουν αδιαφανή, ανούσια και επιζήμια για το μέσο πολίτη.
