γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη: Τώρα που μπήκαμε πια στην τελική ευθεία για τα Χριστούγεννα και το τέλος της χρονιάς, κοιτώντας πίσω βλέπω μια χαμένη χρονιά. Μια χρονιά γεμάτη αιματηρές – στην κυριολεξία – θυσίες από τους περισσότερους με μηδενικό αποτέλεσμα. Ο κόσμος στάθηκε αξιοπρεπέστατα απέναντι από την ατομική του ευθύνη ξεπερνώντας κατά πολύ τα όρια του, πολεμώντας την (αναγκαστική) α(ν)εργία, την απομόνωση, τον αποσυντονισμό της καθημερινότητας, το ψυχικό αλλά κυρίως το οικονομικό κόστος.
Όμως όλα αυτά δεν είχαν το παραμικρό αντίκρυσμα από το κράτος και την ελληνική κυβέρνηση.
Πήραμε πίσω μόνο ψέματα, κοροϊδία, διαφθορά, χλευασμό, μηδενική (υπο)στήριξη σε κάθε επίπεδο.
Μείναμε μόνοι μας με την ατομική μας ευθύνη και αμέτρητα κυβερνητικά θρονιασμένα δάχτυλα να κουνιούνται μπροστά στη μύτη μας.
Τελικά η ατομική μας ευθύνη δεν ήταν μέτρο προστασίας, ή καλύτερα: ήταν κατά πολύ μικρό ποσοστό μέτρο προστασίας. Αυτό που αποδείχθηκε η ατομική ευθύνη ήταν το να μείνουμε ολομόναχοι, χωρίς καμία απολύτως βοήθεια πέρα από την όση μπορούμε και ακόμα αντέχουμε να προσφέρουμε μεταξύ μας.
Βομβαρδιστήκαμε από “φταις” σε καθημερινή βάση εδώ και 10 μήνες – που μάλλον προβλέπονται να γίνουν τουλάχιστον 12 – και ψέματα.
Ψέματα και τίποτα άλλο.
Μια παρανοϊκή υποκρισία πως με το μισό πληθυσμό της χώρας αναγκαστικά άνεργο και τον άλλο μισό αναγκαστικά (υπερ)εργαζόμενο και παστωμένο στα λειψά ΜΜΜ, τα σχολεία κλειστά και τα παιδιά ατέλειωτα 24ωρα κολλημένα πάνω σε εξουθενωμένους γονείς που -αναγκαστικά πάντα – προσπαθούν να τηλε-εργαστούν, το σύστημα Υγείας γονατισμένο και τον υπερεξοπλισμό της αστυνομίας, τις απειλές, τα πρόστιμα, τον τραμπουκισμό, ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΜΕ ΚΑΝΟΝΙΚΑ.
Αυτή η χώρα και οι κυβερνήσεις της δεν παύουν ποτέ να με εκπλήσσουν αρνητικά, μα η κυβέρνηση και η οικογένεια Μητσοτάκη και η διαχείριση της κρίσης του κοροναϊού ξεπερνά και την πιο διεστραμμένη φαντασία.
Ήξερα για τα ψέματα, ήξερα για τη διαφθορά, ήξερα για την κλεψιά, ήξερα για την εκμετάλλευση. Νομίζω πως τα ήξερα όλα. Δεν ήξερα για τον κυνισμό. Και δεν ξέρω αν απογοητεύομαι περισσότερο ή αν εξοργίζομαι, αν τελικά φταίω που ακόμα κάθομαι κλεισμένη μέσα περιμένοντας όλα αυτά να τελειώσουν, αντί να βγω έξω και να γυρίσω τον κόσμο ανάποδα μέχρι να μην υπάρχει κανείς από όλους αυτούς ζωντανός.
& Εκείνος: Όλοι μας το έχουμε πει πολλές φορές και αδιάφορα χρόνου ή εποχής, σίγουρα αδιάφορα …Χριστουγέννων. Άντε, καλάαααααα Χριστούγεννα, που μεταφράζεται σε: είπες την παραμύθα και την μ@λ@κία σου, άντε στο διάολο τώρα κι άσε με ήσυχο.
Και είπε πολύ παραμύθα κι αμέτρητες μαλακίες, γι αυτό τον ψηφίσαν και τώρα που μας σβερκώθηκε άντε …καλάαααααα Χριστούγεννα να τον ξεφορτωθούμε. Δεκαοκτώ μήνες μετά και μόλις στα δεύτερα Χριστούγεννα της θητείας του, κόσμος πεθαίνει κι αυτός κάνει ποδήλατο με την πανκομψοτάτη. Ο Λουί ντε καμπινέ και η Αντουανέτα των φασονατζίδικων, του Ντιόρ και του Παναμά.
Και καλάαααααα Χριστούγεννα!
Κατεστραμμένη πάλι η οικονομία, κατεστραμμένη η παιδεία, κατεστραμμένη η υγεία, κατεστραμμένη η χώρα, ένα Μάτι κάθε μέρα κι ο Λουί ντε καμπινέ με την πανκομψοτάτη Αντουανέτα των φασονατζίδικων, του Ντιόρ και του Παναμά, καλάαααααα Χριστούγεννα!
Κανονικά θα έπρεπε να σας ευχηθώ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ αλλά με τον Κούλη πρωθυπουργό, τον Λουί ντε καμπινέ και την πανκομψοτάτη Αντουανέτα των φασονατζίδικων, του Ντιόρ και του Παναμά, το μόνο που μπορώ να πω για τα Χριστούγεννα του 2020 είναι: καλάαααααα Χριστούγεννα!
