γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Για κάποιους ο ΣΥΡΙΖΑ βιώνει μια ιδεολογική κρίση. Η ιστορικών διαστάσεων ήττα αποδεικνύει στην πραγματικότητα πως δεν υπήρχε καμία ιδεολογία. Τουναντίον μάλιστα. Τα υποτιθέμενα αριστερά ιδανικά και το ηθικό πλεονέκτημα δεν ήταν παρά ένα πασάλειμμα αριστερίστικων απόψεων, διεθνιστικών ανοησιών και λαϊκίστικων δοξασιών.
Ποιον πολιτικό λόγο, άραγε, μπορεί να αρθρώσει το συμπίλημα του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στις θέσεις και την ιδεολογία του Λ. Κύρκου, του Μ. Παπαγιαννάκη ή του Α. Λεντάκη;
Ποια κάλπικη καιροσκοπική ιδεολογία μπορούν να προτάξουν μπροστά στην Αριστερά του προοδευτισμού, της Ευρώπης, του αντιφασισμού και του αντιλαϊκισμού; Μπροστά στις ουσιαστικές κοινωνικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις της ίσης ελευθερίας που εκείνοι πρέσβευαν, με τα διχαστικά μηνύματα και την αναβίωση των πολιτικών παθών της Πολάκειας δεύτερης φοράς αριστερά;
Για τις ιερές και αδιαπραγμάτευτες υποτίθεται αξίες της Αριστεράς, η απλή αναλογική ως ένα διαχρονικό αίτημα, ομολογείται κυνικά ως στρατηγικό λάθος. Η δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης επίσης περιφρουρείται με περισσή λογοκρισία κατά τα σταλινικά δόγματα ελευθερίας. Η δημοκρατική έκφραση των πολιτών λοιδορείται, καθώς διατείνονται πως παραπλανήθηκαν, καθώς δεν κατάλαβαν το μεγαλείο των προθέσεών τους, πως βίωσαν το παράλογο σύνδρομο της Στοκχόλμης και πως το αποτέλεσμα είναι οδυνηρό για την κοινωνία υπό το μανδύα του παντοδύναμου ηγεμόνα πρωθυπουργού.
Και όλα αυτά σε ένα λαό που βλέπει τις εκλογές ως χαρά, ως ευκαιρία να μαυρίσει τους λογής Μαυρογιαλούρους και μάλιστα με μεταπολιτευτικά ποσοστά συχνά πάνω από 40%. Ο Α. Παπανδρέου λάμβανε υψηλά ποσοστά στις νίκες με 48,1%, 45,8%, 46,9%, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης 44,28% & 46,19%, ο Σημίτης 41,5% & 43,8%, ο νεότερος Κ. Καραμανλής με 45,36%, ενώ ο Γ.Α.Π. 43,92%.
H στείρα , λοιπόν, ιδεολογική αντιπαράθεση και η κοινωνική φαντασία του μαύρου έχουν κουράσει τους πολίτες. Η απουσία μελλοντικής προοπτικής δηλώνει την απώλεια της ικανότητας να ορίσουν ένα κόσμο ριζικά διαφορετικό από το παρελθόν. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι οι πολίτες την τελευταία δεκαετία έχουν βιώσει απανωτές κρίσεις. Από τα μνημόνια, το σκίσιμο αυτών, την μεταναστευτική κρίση, την υγειονομική και εσχάτως τον πόλεμο με την συνακόλουθη ενεργειακή κρίση. Η ιστορία λύκος, λύκος δεν πείθει.
Το ότι ο καημένος Αλέξης φαγώθηκε από ένα μεγάλο θηρίο δεν σημαίνει πως η ιστορία έχει δράκο, διότι την τελευταία τετραετία η κοινωνία έχει βρει το δρόμο της σε μια κανονικότητα πέρα από αυταπάτες και μαθητευόμενους μάγους. Οι πολίτες ωρίμασαν και συνωμοσιολογίες, Ζάππεια και λαϊκισμός, δεν εξάπτουν πλέον.
Απαιτούν συνέπεια, σοβαρότητα και προοπτική.
