γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Κάποιοι θέλουν ένα νέο 2008, αλλά τότε οι συνθήκες ήταν πολύ διαφορετικές από τις σημερινές. Τότε άρχιζε να κάνει την εμφάνισή της η κρίση χρέους στην Ελλάδα. Τώρα όμως ο κορωνοϊός δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα. Επιπλέον, υπάρχει η μεγάλη κούραση που έχει επιφέρει η πανδημία και μπορεί να οξύνει τα γεγονότα.
Την Κυριακή είχαμε ένα περιστατικό βίας με τον αστυνομικό να χτυπάει έναν πολίτη. Όλος ο πολιτικός κόσμος το καταδίκασε και συμφώνησε ότι η βία δεν είναι αποδεκτή. Αλλά αυτό το περιστατικό δημιούργησε το σκηνικό πολέμου και βίας την Τρίτη στην Νέα Σμύρνη, με επιπλέον κίνητρο τα μέτρα της πανδημίας.
Το πολεμικό σκηνικό στην Νέα Σμύρνη έγινε γιατί κάποιοι προσπαθούν να δημιουργήσουν μία νέα αγανάκτηση και να εκμεταλλευτούν αυτήν που σε πολλούς ήδη έχει επιφέρει ή που θα επιφέρει ο κορωνοϊός.
Η εικόνα με τον αστυνομικό πεσμένο κάτω στο έδαφος αιμόφυρτο ήταν μία εικόνα από άλλες χώρες και όχι από χώρα που θέλει να λέει ότι είναι ευρωπαϊκή. Αυτός ο όχλος των ροπαλοφόρων με τα στυλάρια, τις μολότοφ και τα κράνη είναι επικίνδυνος και είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που δεν τον έχει αντιμετωπίσει.
Τα προχθεσινά γεγονότα μάς υπενθύμισαν ότι μπορεί να γυρίσουμε πίσω στον διχασμό και την πόλωση, κάτι που νομίζαμε ότι είχαμε αφήσει οριστικά τον Ιούλιο του 2019. Νομίζαμε ότι η αξιωματική αντιπολίτευση θα λογικευτεί και θα ωριμάσει και η κυβέρνηση θα προχωρήσει στο έργο της. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ και η αντιπολίτευση, που ακόμη δεν ξέρουν που θέλουν να πάνε και τι κοινωνικό ρεύμα να εκπροσωπήσουν, βρήκαν έδαφος. Αφού δεν κατάφεραν πολλά με την υιοθέτηση της ιντερνετικής ρητορικής των παιδεραστών λίγες ημέρες νωρίτερα, επένδυσαν σε αυτή της αστυνομοκρατίας και της διαρκούς ασύστολης καταστολής.
Αυτό που είδαμε στην πλατεία της Νέας Σμύρνης είναι ότι με τρόμο μπορεί να βρεθούμε ξανά στο 2011,2012 αλλά τώρα όμως οι συνθήκες είναι διαφορετικές και ο κόσμος δεν επιζητεί κρεμάλες και νέους δρόμους, αλλά σταθερότητα και ασφάλεια.
Σε μία δημοκρατική και φιλελεύθερη πολιτεία, όποιος τα έχει βάλει με τους νόμους, τους κανόνες ή και ίσως με την ίδια την δημοκρατία έχασε και δεν βγήκε κερδισμένος. Όλοι οι σημερινοί που μιλάνε για χούντες, για καταστολή θέλουν το χάος, την καταστροφή της χώρας για να έρθουν ως σωτήρες και -το βασικότερο- κάποιοι χωρίζουν τη βία σε καλή και κακή. Δυστυχώς στην Ελλάδα η αριστερά από καταβολής της δεν έχει αποκηρύξει την βία για να κατακτήσει κάτι, το έχει στο πολιτικό της κύτταρο.
Λόγω και έργω η αντιπολίτευση πρέπει να καταδικάσει ομόθυμα όλα αυτά και επιτέλους ο Τσίπρας να μην σύρεται από την νεολαία του.
Μία ριζοσπαστική δημοκρατία με συγκρούσεις δεν βοηθάει κανέναν γιατί, όπως το περιγράφουν άριστα ο Ζίμπλατ και ο Λεβίτσκι στο «Πως πεθαίνουν οι δημοκρατίες», όταν αρχίσουν να αμφισβητούνται τα θεμέλια της δημοκρατίας, τότε ο δρόμος είναι ολισθηρός.
