γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η δεκαετής κρίση και συνακόλουθα η πανδημία οδήγησαν σε σημαντικές αλλαγές στο επιχειρείν, με τον αντίκτυπο αλλού μεγαλύτερο και αλλού μικρότερο.
Επιχειρήσεις τεχνολογίας, υπηρεσιών υγείας, τροφίμων και βιομηχανίας πέτυχαν να ανταπεξέλθουν με ελάχιστες ή καθόλου απώλειες. Πλήθος αυτών μάλιστα κατέγραψαν σημαντικά κέρδη. Ιδιαίτερα όσες ήταν περισσότερο προετοιμασμένες για το ηλεκτρονικό εμπόριο.
Η πτώση της ζήτησης αλλά και η έλλειψη ρευστότητας άλλαξαν τον προσανατολισμό με κύριο στόχο την επιβίωση και όχι την κερδοφορία. Αυτό στήριζαν και οι 7 επιτυχημένοι κύκλοι επιστρεπτέων προκαταβολών.
Είναι φανερό πως ο μετασχηματισμός του παραγωγικού μοντέλου είναι απόλυτα αναγκαίος. Σύμφωνα με στοιχεία της Ε.Ε. για την πρόσβαση στη χρηματοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων (SAFE), (https://ec.europa.eu/growth/access-finance-smes/data-and-surveys-safe_el), πλέον του 60% αυτών απορρίπτονται από τη διαδικασία εξαιτίας οφειλών ή αδύναμης πιστοληπτικής ικανότητας. Στην πραγματικότητα αποτυγχάνουν μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, κυρίως στις υπηρεσίες και το εμπόριο και δευτερευόντως στην μεταποίηση και παραγωγή.
Το σχέδιο νόμου του υπουργείου Οικονομικών, «Κίνητρα ανάπτυξης επιχειρήσεων», κινείται σε θετική κατεύθυνση, προβλέποντας σειρά κινήτρων που επιβραβεύουν συγχωνεύσεις και συνεργασίες μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Οι ζυμώσεις αυτές αφορούν πρώτιστα το πάνω ράφι των μικρομεσαίων. 40 με 50 χιλιάδες, από τις 850 χιλιάδες επιχειρήσεις, θα έχουν τη δυνατότητα να δανειοδοτηθούν, να μετασχηματιστούν και να προχωρήσουν στην ενδυνάμωσή τους με όρους ανταγωνιστικότητας, προσφέροντας περισσότερες θέσεις εργασίας και περισσότερα έσοδα στη χώρα.
Είναι φανερό πως η κρίση επιτάχυνε παραγωγικές και ψηφιακές διαδικασίες προσανατολισμού. Σήμερα που ο χάρτης της παγκόσμιας παραγωγής και εφοδιασμού ανασχεδιάζεται με στόχο τη μείωση της εξάρτησης από εξωχώριους προμηθευτές και τη δημιουργία αλυσίδας εφοδιασμού σε περιφερειακές ή κοντινές χώρες της ΕΕ, είναι ευκαιρία να προχωρήσουμε στη θεσμική αναδιοργάνωση της βιομηχανίας.
Στο παρελθόν εξαιτίας δεξιών και αριστερών ιδεοληψιών, φορολογίας, γραφειοκρατίας ή χωροταξικών περιορισμών ολοκληρώσαμε ένα κύκλο αποβιομηχάνισης της χώρας με καταστρεπτικά αποτελέσματα. Ωστόσο κατά τη διάρκεια της κρίσης η βιομηχανία άντεξε, καινοτόμησε και κράτησε την οικονομία, όταν οι λογής υπηρεσίες και τα εμπορικά έκλειναν ή περιστέλλαν τις δραστηριότητές τους.
Είναι ανάγκη λοιπόν από το 9,5% του σημερινού ΑΕΠ να την οδηγήσουμε στο 15%, στο μέσο ευρωπαϊκό όρο, δεδομένου του ρόλου της στην απασχόληση, την καινοτομία και την ανάπτυξη. Η υπερδεκαετής κρίση αποσόβησε τις όποιες επενδύσεις σε πάγια. Παρά την ανάκαμψη λοιπόν απαιτούνται μέτρα τόνωσης αυτής. Για να βγούμε από το λαβύρινθο της στασιμότητας, πέρα τις μεγαλοστομίες περί πράσινης ανάπτυξης, η εξωστρέφεια και η ανταγωνιστικότητα οφείλουν να είναι τα κύρια σημεία του μίτου ανάκαμψης της χώρας, ως απάντηση στις προκλήσεις της εποχής.
