γράφει ο Θάνος Καλαμίδας.
Βρισκόμαστε στο 46 μ.χ./σ.σ. (μετά χούντας/στα σίδερα), και το χωριό των ανυπότακτων υστερικών συνεχίζει να αντιστέκεται για πάντα στην εξέλιξη των ειδών και την δημοκρατία με το σύνθημα: κάθε ναζιστής εκτός φυλακής είναι εγκληματίας που δεν έχει πιαστεί ακόμα.
Περίεργη σιωπή επικρατεί στο δημαρχιακό μέγαρο παρ΄ όλο ότι ο δήμαρχος Κούλης Γαλοπουλάκης έχει καλέσει το δημαρχιακό συμβούλιο και το διευθυντήριο αναξιοτέρων της Νέας Αρπαχτρίας σε έκτακτη συνεδρίαση. Ο Άδης ο γελωτοποιός φαίνεται να είναι ο τελευταίος που καταφτάνει αλλά πριν μπει μέσα στην πόρτα που του κρατάει ανοιχτή ο Πίπης το παπαγαλάκι, ρίχνει μια τελευταία ματιά στις δυο μαυροφορεμένες γυναικείες ομιχλομορφές που κλαίνε με κροκοδείλια αναφιλητά στα μαρμάρινα σκαλιά του δημαρχείου.
Πριν κλείσει πίσω τους την πόρτα ο Πίπης, ο Άδης κοντοστέκεται, ξανακοιτάζει τις δυο ομιχλομορφές και ρωτάει, “ρε συ Πίπης, ποιες είναι αυτές;”
“Άστα Άδη μου, η μια είναι η Ναζουκρανίτσα, η κόρη του Ναζιάρη Ναζίδη. Από χτες εδώ. Κλαίει και σπαρταράει στα σκαλιά το κροκοΔειλάκι.”
“Γιατί ρε Πίπη; Τι έπαθε το κροκοΔειλάκι;” Ρωτάει ανήσυχος ο Άδης που αναγνώρισε την Ναζουκρανίτσα από κάτι γενέθλια με κασιδιάρη λαγό στιφάδο αντί για τούρτα.
“Βάλανε τον κροκόΔειλο μπαμπά της σε κλουβί και θέλει μερίδιο από τα εισιτήρια του ζωολογικού.” Απαντάει ο Πίπης.
“Και η άλλη;”
“Αυτή Άδη μου είναι δύσκολη γέννα.”
“Ποιά είναι ρε Πίπη, με τρομάζεις,” ρωτάει με έκδηλη την ανησυχία του σαν παστουρμαδόπιτα με πράσα, ο Άδης.
“Φούμαρα Κινηματά, Άδη μου. Κόρη του αείμνηστου Κινηματά του Παναρπαχτρικού Κουνήματος πριν γίνει παναρπαχτικό.”
“Έλα ρε, και τι θέλει;”
“Να την διορίσουμε, Άδη μου. Γραμματέα, πρόεδρο, κάτι τέλος πάντων.”
“Εντάξει, διορίσαμε την άσχετη Καρβουνοπούλου, κάτι θα βρούμε και για την Κινηματά.”
“Άδη, πρόσεχε τι λες. Ο Νυφίτσας Καρβουνοχοΐδης είναι αναντικατάστατος!” Απαντάει με στόμφο ο Πίπης και κλείνει πίσω τους την πόρτα του δημαρχιακού μεγάρου αφήνοντας τις δυο σκιώδεις ομιχλομορφές να συνεχίσουν το κροκοδείλιο δράμα τους.
Μέσα στη μεγάλη αίθουσα συνεδριάσεων του δημαρχείου επικρατεί μια περίεργα ύποπτη ησυχία. Όλοι μαζεμένοι σε γωνιές της αίθουσας, σε παρεούλες, περιμένουν τον δήμαρχο Κούλη Γαλοπουλάκη ψιθυρίζοντας και συνωμοτώντας.
Στην πιο σκοτεινή γωνιά με μάτια κατακόκκινα από το κλάμα, ο Βαρίδης Τσεκουράτος, ο Μπογδ Γυμνοσαλίγκαρος και η Μυαλά Κεραμιδίως θρηνούν ψιθυριστά τραβώντας τις αόρατες μπούκλες τους.
“Ωιμέ, αλί και τρισαλί, πάει ο Ναζιάρης κροκόΔειλος και τα κροκοΔειλάκια του.” Κλαίει κι οδύρεται ο Βαρίδης.
“Μην κάνεις έτσι Τσεκουράτε μου, του ζωολογικού τα σίδερα είναι για κροκόΔειλους Ναζιάρηδες.” Τον παρηγορεί η Μυαλά Κεραμιδίως.
“Ρε Βαρίδη, δες το θετικά,” πετάγεται κάτω από ένα σκαμνάκι ο Μπογδ Γυμνοσαλίγκαρος, “τώρα το νάζι μας δεν θα έχει ανταγωνιστές. Είμαστε οι πιο ναζιάρηδες στο χωριό. Εγώ, εσύ κι ο Τώνης ο σαμαράς.” Κι έρποντας ξαναχώνεται κάτω από το σκαμνάκι.
Σε μια άλλη γωνιά λιγότερο σκοτεινή αλλά χωρίς φως, κάτι λένε ο Σταϊκατούρας με τον Πέτσα Πρόβειου. “Λοιπόν στη λίστα της αρπαχτής θα μπουν, η ανιψιά του, η γυναίκα του, η κόρη του, η κουμπάρα του, η συννυφάδα του, η ξαδέρφη του σώγαμπρου της κουμπάρας…”
“Όλα δικά μας παιδιά δηλαδή,” κάνει με ύφος καμαρωτής ταραντούλας ο Σταϊκατούρας.
“Εσύ ρε Σταϊκατούρα, πόσα σπίτια θα κλείσεις με τον καινούργιο σου νόμο;”
“Εγώ Πέτσα δεν κλείνω σπίτια, σώζω τραπεζίτες.”
“Έλα ρε, κατούρα μας να φύγουμε!”
“Όλοι δικά μας παιδιά και φίλοι μας. Οι τραπεζίτες και οι μαρίδες είναι τ’ αδέρφια μας, Πέτσα.” Συμπληρώνει με καμάρι ο Σταϊκατούρας.
Ο Νυφίτσας Καρβουνοχοΐδης με τον Λουδοβίκο Χιονοδρομικών & Περιπάτων και τον γόη των δεξιών προαστίων Λύκο Παπαριά συζητάνε για τα νέα μέτρα.
“Εγώ λέω να απαγορεύσουμε γενικά την κυκλοφορία στους Σφυριζαίους.” Λέει ο Καρβουνοχοΐδης.
“Και γιατί μόνο στους Σφυριζαίους;” Κάνει ο Λουδοβίκος Χιονοδρομικών & Περιπάτων.
“Και σε ποιον άλλον;” Ρωτάει ο Νυφίτσας.
“Να απαγορεύσουμε την κυκλοφορία σε όλους όσους ψήφισαν ‘όχι’ στο δημοψήφισμα.” Συνεχίζει ο Λουδοβίκος.
“Και γιατί μόνο σε όσους ψήφισαν ‘όχι’ στο δημοψήφισμα;” Ρωτάει ο γόης των δεξιών προαστίων Λύκος Παπαριάς.
“Και σε ποιον άλλον;” Ρωτάει ο Νυφίτσας.
“Σε όλους όσοι δεν μας ψήφισαν.” απαντάνε εν χορώ και σκασμένοι στα γέλια σαν σαρδέλες σε κονσέρβα, Λουδοβίκος και Παπαριάς.
“Αχ τι ωραία που περνάμε εμείς οι δεξιοσοσιαλιστές με τα παιχνίδια μας,” αναστενάζει ο Νυφίτσας πριν του ρίξει σβέρκωμα σφαλιάρα ο γόης των δεξιών προαστίων Λύκος Παπαριάς.
Στη στρογγυλή γωνιά της αίθουσας, ο Δέντρος από το γραφείο εξωτερικών υποχωρήσεων, έρμος και μόνος σαν μύγα σε σούπα αρνίσιο ποδαράκι, μουρμουράει κάτι μεταξύ προσευχής και μοιρολογιού, “ειμαι υπουργός, ειμαι υπουργός, ειμαι υπουργός, ειμαι υπουργός…” Αλλά όπως πάντα μόνος του τα λέει μόνος του τ’ ακούει, ενώ πιο μέσα στο στρογγυλό της γωνίας η Λίνα Παραμεστώνη ζητάει άφεση αμαρτιών από μια εικονίτσα του Τώνη του σαμαρά που πάντα έχει στην κωλότσεπη του ράσου της.
Και πάνω που είναι έτοιμος ο Λούκας, ο ρουφιανοτσολιάς το υποπαπαγαλάκι να εκφράσει άποψη για κάτι συμμορίτες της μισαλλοδοξίας του, ανοίγει η μεγάλη πόρτα της αίθουσας και μπαίνει καμαρωτός ο δήμαρχος Κούλης Γαλοπουλάκης, πάντα συνοδευόμενος από απόσταση από την πανκομψοτάτη σε χακι-λαγανί τσουβαλέ αμπέχονο και πουκαμίσα τραπεζομαντηλέ Μανέστρα Φασονούλα, και με υστεροξύλινη φωνή ανακοινώνει τσιριχτά: “Την επομένη βδομάδα, πιστοί σε αρχαιοελληνικές παραδόσεις χιλιετηρίδων και σε ανταγωνισμό με το τσίρκο που οργανώνει με τον Τσουβά η Γιάννα Φαρίνα-Ψιλομύτα, η μελανιακομψοτάτη Μανέστρα ανωκατωδιοργανώνει ΠΑΡΤΙ ΧΑΛΟΥΜΙ!”
Τέλος ΙΖ’ επεισοδίου
