γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Τι μας έχει μάθει ο πόλεμος που έχει ξεκινήσει από την 24η Φεβρουαρίου;
Φαίνεται ότι ο Πούτιν πίστευε πως η Ουκρανία δεν θα μαχόταν σθεναρά και οι Ουκρανοί θα υποδεχόταν την Ρωσία με ψωμί και αλάτι, όπως λέει και μία ρωσική παροιμία.
Ο Πούτιν δεν πίστευε ότι θα βρει αντίσταση και τελικά το Ρωσικό Blitzkrieg, δηλαδή ένας πόλεμος γρήγορος και λίγων ημερών, δεν πέτυχε. Για αυτό άλλαξε τακτική και δεν σταματούσε πουθενά. Βομβάρδιζε όλες τις ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας με στόχο να φτάσει στο Κίεβο, που θα γινόταν η «μάχη των μαχών.» Η Μαριούπολη είναι μία πόλη κατεστραμμένη, βυθισμένη στα ερείπια της, δεν λειτουργούν καμία από τις βασικές υποδομές της πόλης. Ακόμη μία περιοχή που έχει βομβαρδίσει ο ρωσικός στρατός είναι το Χάρκοβο, μία άλλη μεγάλη πόλη της Ουκρανίας. Επίσης, οι Ρώσοι έχουν πάρει τον έλεγχο στην πόλη Ζαπορίζια, όπου βρίσκεται και ένας από τους μεγαλύτερους πυρηνικούς σταθμούς της Ευρώπης και αυτό προκαλεί κινδύνους και ερωτηματικά για τις προθέσεις του Πούτιν, εάν και μοιάζει δύσκολο να χρησιμοποιήσει πυρηνικά ο Πούτιν. Παρότι ο Λαβρόφ προειδοποίησε ότι εάν γίνει πόλεμος, θα είναι πυρηνικός.
Η Ρωσία όμως δεν έχει στόχο μόνο τον στρατό της Ουκρανίας, ο ρωσικός στρατός βομβαρδίζει κοινωνικές δομές της Ουκρανίας και αμάχους, μερικές μέρες πριν χτύπησαν και ένα μαιευτήριο. Είναι γεγονότα που έκαναν τον εισαγγελέα του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης να διατάξει έρευνα για εγκλήματα πολέμου.
Η Δύση και η ΕΕ πως αντέδρασαν στον πόλεμο του Πούτιν;
Έδειξαν μία κοινή γραμμή όλες οι χώρες, κάτι ίσως πρωτοφανές. Οι κυρώσεις στην Ρωσία που αγγίζουν την οικονομία της θα πλήξουν τον Ρώσο πρόεδρο και θα πρέπει να δούμε πως θα αντιδράσει ο ίδιος ο Πούτιν που μοιάζει να είναι απομονωμένος στο δικό του «μπούνκερ».
Η Γερμανία άλλαξε την στάση της, που την εφάρμοσε πρώτη φορά ο Σοσιαλδημοκράτης Καγκελάριος Βίλι Μπράντ, την λεγόμενη OstPolitik, που το δόγμα ήταν «αλλαγή μέσω συνεργασίας». Τώρα το δόγμα του Καγκελάριου Όλαφ Σολτς είναι η πυγμή σύμφωνα με την ομιλία που έκανε στις 27 Φεβρουαρίου στην Bundestag.
Η στάση της Γερμανίας για την ενίσχυση της Μπούντενσβερ είναι ιστορική: στον γερμανικό στρατό θα πέσουν 100 δισεκατομμύρια ευρώ για τον εκσυγχρονισμό του, αλλά όλο το εγχείρημα θέλει χρόνο.
Είναι το τέλος της πολιτικής της Μέρκελ; Η Μέρκελ ενίσχυσε τους δεσμούς της με την Μόσχα, υπέγραψε και ξεκίνησε τον NordStream2, που τον χαρακτήριζε ένα οικονομικό έργο και όχι πολιτικό. Η ίδια η Μέρκελ έκλεισε τα πυρηνικά εργοστάσια της Γερμανίας μετά την Χιροσίμα και εγκατέλειψε τον άνθρακα.
Η πρώην καγκελάριος όμως ήταν η ίδια που πρωτοστάτησε στις κυρώσεις για την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014, η ίδια που μιλούσε ότι η Ευρώπη πρέπει να πάρει την τύχη της στα χέρια της.
Στην σύνοδο κορυφής της περασμένης εβδομάδας στις Βερσαλλίες το κοινό ομόλογο για την ενέργεια δεν υιοθετήθηκε. Η Ευρώπη θέλει χρόνο για μεγάλα βήματα, εάν και έχει κάνει μεγάλα βήματα δύο χρόνια τώρα και το Ταμείο Ανάκαμψης είναι ένα από αυτά.
Το ΝΑΤΟ ενισχύθηκε και ενδυναμώθηκε περαιτέρω. Η φοβία που είχαν η Σουηδία και η Φινλανδία για το εάν θα πρέπει να εισέλθουν στην ευρωατλαντική συμμαχία άλλαξε, οι πολίτες βλέπουν με θετικό μάτι την ένταξη στο ΝΑΤΟ παρότι η Ρωσία απειλεί και αυτές τις χώρες.
Η Αμερική και η προεδρία Μπάιντεν δικαιώθηκε στις εκτιμήσεις που έκανε ότι η Ρωσία θα εισβάλει στην Ουκρανία. Πρωτοστάτησε στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος ανακοίνωσε εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο ασχέτως εάν η ΕΕ δεν μπορεί να το ακολουθήσει ή φοβάται ότι θα παγώσει λόγω έλλειψης του Φυσικού Αερίου.
Η Αμερική δεν είναι χώρα ενεργειακά ανεξάρτητη, όπως λανθασμένα πιστεύουν πολλοί, εισάγει πετρέλαιο από την Νιγηρία και τον Καναδά σε υψηλές ποσότητες. Ο Μπάιντεν συνομίλησε με τον Μαδούρο για το πετρέλαιο της Βενεζουέλας -άλλωστε η Βενεζουέλα είναι και αυτή μέλος του ΟΠΕΚ.
Το ερώτημα είναι πότε και πως μπορεί να σταματήσει ο πόλεμος, τι θέλει να πετύχει ο Πούτιν και εάν θα επεκταθεί και αλλού σε άλλες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ.
Θα γίνει η Ουκρανία το Αφγανιστάν της Ρωσίας πολεμώντας χρόνια χωρίς κατάληξη;
Αυτό που βιώνουμε είναι η δικαίωση των ρεαλιστών Kenneth Waltz και John Mearsheimer για έναν νέο αυτή την φορά «Θερμό Ψυχρό Πόλεμο». Το διπολικό σύστημα αναδύεται ξανά.
