γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.
Ο κορωνοϊός έχει σημαδέψει τη ζωή μας και έχει δημιουργήσει μια νέα, παγκόσμια, πραγματικότητα.
Με τον κορωνοϊό – ίσως και με άλλες ιώσεις- θα πορευθούμε στα επόμενα χρόνια και τόσο τον covid-19 όσο και ό,τι άλλο εμφανισθεί στο μέλλον θα το αντιμετωπίζουμε με τη βοήθεια της επιστήμης. Όχι των ευχελαίων. Όχι των αγιασμών.
Η σύγχρονη ιατρική, στο μεγαλύτερο μέρος της, έχει σχέση με την πρόληψη. Η θεραπεία είναι κάτι στο οποίο αναγκαστικά προσφεύγουμε όταν έχουμε ασθενήσει. Και τα θρησκευτικά θαύματα έχουν σχέση με τη θεραπεία, όχι με την πρόληψη. Σε πολλές περιπτώσεις η πίστη έχει θεραπεύσει. Και αυτό ισχύει από την εποχή του Ιησού μέχρι σήμερα. Άλλωστε το καθημερινό θαύμα που όλοι οι χριστιανοί βιώνουμε είναι αυτό της διατήρησης του Αγιασμού αναλλοίωτου επί δεκάδες χρόνια, ενώ αν βάλουμε νερό σε ένα μπουκάλι σε ένα χρόνο έχει πιάσει αμάκα! Ο Αγιασμός όμως δεν προλαμβάνει την ασθένεια. Η οικονομία του Θεού έχει παραχωρήσει στον άνθρωπο τη δυνατότητα της ιατρικής πρόληψης ως δώρο, για να προφυλάσσει τη ζωή του. Τα πάντα άλλωστε στη ζωή, σύμφωνα με τη χριστιανική αντίληψη, γίνονται με την άδεια του Θεού. Συνεπώς και το εμβόλιο είναι αποτέλεσμα της οικονομίας του Θεού. Και το δώρο αυτό οφείλουμε, να αξιοποιήσουμε ώστε να προφυλάσσουμε την υγεία του σώματός μας που είναι ο «ναός» της ψυχής μας.
Η επίσημη Εκκλησία της Ελλάδας και ο Οικουμενικός Πατριάρχης, δηλαδή η κεφαλή της Ορθοδοξίας, προτάσσουν αυτή τη λογική και προτρέπουν τους πιστούς να εμβολιασθούν. Γιατί ο μη εμβολιασμός οδηγεί στο θάνατο. Και όταν ο πιστός αρνείται να προστατεύσει τη ζωή του, ουσιαστικά προβαίνει στο μεγαλύτερο αμάρτημα, αυτό της – έστω και έμμεσης- αυτοχειρίας. Και όταν κανείς είναι πνευματικός και προτρέπει κόσμο στο να μη εμβολιασθεί, τότε η ευθύνη και το αμάρτημα είναι διπλό.
Το ζήτημα αυτό, ίσως, θα έπρεπε να το αναδείξει περισσότερο η επίσημη Εκκλησία, όπως επίσης και να λάβει μέτρα σε βάρος όσων πράττουν διαφορετικά και κηρύσσουν το μίσος, προτάσσοντας την ελπίδα ότι θα έλθει ο ίδιος ο Ιησούς να μας σώσει. Και τούτο γιατί αυτοί οι άνθρωποι αγνοούν τα εξής:
– Ο Ιησούς έρχεται πάντα και μας σώζει όταν του το ζητούμε, αλλά πάντα δια αντιπροσώπων του. Αντιπρόσωποι του Ιησού είναι η ίδια η επίσημη Εκκλησία αλλά αυτήν την εποχή είναι και όλοι όσοι χρησιμοποιούν το δώρο του, το εμβόλιο, για την προστασία της ανθρώπινης ζωής. Όταν κανείς πνίγεται ο Θεός θα στείλει κάποιον να σώσει αυτόν που πνίγεται. Δεν είναι ανάγκη να κατέβει ο ίδιος στη γη για να τον σώσει.
– Πόσο αλαζόνες είναι εκείνοι που θεωρούν ότι η δική τους άποψη είναι θρησκευτικά ορθότερο από την άποψη του Πατριάρχη, του Αρχιεπισκόπου ή της Ιεράς Συνόδου; Δεν αναρωτιούνται μήπως έχουν λάθος οι ίδιοι και δίκιο όλοι οι άλλοι; Δεν γνωρίζουν ότι η αλαζονεία αποτελεί κι αυτή αμάρτημα;
– Η εμμονή τους σε μια άποψη που κατά την πλειονότητα της Ιεραρχίας, δεν είναι ορθή μήπως τελικώς τους οδηγεί σε αίρεση;
– Η πρόκληση προς τον Θεό να αποδείξει τη Θεότητά του δεν είναι αμαρτία; Δηλαδή, όταν ως ανεμβολίαστος καλώ τον Θεό να με σώσει και δεν κάνω χρήση του εμβολίου, που η ίδια η οικονομία του Θεού έχει επιτρέψει την ανακάλυψή του, δεν σημαίνει ότι προκαλώ τον Θεό να μου αποδείξει ότι είναι Θεός; Ξεχνούν όλοι αυτοί ότι ο ίδιος ο Ιησούς αρνήθηκε την πρόκληση του Σατανά στην έρημο, όταν ο διάβολος τον προκάλεσε να πέσει από το Ναό του Σολομώντα και αφού δεν θα πάθει τίποτα με τον τρόπο αυτό θα έχει αποδείξει τη θεότητά του; Η θεϊκή προστασία υπάρχει σε όποιον συμπεριφέρεται με ευσέβεια και πίστη και όχι σε όποιον προκαλεί το Θεό. Γιατί, ουσιαστικά, η πρόκληση υποδηλώνει αμφισβήτηση.
Όλα αυτά, κατά την απλή λογική μου ως πολίτης, πρέπει να οδηγήσουν σε πιο αυστηρή αντιμετώπιση των ιερέων που προτρέπουν σε άρνηση του εμβολιασμού. Η επίσημη Εκκλησία έχει κάθε λόγο να λάβει μέτρα εναντίον τους. Αν κάποιοι ιερωμένοι δεν θέλουν να εμβολιαστούν να μείνουν εκτός κοινωνίας και να κρατήσουν τις απόψεις τους για τον εαυτό τους. Η προπαγάνδα των απόψεών τους οδηγεί ανθρώπους σε θάνατο και οι ίδιοι ευθύνονται για απώλειες ζωών, γίνονται συνεργοί σε αυτοχειρία ανθρώπων. Άλλωστε και η επίσημη Εκκλησία πρέπει να καταλάβει ότι οι αιρέσεις και τα διαφόρων λογής σχίσματα, από μικρά καθημερινά πράγματα προκλήθηκαν, τα οποία δεν αντιμετωπίσθηκαν δυναμικά όταν έπρεπε. Πόσο μάλλον όταν μια δυναμική αντιμετώπιση της λογικής των ανεμβολίαστων και των υποστηρικτών τους, θα έσωζε ζωές.
