γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Είναι προφανές πως το φθινόπωρο θα είναι δύσκολο. Εφέτος, παρότι οι πόλεις κυριολεκτικά άδειασαν τον Αύγουστο, ακόμη και με τους ξένους που ήρθαν η πληρότητα μεσοσταθμικά άγγιξε το 40%.
Κανείς δεν χαίρεται με την κατακρήμνιση των εσόδων στον τουρισμό, αλλά η κλάψα αγγίζει τη γραφικότητα. Θα περίμενε λοιπόν κανείς οι τιμές να χαμηλώσουν προκειμένου να αυξηθεί η κατανάλωση και τα κέρδη, εντούτοις οι τιμές των καταλυμάτων και της εστίασης δεν έπεσαν, ενώ το δελτίο παραγγελίας γίνονταν απόδειξη με την εμφάνιση κάρτας.
Είναι κατανοητό πως τα λειτουργικά έξοδα στα συγκροτήματα είναι μεγάλα και πως πίσω από αυτά υπάρχουν οικογένειες. Ωστόσο την τελευταία δεκαετία ο ευρύτερος κλάδος του τουρισμού είναι ο πιο ευνοημένος. Το ένα ρεκόρ κατέρριπτε το άλλο, με εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης και μάλιστα χωρίς μειώσεις τιμών.
Πέρυσι η πληρότητα στους δημοφιλείς προορισμούς -και όχι μόνο- ξεπερνούσε το 100%. Τα 10 εκατ. τουρίστες το 2010 έγιναν σχεδόν 35 εκατ. το 2019, ενώ τα 10δις έσοδα έφτασαν τα 18δις σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Από 5 περιφέρειες μάλιστα, όταν οι υπόλοιπες 8 δεν “ακουμπούσανε” τον τουρισμό, πλην τοπικών εξαιρέσεων.
Σε πλείστες μάλιστα περιπτώσεις το ευκαιριακό χτίσιμο κερδοφορίας πρυτάνευε έναντι της εξυπηρέτησης των πελατών, της ασφάλειας και της αξιοπρέπειας των εργαζομένων. “Το μεγάλο ζητούμενο των επόμενων μηνών είναι η στήριξη εργαζομένων και επιχειρήσεων, για να μπούμε στο 2021“ μας λέει ο πρόεδρος του ΣΕΤΕ. Μάλιστα… Ποιος πιστεύει όμως πως δεν ανταμείφθηκαν πλουσιοπάροχα οι επιχειρήσεις του τουρισμού και συναφών ειδών κατά τη δεκαετή σουρεαλιστική ανέμελη εποχή; Γιατί λοιπόν θα πρέπει να στηριχτούνε από τον ιδρώτα των πολιτών, όταν οι τελευταίοι δεν μπορούσαν ούτε από το κατώφλι τους να περάσουν; Γιατί θα πρέπει στη δύσκολη χρονιά να επιδοτηθούν από τον εξαντλημένο φορολογούμενο, όταν τις καλές εισέπρατταν για “πάρτι” τους; Μήπως θα πρέπει να στηρίξουνε τις επιχειρήσεις τους με ίδια κεφάλαια ή ενδεχομένως με δανεισμό;
Για τους λογής επιχειρηματικούς φορείς η κρατικοδίαιτη μενταλιτέ του προστατευμένου ρίσκου δεν άλλαξε, αλλά ως γνωστό η φύση απεχθάνεται τα κενά. Η μερική επαναλειτουργία του τουρισμού και τα κίνητρα που δόθηκαν στις επιχειρήσεις έχουν ως αποτέλεσμα η ανεργία που προκύπτει να είναι αναλογικά μικρότερη της ύφεσης. Στην πραγματικότητα οι μόνοι που δικαιούνται πρόνοια είναι οι εργαζόμενοι στον τουρισμό μέχρι την έναρξη του ταμείου ανεργίας και εκεί το κράτος θα πρέπει να στρέψει την προσοχή του.
