γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να φανεί όσο πιο γαλαντόμα γίνεται. Η αντιπολίτευση σύσσωμη πλειοδοτεί σε μεγαλύτερες υποσχετικές. Η απλουστευτική λογική του υπερπροστατευτισμού στο μικροεπιχειρείν περισσότερα δεινά φέρνει, παρά επιλύει καταστάσεις.
Γίναμε χώρα μη παραγωγικών υπηρεσιών, οι οποίες κοκκινίζουν εύκολα και εξίσου εύκολα αναζητούν κρατική συνδρομή. Για κάποιους τα δανεικά και αγύριστα είναι επιβεβλημένα, για άλλους οι επιστρεπτέες να συνεχιστούν επ’ αόριστο, με τις υποχρεώσεις στο επέκεινα.
Οι εξυπνότεροι βέβαια βλέπουν στο Ταμείο Ανάκαμψης και στο ΕΣΠΑ, στα λεφτά δηλαδή των κουτόφραγκων, τη δική τους ανάβαση. Δικά τους δηλαδή τα κέρδη, αλλά οι ζημίες στους φορολογούμενους.
Διαμαρτύρονται λοιπόν οι φορείς, αλλά ούτε λόγος για δανεισμό, ούτε λόγος για ίδια κεφάλαια. Με το πρόσχημα πάντα της απώλειας των πολύτιμων θέσεων εργασίας, της χιλιοτραγουδισμένης ραχοκοκαλιάς, με τις καινοτόμες παραγωγικές δεξιότητες των ασφαλιστών, σερβιτόρων, baristas και sous chef. Αλλά για ποιον λόγο το τάισμα της μη παραγωγικής “μαρίδας”, σε μια ελεύθερη οικονομία, είναι θεμιτό, είναι άξιο απορίας.
Σκορπούμε πάλι στη λογική της “Fiat Money economy” που κατά κόρο αξιοποιήσαμε στη δραχμή, με τα γνωστά αποτελέσματα. Σε περίοδο μάλιστα όπου εξαιτίας της πανδημίας και της γενικότερης αναταραχής στην εφοδιαστική αλυσίδα, η οικονομία χαρακτηρίζεται ως οικονομία της ανεπάρκειας, της μειωμένης παραγωγής και των ελλείψεων.
Πλήθος στοιχείων αποδυκνείουν πως τα κεφάλαια ενίσχυσης, σε συνδυασμό με τη μείωση της κατανάλωσης, συσσωρεύονται εκτός αγοράς, σε καταθέσεις και ακίνητα, παρά την αδήριτη ανάγκη για εκσυγχρονισμό των παγίων. Το νέο πληθωριστικό χρήμα θα κατευθυνθεί εκεί, ανεβάζοντας περαιτέρω τις αξίες για τους οικονομικά αδύναμους.
Οι εκάστοτε κυβερνώντες ξέρουνε καλά τη δουλειά. Ο ιδιότυπος ελληνικός παρασιτικός καπιταλισμός, αφού εσκεμμένα αποβιομηχάνισε τη χώρα, διαχρονικά έβλεπε στην μικροεπιχειρηματικότητα την “τακτοποίηση” του εφεδρικού στρατού των ανέργων, όπως περιγράφει ο Κ. Μαρξ. Τα ψηφοθηρικά αυτά καμώματα με επιδοτήσεις και ενισχύσεις, οδηγούσαν μεταγενέστερα στις περαιώσεις και τα χαράτσια, ενώ το εξαντλητικό κατρουγκάλιο φοροασφαλιστικό στην προκρούστια λογική της ιδεοληπτικής αριστεράς. Όψεις του ιδίου νομίσματος. Το να παρέχουμε δωρεάν, μη παραγωγικό, χρήμα σήμερα δημιουργεί την αίσθηση του κεκτημένου δικαιώματος, μεταφέροντας την ατομική ευθύνη και τις κακές επιλογές στους άλλους, στην “κακούργα” κοινωνία. Περισσότερο ταυτίζεται με την εμπέδωση κλίματος ανευθυνότητας και ραθυμίας, δημιουργώντας έτσι επιχειρηματικότητα συνυφασμένη με το κρατικό μαστάρι.
Το κράτος πρέπει να είναι ο ασφαλιστής έσχατης ανάγκης, αλλά μόνο για τους εργαζόμενους και τις υποχρεωτικά κλειστές επιχειρήσεις. Ο ανταγωνισμός δεν πρέπει να νοθεύεται με κάλπικες επιδοτήσεις και παρεμβάσεις σε βάρος των πολιτών.
