γράφει ο Μανώλης Πέπονας.
Ετούτο εδώ το κείμενο γράφεται σε ένα βαγόνι. Εξάλλου, κάθε τέλος αποτυπώνεται σε καθημερινότητες -θα έλεγα μάλιστα πώς κάθε καθημερινότητα είναι ένα κάποιο τέλος, αν τουλάχιστον πίστευα ότι υπάρχει μια αρχή. Και η καθημερινότητα έχει οκτάωρες χειρωνακτικές εργασίες, λεωφορεία που αργούν, ανθρώπους με στόχο να επιβιώσουν. Πολλά έξυπνα κινητά και μηχανές στα χέρια ασώματων κορμιών, από αυτές τις θλιβερές που αναζητούν στο σεξ την ερωτικότητα ή φίλους σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Δεν βαριέσαι, σε λίγα λεπτά το τρένο θα φτάσει στον προορισμό του.
Όταν ήμουν είκοσι χρονών είχα πει σε έναν φίλο: «να γράφεις, μέτρια, μα να γράφεις. Αυτό αρκεί». Λοιπόν, δεν αρκεί. Ο κόσμος δεν αλλάζει αν δεν θέλει να αλλάξει και τα γραπτά φαντάζουν καμπάνες σε ερειπωμένες εκκλησίες. Ποιος θα ευαισθητοποιηθεί πέραν των ήδη ευαισθητοποιημένων, ποιες πλειοψηφίες θα ανατρέψουν τους ίδιους τους τούς εαυτούς; Γράφαμε πολλοί και γράψαμε πολύ, για τον σεξισμό, τον ρατσισμό, τη βία. Μα και που το κάναμε, αποτύχαμε να βοηθήσουμε τον Γιακουμάκη, την Ελένη, τον Λουκμάν.
Πλέον δεν έχουν θέση τα γραπτά στον ατομικιστικά διεφθαρμένο κόσμο μας. Από τα κοινοβούλια μέχρι το πιο βρώμικο στενό της Αθήνας, κυριαρχούν σακατεμένες επιθυμίες για άνοδο στο Πουθενά. Πώς να μιλήσεις για ηθική όταν εκλείπει η έννοια της προσωπικότητας και της κοινωνικής δράσης; Πού να αναζητήσεις την πρόοδο όταν οι κάθε λογής πρωτοπορίες βρίσκονται σε σήψη τόση ή έστω λίγο μικρότερη από τις μάζες που δήθεν εκπροσωπούν; Καμία επανάσταση δεν θα συμβεί, εκτός από αυτή για την οποία μιλούν ημιμαθείς πολιτικοποιημένοι, πρόθυμοι να απεμπολήσουν κάθε ρανίδα ελευθερίας για να πιαστούν από μια σπασμένη καρέκλα. Μια επανάσταση δηλαδή ατομικιστική, ανήθικη και διεφθαρμένη όσο οι πρωταγωνιστές της ή -ορθότερα- μια λογική πορεία με προορισμό το διανοητικό μηδέν. Λοιπόν όχι, τα γραπτά πρέπει να φέρνουν και να απαιτούν αξίες. Είναι συνεπώς αδύνατο να στεριώσουν εδώ.
Για να είμαι ειλικρινής, το γράψιμο της τελευταίας πενταετίας μου προσέφερε τη δυνατότητα να μην φοβάμαι το σκοτάδι. Για την αλλαγή ωστόσο δεν τρέφω πολλές ελπίδες, ίσως επειδή μπορώ με κάθε βεβαιότητα να προβλέψω τις επερχόμενες ακαδημαϊκές και πολιτικές ελίτ με βάση τους υφιστάμενους πάτρωνές τους. Αρνούμαι κατηγορηματικά να γράφω για την κατάντια τους, ίσως επειδή αναγνωρίζω πως κάποτε υπήρξαν παιδιά. Από την άλλη, είναι αδύνατον να τους προσφέρεις λέξεις υπηρετικές, αφού καμία λέξη δεν οφείλει υπηρεσίες σε ανθρώπους άδειους εγωισμού. Ας είναι.
Πλησιάζει το τρένο στον σταθμό. Εν τέλει, ας το παραδεχτούμε, σημασία δεν έχει το πόσους σώσαμε κατά τη διάρκεια της διαδρομής, αφού ουσιαστικά εξ αιτίας μας δεν σώθηκε κανείς. Σημασία έχει πώς πριν από επτά χρόνια ένα νέο παιδί πέθανε από καρκίνο, πως χάνονται άνθρωποι λόγω «φυσικών» και μη αιτιών. Τα υπόλοιπα είναι απλώς χάρτινα τόποι, απεικάσματα γνωστών συγγραφέων με χαλκευμένες υπογραφές. Επιλέγω λοιπόν ένα κάποιο τέλος, αφού οι τοίχοι τους έπαψαν να είναι χρήσιμοι ή έστω ποθητοί.
